I moved my weekly blog to Tumblr. Follow my there, if u like: http://jermaine-aroma.tumblr.com/

Thanks,

Jermaine.

Those rainy days

So, this is the first time for me writing my blog in English. So bare with me, please. Since it's quite a challenge for me. It will also be the last time on this blog site, though. It's time for improvement. Grander, more effective and hence a lot of more fun. So I'll be moving to another blog platform. Saying this brings me back to why I started this blog. The reason that made me write down my findings weekly for almost two years.

It's exactly two years since I've lost my father to cancer. Before this great loss I wasn't the person I wanted to be for a long time. I had lost my smile. In addition,  I had no job stability. And on top of that I broke up with my girlfriend, not even a month after the loss of my father. I hope never to feel such pain. The pain of loss.

Fate determined that I was alone with my father in the hospital, several hours before he would die. He would hereafter be taken away to his final resting place. And that was the moment I learned a life lesson. I have it in mind every day I wake up. However, I understood the lesson until several weeks later, when I was at what is now my favorite spot in Amsterdam. He wished to feel the rain on his skin for one last time when he saw that it was raining. Fortunately it happened, to the point that he would be driven away to to the place he would come to die.

It was then when I found my smile again. The special moment with the rain learned that everything is possible, if you dare to speak out your wishes. I have quite some wishes. Some are about minimalism (art) and  my dance (locking). But my greatest wish is my first book as a dedication to my father.

From next week you can find me blogs elsewhere. Soon more info on this part.
For now I thank everybody who reads my blogs. I'm just getting started.

And yes, I am grateful for these findings.

"Keti koti"

Vandaag (1 juli) is een herdenkingsdag voor de Surinaamse gemeenschap. Een bevrijdingsdag genaamd "Keti koti". Vrij vertaald betekend dit het losbreken van de ketens, waarmee men doelt op de afschaffing van de slavernij in Suriname en omstreken. Zelf ben ik van surinaamse afkomst en zeer trots op mijn afkomst. Des te meer sta ik stil bij deze dag die staat voor vrijheid. Ja, vrijheid.

Vrijheid is 1 van mijn primaire behoeftes. Ik moet het terug kunnen vinden in mijn activiteiten. anders is de activiteit niet voor mij bedoelt. Tevens koppel ik het stukje vreiheid ook aan wederzijds respect. In die zin dat je een ieder in zijn/haar waarde mag laten. Tenslotte is een ieder uniek. Dat geldt dus ook voor zijn/haar manier van denken. Dit brengt me terug bij een slogan die ik had bedacht voor een online platform waar ik tot voor kort nog onderdeel van uitmaakte. De slogan is: Unity in differences. Toen ik deze woorden schreef was dat met de gedachte om eenheid te smeden. Hier sta ik ook volledig achter. Ik weet dat ik graag voor mijn mening uitkom en hiermee ook aardig wat weerstand teweeg breng. Maar dat geeft niet. Wel weet ik altijd een ander in zijn waarde te laten en respect te behouden. We kunnen immers niet een exacte kopie van elkaar zijn. Een saaie wereld zou dat zijn.

Des te meer gaat het me aan het hart als de slogan "Unity in differences" nog steeds gevoerd wordt door dit online platform. Aangezien (onder andere) dit stukje juist heeft gemaakt dat ik geen onderdeel van de samenwerkingsverband uit wilde maken, aangezien de woorden niet door de andere partij werden nageleefd.          Vooralsnog behoud ik mijn respect voor de andersdenkende en kies ik mijn pad naar vrijheid. Mijn vrijheid!



Jarenlang heb ik op de achtergron mijn bezigheden verricht. De bescheidenheid zelve. Men hoefde niet af te weten van mijn bezigheden. Als ik het maar wist.Terwijl ik wist dat ik met mijnbezigheden wel degelijk invloed uit kon oefenen op anderen. In de postieve zin, natuurlijk. Ook 'invloed' is 1 van mijn primaire behoeftes.
In de afgelopen paar jaar heb ik geleerd dat je best uit mag komen voor de dingen waar je voor staat. Mits dat op een oprechte manier gebeurd. Het is tijd geworden om 'op te staan', uit de schaduw te treden en mijn 'vrijheid'tot uiting te laten komen op een wat groter toneel. Ik zal mezelf wat meer laten zien. Dat ben ik mezelf wel verschuldigt. 

Zodadelijk bezoek ik met de kids van Coco (ons dansgroepje)  het Oosterpark, waar Keti koti herdacht wordt. een goede manier om vrijheid te vieren.

Ja, vrijheid. Ik ben er dankbaar voor.

Vrijheidsbeeld Oosterpark, Amsterdam

Coco doet dingen.

Het is schoon 10 jaar geleden dat ik begon met dansen. Niet wetende dat het zo een indruk zou achterlaten op mijn simpele leventje. Het begon met een grap toen ik met een goede vriend van mij onderzocht welke hobby we moesten beginnen om indruk te kunnen maken op de dames (tja). Het lag aan de leeftijd! Zo gezegd, zo gedaan kwamen we uit op 2 opties. Het werd zangles of dansles (tja). Na wat wikken en wegen kozen we voor de laatste. Al gauw kwamen we terecht bij een dansstudio wat tevens het begin bleek van een lang avontuur.

Al gauw kwam ik erachter dat het me niet lukte om de danspassen te onthouden, die voorgedaan werden door de choreograaf. Storender werd het toen mijn goede vriend daar wel een ster in was en al heel gauw werd uitgenodigt om mee te doen aan shows. Blij was ik wel voor hem, maar natuurlijkerwijs werd ik er wat onzekerder door in mijn eigen dans. Ik zag mezelf  namelijk niet verder groeien. En hij boekte alleen maar vooruitgang. Totdat ik ontdekte dat het enorm leuk was om te 'freestylen'. Gewoon door je simpelweg te laten bevangen door de muziek, zonder dat daarvoor een pas was ingestudeerd. Pure vrijheid. Ik zag vooruitgang!

Eens (2 jaar later) was er een les waarin mijn dansleraar experimenteerde met de muziek. Het was een nummer uit de jaren 70. Het enige wat ik hoorde was een melange van tromgeroffel, een basgitaar, drums en nog meer. Zo veel geluiden. En het klopte stuk voor stuk. Het was funk music. Daar bovenop kwamen nog eens de passen die we aangeleerd kregen. Dat waren recht toe, recht aan bewegingen. Heel simpel, maar heel indrukwekkend. De dansstijl die mijn leraar ons aanleerde heet locking. En als ik er nu op terug kijk bemerk ik dat ik tijdens deze les mijn passie heb gevonden.

Al gauw werd ik leergieriger. Echter, mijn dansleraar was zelf niet zo bedreven in de dansstijl. Hij kende enkele basisbewegingen, maar dat was het dan ook. Het internet was toen opkomende. En Youtube bestond toen nog niet. Ik was overgeleverd aan enkele foto's en beknopte stukjes tekst die ik wel terug kon vinden van de pioniers van deze dansstijl. De rest moest ik maar fantaseren om beter te kunnen worden. Gelukkig was de muziek wel beschikbaar. Het bleek mijn grootste mentor.

Niet veel later kreeg ik de mogelijkheid om les te geven. Ik greep de kans aan, omdat dit voor mij de mogelijkheid was om te kunnen groeien in mijn dans. Een extra drive om harder te trainen. Ik werd er creatiever op. Ik moest wel, aangezien ik elke week een les moest geven. 

Niet veel later deed ik mee aan shows. Zowel in het binnen- en buitenland. Totdat ik gevraagd werd om een les in te vallen voor kids in de leeftijd van 6 tot 10 jaar. Een uitdaging. Ik hoefde er niet lang over na te denken.

Het bleek heel moeilijk om de kids geboeid te kunnen houden. Aangezien ik meer bezig was om vader te spelen, dan dat ik de dansbewegingen kon aanleren. Heel uitputtend, maar blij was ik wel als bleek dat die kids de dansbewegingen toch wel oppikten. Ongeacht hun ongehoorzaamheid. Dit was tegenover een groep met oudere leerlingen, die klakkeloos alles van je overneemt toch wel een veel grotere uitdaging. En leuk!
Niet veel later begon ik meerdere lessen te doen voor kids. Op scholen, buurthuizen, etc. Totdat ik 5 jaar geleden terecht kwam bij een stichting die ook voorziet in naschoolse opvang. Ik werd daar voorgesteld aan een groep kids in de leeftijd van 10 jaar. Wat mij al heel gauw opviel aan deze groep, was dat de kids al heel gauw wisten wat ze wilden. Voor mij was dit het teken dat dit niet zomaar een groep was. Dus begon ik shows met hun te maken. Totdat  de stichting failliet verklaard werd. er was geen geld meer voor de naschoolse activiteiten, waar mijn les ook onderdeel van uitmaakte. Ik kon voor mijn gevoel die kids niet in de steek laten, dus bleef ik doorgaan met les geven, zonder dat ik er een vergoeding voor kreeg. Dat maakte mij niet uit.

Met de jaren is de groep geslonken. Maar de  kids uit die groep die overgebleven zijn zijn nog even gedreven als toen. Voor mij reden genoeg om kansen te kunnen creeëren voor hun. We zijn een dansgroep begonnen. Een dansgroep die meer zal doen dan alleen maar dansen. Een collectief dat mogelijkheden creeërt voor die kids, maar ook voor de mensen er omheen.
Voorheen heette de danssgroep "Rhythm nation". Dat is nu "Coco" geworden. Mijn aandeel in de dansgroep is dat ik bezig blijf met dans. Maar nog meer hoop ik dat een ieder die met de dansgroep te maken heeft er zijn/haar geluk uit kan putten. Ik word er ook gelukkig van. Het houdt me van de straat, haha. Dat is meer dan genoeg.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.  

Jip en Janneke

Ik maak er vaak genoeg grapjes over in mijn directe omgeving als ik aangeef dat ik er nooit voor getekend heb om op een bepaalde dag in het jaar te 'verjaren'. Met andere woorden heb ik er niet voor gekozen om 'jarig' te zijn. Elk jaar weer. Als pasgeboren kind hebben ze me nooit gevraagd of ik het ermee eens was. Tenminste, niet voor zover ik me dat herinneren kan. Later is  mij verteld dat ik een boekje kreeg, waarin staat dat ik op dat moment, op die dag in het jaar geboren ben. En telkens wanneer die dag weer in het jaar terugkomt mag ik dat 'vieren'. Als ik dat had geweten had ik geprotesteerd, enfin.

Bovenstaande brengt me terug bij de prents van Jip en Janneke, Nederlands bekendste kinderen. De prents vertellen altijd over de avonturen van de twee. Dat ze naar de speeltuin gaan. Of op bezoek bij 'oom en tante'. Brood halen bij de bakker. En nog meer van dat soort taferelen. Heel simpel. Maar wel heel indrukwekkend.

Als ik nu terugdenk aan de tijd dat ik die prents las, besef ik dat ik de speelsheid van toen niet verleerd ben. Misschien heb ik toen al besloten om niet te 'verjaren'. Om lekker naïef te blijven en je geen zorgen te hoeven maken over de dingen die 'grote'  mensen doen. Tevens ben ik er ook creatiever op geworden. Misschien was dit ook wel de achterliggende gedachte van de maker van deze prents. Om vooral kind te blijven en creatief met het leven om te gaan.

Nu de dag houd ik me ook bezig met dingen van 'grote' mensen. Maar ik heb mezelf aangeleerd om het te benaderen zoals Jip en Janneke het ook zouden doen, als kind. Je zou je maar te druk maken om bepaalde dingen. Word  je niet gelukkig van. En als kind weet je al gauw wat je wel of niet leuk vind.

Mijn 'verjaardag' (waar ik nog steeds niet voor gekozen heb, tja) is voor mij een dag als ieder andere dag. Anders gezegd zie ik elke dag als een verjaardag en vier ik die zoals een Jip en Janneke dat ook zouden doen. Tevens denk ik  niet meer in termen van tijd. Het houdt me jong.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Op je snuitje

Als ik terugkijk op bepaalde situaties van de afgekopen week (en verder terug) besef ik me dat het weer eens tijd is om een goede schoonmaak door te voeren. En dan binnen mijn bezigheden. Soms wil je wel eens te veel doen om dan met de vraag te eindigen: waar doe ik het voor? Vervelend is het als je daar geen antwoord op kunt geven.  Ik had zo'n moment. Het bevalt me allerminst. Tijd voor verandering dus.

Tot een tijd geleden wist ik overzicht te houden. Alles had ik precies uitgeschreven. En daarom kon ik ook m'n rust behouden, terwijl ik het aardig druk heb. Ik merk dat ik die rust niet meer heb. Dus is het tijd om terug te grijpen naar de essentie. Ik heb ooit  voor mezelf bepaald dat aandacht, vrijheid, plezier, invloed en creativiteit de dingen zijn die ik terug moet kunnen vinden in mijn bezigheden. Het zijn de behoeften die maken dat ik iets als geluk kan ervaren. Geluk staat voor iets doen lukken. Kortom succes! En succes is voor mij een manier om geluk te doen ervaren. Heel logisch, zou je denken. Daarom ga ik al mijn huidige bezigheden filteren aan de hand van deze 5 behoeften.

Ik liet me laatst toevallig door iemand vertellen dat ik dingen gewoon moet doen. En nergens vanuit moet gaan. Het deed me glimlachen, omdat deze persoon een hele moeilijke gesprekspartner is. Maar met die woorden bracht 'ze' me weer helemaal terug bij mezelf. Dat had ik niet verwacht. Vooral niet van haar. Nogmaals een bevestiging dat je nergens vanuit moet gaan, maar gewoon moet doen.

Ja, het is tijd om te minimaliseren en dan op alle vlakken. Om de  rust te kweken en de dingen te doen waar geluk uit voortkomt. En nog meer om dicht bij de essentie van de bezigheid te blijven. De enige manier daarvoor is door het gewoon te doen en nergens vanuit te gaan. Je gaat er harder van werken ook. Soms ga je op je snuit. En hard ook. Maar dan weet je in ieder geval hoe dat is. Ze zeggen niet zomaar : Een ezel stoot zichzelf geen twee keer aan dezelfde steen. Elke ervaring is er één. Een leerstoel, waar alleen gewin uit voort kan komen. Gelukkig win ik graag. Wie niet?

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Ook ik heb een moeder

Erkenning schijnt het sleutelwoord te zijn van de afgelopen week. Daar kom ik achter als het woord min of meer in meerdere situaties naar voren komt. Het komt naar voren als ik een persoonlijk gesprek heb met een oudgediende in de danswereld, waar ik me graag in begeef. Maar ook komt de term naar voren in een theaterstuk, dat ik onlangs bezocht.

Iedereen is denk wel op zoek naar een vorm van erkenning. Dat kan zijn voor de geleverde diensten op het werk, het vertoonde talent op een wedstrijd, voor het feit dat men vrijwilligerswerk heeft gedaan. Ga zo maar door. Het is een menselijke eigenschap. Wie wilt er nou geen compliment krijgen voor het 'werk' dat men geleverd heeft. Des te zuurder is het als je die erkenning niet krijgt. Want je hebt uiterst je best gedaan, dus een simpele 'dank je wel' had wel op zijn plaats geweest. Dat maakt het harde werken toch al een stuk aangenamer. Toch?

Tot een paar jaar geleden hunkerde ik ook naar erkenning van 'buitenaf'. Voor mijn gevoel deed ik dingen waar men 'u' tegen kon zeggen. Maar men deed dat niet. "Ziet men dan niet wat ik allemaal doe?" "Waarom ziet mijn mijn intenties niet?" "Ik geef jou toch ook erkenning?" Enkele vragen die me dwars zaten.

Op een gegeven moment besefte ik me dat ik de erkenning niet van 'buiten' moest zoeken. Je kunt er niet vanuit gaan dat een ander denkt zoals jij. Een ieder van ons voert een eigen identiteit. Zijn/haar eigen ervaringen, leefwijze, cultuur, etc. Verschillende factoren die maken dat mijn manier van denken verschilt van dat van jou. Mijn waarheid hoeft dus niet jouw waarheid te zijn. Net zoals je in een relatie 3 waarheden hebt. De waarheid van elk van de partners. En de waarheid die 'gezien' wordt door de omgeving. Deze 3 waarheden kunnen enorm van elkaar verschillen. En dat hoeft helemaal geen punt  te zijn.

Om terug te komen op het stukje erkenning, heb ik geleerd om erkenning te putten uit mezelf. Ik heb een eigen waarheid. Net zoals een ieder zijn/haar eigen waarheid kent. Ik hecht daar waarde aan en heb er respect voor. Dus ook voor dat van een ander. Een bonuspunt is het als je erkenning van een ander krijgt. Maar als die niet komt dan is dat geen probleem. Ik kan het 'plaatsen'. En gelukkig is daar niets mis mee.

Maar leuk is het wel als men je complimenteert voor je verdiensten. En bedenk eens voor jezelf dat het niks kost om een ander te complimenteren. Het is het typische verhaal van 'geven en nemen'. Het voelt goed. Want ja, net zoals jij heb ook ik een moeder.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Omdat het 'moest'

Enkele dagen geleden liet ik me verrassen door mezelf. Nou mag het geen geheim heten dat ik graag schrijf. Zo had ik laatst even een moment dat ik wat op papier wilde zetten. Dat moment duurde achteraf gezien wel iets langer dan ik had gedacht, aangezien ik op het punt stond om te laat op mijn capoeira training te komen. En dat gebeurde ook.
Ik had de enorme drang om het stukje tekst waar ik aan begonnen was af te maken. Het was in het Engels, wat het een stukje lastiger maakte. Ik ben de Engelse taal niet helemaal machtig, dus fouten waren niet te voorkomen. Maar alsnog 'moest' ik het stuk afschrijven. Dus deed ik dat ook.

Na een paar uur vroeg ik mijn zus om een stukje feedback. Ik vroeg haar om de tekst eens te lezen. Al gauw wees ze me op enkele taalfouten. Vervolgens vroeg ik haar welke boodschap ze uit de tekst kon halen. En ze kwam met een antwoord waar ik me wel in kon vinden. De boodschap die ik 'moest' brengen was overgekomen.

Dit was de eerste keer dat ik echt voelde dat mijn vingers bestuurd werden. Ik was letterlijk als een bezetene aan het schrijven. Nu ik eraan terugdenk, bedenk ik me dat ik tijdens het schrijven nergens aan dacht. Ik had alleen mijn pen en papier en die enorme drang om te schrijven. Op andere momenten dat ik schrijf heb ik wel degelijk een idee van wat ik op papier wil zetten. Wellicht is dit wat men  'inspiratie' noemt.
Achteraf doet dit me denken aan een boek dat ik vroeger ooit eens heb gelezen. Het heet "Een ongewoon gesprek met God" van de auteur Neal Donald Walsch. In dit boek gaat de auteur zogezegd een dialoog aan met zichzelf. Hij heeft bepaalde levensvragen en laat deze door zijn pen en papier beantwoorden.

Uit mijn krabbels kwam een gedicht voort. Tot nu toe weet ik niet zozeer wat ik ervan denken moet. Wel weet ik dat het een begin is van wat komen gaat. Ik heb al jaren het streven om een boek te schrijven. Dit heb ik jaren uit moeten stellen. Nu weet ik dat ik eerst bepaalde dingen mee moest maken om er vervolgens over te kunnen schrijven. Het moment is nu.

Ik weet nu dat als ik voel om te schrijven ik me moet laten leiden door 'inspiratie'. Ik heb het nu een keer duidelijk gevoeld. En ik weet daarom ook dat als ik met dat gevoel schrijf succes gegarandeert is. En ja, wat succes is?

Dat laat ik aan de lezer over om daar antwoord op te geven.

En dankbaar dat ik ben voor deze wetenschap.

"Ik ken zijn soort. Dat verandert niet."

"Ik ken zijn soort. Dat verandert niet."

Het zijn woorden die ik enkele jaren geleden ten gehore kreeg. De woorden waren voor mij bedoelt.

Deze woorden brengen me terug naar een periode in mijn prille leventje, toen alles me tegen leek te zitten. Op het gebied van werk, in mijn sociale kring en nog meer in de relationele sfeer.
Van nature ben ik altijd positief gestemd. Maar toen had ik wel mijn twijfels. In plaatst van dat ik mijn eigen leven leidde, leidde het leven mij. Ik herkende mezelf niet en schaamde me voor mezelf. Kortom, ik was ongelukkig.

Met de klap op de vuurpijl kreeg ik de bovenstaande woorden naar mijn hoofd gesmeten, door iemand waar ik toch enigszins naar opkeek. Voor het moment deed het me emotioneel wankelen. Woorden konden toen wel degelijk pijn doen. Maar vandaag de dag kan ik zeggen dat ik dankbaar ben voor die woorden. Ze hebben me namelijk wakker geschud.

Enkele dagen heb ik de negatieve bewering van deze persoon op me in laten werken. Ik werd hierdoor des te vastberadener om het heft weer in eigen handen te nemen. En op zoek te gaan naar mezelf. Gelukkig weet ik sinds klein af aan dat ik in 'schrijven' mijn rust vind. Ik besloot op te schrijven wie ik ben en wat ik wil bereiken in mijn leven. Ik deed een onderzoek naar mijn behoeften. Omdat ik wist dat ik daarmee weer gelukkig zou worden. Ik moest het op papier zetten. Sindsdien doe ik de dingen die me gelukkig maken. En daarmee kan ik ook zeggen dat ik een gelukkig mens ben.

Misschien ben ik  (onbewust) nu zo ijverig in mijn tal van bezigheden om de persoon in spé te laten zien dat ik wél kan 'veranderen'. Dat ik er nu over kan schrijven moet toch ergens voor staan. Een vraag waar ik geen antwoord op kan geven. Anderzijds zie ik de woorden als een speling van het lot. Een teken van het leven. En daar berust ik me ook in.
Het is inmiddels 3 jaar geleden. Ik had de woorden nodig om weer de persoon te worden die ik altijd was.
Ik ken mezelf. Ik weet wat ik aan mezelf heb. En ik weet wel degelijk dat je het leven in de richting kunt sturen die jij kiest. Ook al beweert een ander van niet. Ik kan het zeggen. Niets is onmogelijk, mits je jezelf kent.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

De paraplu

Het zet me aan het denken als ik een gesprek voer met een goede collega van mij, terwijl we bezig zijn met werkzaamheden. Onder het genot van de legendarische geluiden van Bob Marley. Het gesprek gaat over de waarde die we hechten aan bepaalde eigendommen. Het bracht me meteen terug bij een dag dat het enorm aan het regenen was, anderhalf jaar geleden. Een storm was op komst. Ik had een paraplu bij me. Het bleek achteraf niet slim om de paraplu te gebruiken met die enorme wind die toen stond. Het duurde niet lang en mijn paraplu ging stuk. Een moment dat ik nooit meer zal vergeten. En dan om het volgende;

De paraplu was namelijk van mijn vader. Ik durf te wedden dat hij die paraplu al langer dan 15 jaar had. Enkele weken na zijn overlijden (bijna 2 jaar geleden) begon ik de paraplu te gebruiken. Een paraplu is immers maar een paraplu. Totdat die bewuste dag in de regenstorm de paraplu stuk ging. Dat deed pijn!

Met pijn en moeite probeerde ik de paraplu nog te repareren, totdat ik tot het besef kwam dat ik het maar weg moest gooien en mijn weg moest vervolgen. Dit moment heeft me verandert. Ik nam namelijk afstand van een object dat voor mijn gevoel heel veel waarde kende. En juist door dit voorval ben ik me nog meer gaan interesseren in minimalisme. En dan minimalisme op het gebied van architectuur.

Een definitie die ik terugvindt op wikipedia over minimalisme zegt dat minimalisme een poging is om objecten tot hun eenvoudigste vorm, karakter of functie te herleiden. Het puur abstracte en objectieve, zonder dat emotie hierbij een rol speelt. Ik citeer: "door het 'krachtig' neerzetten van iets wat een eenvoudig vorm lijkt, probeert de architect de  'essentie' van zijn ontwerp uit te beelden."

Het moment van de paraplu heeft me een minimalist gemaakt. Althans, ik ben er voor in de leer. Het uit zich in mijn onderzoek ernaar, door boeken te lezen, musea te bezoeken, etc. Tevens uit het zich ook in mijn dagelijkse bezigheden. Ik kruip graag tot de 'essentie' van iets en probeer ook de 'essentie' te laten zien in mijn eigen werk, zonder 'ruis' er omheen.. Ik geloof dat je hierdoor het 'juiste' effect realiseert. Aangezien er sprake is van transparantie, oprechtheid en balans. Emotie (op welke manier dan ook) speelt namelijk geen rol.

Dat ik in de leer ben voor minimalisme betekent niet dat ik emotieloos ben. Ik ben één en al emotie. Maar het is voor mij de manier gebleken om mijn vader te herdenken, zonder dat dit door een object gebeurt. Wel ben ik bereid afstand te doen van objecten die geen functionele waarde hebben. Ik doe nu niet anders.

Uiteindelijk bezit ik niks. De essentie ligt in de waarde van het object. Het stukje energie dat achter de vervaardiging van het object zit.  En niet in het object zelf. Het is een dubbelzinnigheid van de bovenste plank. Maar ik begrijp het.

Ik ben dankbaar voor dat moment, in de regen met die paraplu die stuk ging. Het heeft me verandert. Ik waardeer het leven op een hele andere manier. Het heeft me scherper gemaakt. Al ben ik een dromerig persoon, zie ik alles. Alles wat ik doe is berekend, op een natuurlijke manier. Het heeft een waarde. Het is functioneel. Des te oprechter is het. Het werkt voor mij.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Tunnelvisie

Wederom laat ik me leiden door de vele gebeurtenissen in de afgelopen week. Een week waarin ik aardig wat rust heb gehad. En ja, waar rust is  ga je nadenken. Ik denk graag.

Ik raakte onlangs geïnspireerd door een danswedstrijd, die ik heb meegemaakt. Het was een wedstrijd binnen een bepaalde discipline die me enorm raakte. Namelijk krump, een dansstijl binnen de noemer streetdance. Bij deze dans speelt energie een zeer grote rol. Tevens bedenk ik me dat men zich tijdens het bedrijven van deze dans herroept op de oermens. Dat stukje energie dat diep van binnen zit. Dat stukje mens die alle emoties ophoopt. Maar ook het stukje mens die uiting tot expressie zoekt. Het unieke talent dat zich wil laten zien, maar vaak genoeg door complexe  gedachtengangen van de drager het oppervlak niet redt.

De danswedstrijd bracht me bij mezelf. Nou ben ik geen krump danser en zal ik dat niet gauw worden. Maar ook ik ken dat stukje energie dat diep van binnen verstopt zit. En ik weet dat deze energie ook naar buiten wilt. In welke vorm dat is durf ik nu nog steeds niet met zekerheid te zeggen. Met andere woorden weet ik dus niet of dit middels dans is, of op een andere manier. Vandaar dat ik enorm veel onderneem, op verschillende vlakken. ik doe veel dingen, om te zien waar deze verstopte energie het beste tot zijn recht komt. Wellicht door te schrijven. Misschien binnen de danslessen die ik geef. Of binnen capoeira, waar ik veel voor voel. Of mijn eigen dans. Of misschien in de rust die ik vind bij minimalistische architectuur. Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik veel moet ondernemen om er achter te kunnen komen. De mogelijkheden dienen zich vanzelf aan, omdat ik de zoektocht naar mijn verborgen talent ben begonnen. Ik leer te expresseren, door de mogelijkheden die ik zelf creeer. Door simpelweg te doen! Ze zeggen niet zomaar:  Vele wegen leiden naar Rome. Ik volg er meerdere.

Het leven vergelijk ik voor het gemak met een tunnel. Niet wetende wat er aan de andere kant van de tunnel is. Ik ga de  tunnel in, blindelings. Binnen de tunnel zijn er veel obstakels (lees uitdagingen). Maar die overwin ik met gemak, want dat stukje energie dat diep van binnen zit vertelt me dat mijn lot zich aan het eind van de tunnel bevindt. Die wetenschap gebruik ik als mijn verlichting in die tunnel die soms akelig donker en eenzaam aan kan voelen. Het schept rust en maakt me vastberaden. Ik kom er wel. Dat heb ik wel voor mijzelf over. Meer is niet nodig.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Mutant praktijken

Het doet me telkens verwonderen hoe de mens in staat is zichzelf te transformeren. Zowel oppervlakkig als in persoon. Het heeft me altijd geboeid, dat stukje transformatie.
Aangezien ik ook mens ben (alhoewel ik daar bij tijd en wijle over twijfel) heb ik tot een paar jaar geleden mijn transformatie in kaart gebracht. Dat doe ik overigens nog steeds. En dat zal ook zo blijven. Het leert me namelijk veel over mezelf. En met die kennis kan ik ook mijn 'volgende stappen' in het leven bepalen.

Ooit las ik eens dat een mens om de 11 maanden 'vernieuwt'. In die zin dat elke cel uit het lichaam afgebroken wordt en er een nieuwe voor in de plaats komt. Mijn theorie hiervoor is dat mensen net mutants zijn. Maar dat is gebaseerd op de vele tekenfilms die ik heb gezien (tja). Ik zal daar verder niet over uitweiden (tja). En dat was een grap!
Maar mocht bovenstaande waar zijn, dan is men inderdaad in staat om te veranderen. Je kunt dus je eigen leven scheppen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor je gezondheid. Vaak ontpopt een ziekte zich in de geest. De manier van denken! En als die denkwijze aanhoudt, gaat dit zich ook uiten in het lichaam. Het lichaam wordt ziek, Omgekeerd wordt je beter als je manier van denken positief is. Het lichaam volgt vanzelf.

Ik weet me te herinneren dat ik op de basisschool als kleine jongen (niet dat ik nu veel groter ben) mijn juffrouw voorhield dat ik een gezondheidsbril moest hebben. Nu herinner ik  dat ik dat als kleine jongen stoer vond, om een bril te hebben (tja, vraag maar niet verder). Ik hield mezelf voor dat ik slecht kon zien. En niet veel later nam mijn zicht ook af. Ik moest echt aan de bril.  Nu als grote jongen heb ik daar spijt van. Maar ik kan er wel om lachen. Want nu weet ik hoe dat in zijn gang is gegaan. Yup, je kunt je leven 'veranderen'.

Sinds ik die wetenschap heb voed ik mijzelf met positieve dingen. Ik weet namelijk dat wat in de geest is begonnen zich ook gaat uiten in het oppervlak. Ik heb het beoefend met meerdere situaties. Zoals ik bijvoorbeeld enkele maanden geleden een modeshow bij wilde wonen, ten behoeve van mijn onderzoek naar minimalisme. Via meerdere kanalen probeerde ik een ingang te vinden in de gesloten organisatie, die alleen bestemd is voor genodigden. Het enige wat ik heb gedaan is mezelf wijs gemaakt dat ik bij een show zou komen te zitten. En het is me gelukt ook, doordat ik kaartjes had gewonnen met een fotowedstrijd. Ik was niet alleen 2e geworden van een 30-tal deelnemers. Ik won ook een mooie koffiemachine. Mijn bevestiging van het feit dat je je toekomst kunt bepalen. Nu doe ik niet anders dan dat.

Ik heb de lastige eigenschap dat ik alles wil. Ik kan niet kiezen. Maar als ik moet kiezen, dan kies ik voor alles. Ik neem mijn tijd en doe alles stap voor stap. Ik weet dat ik mijn doelen zal realiseren. Ik bewandel mijn zelf gekozen pad. Het is een kunst en ik word er alleen maar beter in. Ik wens het een ieder toe, deze wetenschap.

En dankbaar dat ik ben.

"My life is like a jar of candy. I always know what I'm gonna get."

"My momma always said: Life was like a box of chocolates. You never know what you gonna get."

Een bekende quote uit de film over Forrest Gump. Het is me jaren bijgebleven. Nu weet ik waarom, als ik mijn pot met snoep aanvul. Yup, Jermaine heeft namelijk een pot met snoep (tja). Ik ben het namelijk helemaal niet eens met deze stelling. Ik ben van mening dat je wel degelijk kunt weten wat je kunt verwachten van het leven. Ik heb hier een manier voor bedacht.

Ik heb mezelf aangeleerd om het leven te vergelijken met mijn pot met snoep. Ik vul de pot alleen met snoepjes die ik lekker vind. Net zoals ik graag mijn leven invul met de dingen die ik leuk vind om te doen. Ik heb de mogelijkheid om het soort snoep uit te kiezen, die ik lust. Dus heb ik ook de mogelijkheid om leuke gebeurtenissen aan te trekken in mijn leven.

Het ene snoepje is soms iets zuurder dan het andere. Maar daar heb ik wel zelf voor gekozen. Tevens hou ik van verschillende soorten snoep. En ook dat uit zich in mijn dagelijkse leven. Ik hou namelijk van diversiteit en ben graag creatief bezig.

Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt om die pot met snoep altijd aan te vullen. Het reflecteert mijn welzijn. Gelukkig hou ik van zoetigheid, dus lukt dit wel. En ja, ik kies voor zoetigheid. Het maakt me gelukkig.

So:

"My life is like a jar of candy. I always know what I'm gonna get."

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

"My life is like a jar of candy. I always know what I'm gonna get.

Peace of mind

Mijn dag kan nu al niet meer stuk als ik mijn muziek aanzet en me langzamerhand besef wat de dag brengen gaat. Ik ga namelijk weer iets doen wat me gelukkig maakt. De afgelopen week was ook best zaligmakend én enerverend. Hoogtepunt was het concert van Lauryn Hill. Een jeugdidool. De vrouw had al langer dan 5 jaar niet opgetreden. Des te mooier was het moment nog voordat ze on-stage zou komen. In dat moment schoten al mijn herinneringen aan haar door mijn hoofd. En daarbij ook de andere herinneringen aan die tijd.

Ik ben een enorme fan van Lauryn Hill. Los van het feit dat de vrouw geweldig kan zingen had ze ook een boodschap. Een boodschap die veel dieper ging dan het halen van hoge noten. De vrouw wist te vertellen over de maatschappij waar we in leven. Ze deed maar al te vaak een oproep om jezelf een spiegel voor te houden en voor jezelf te bekijken wat je gelukkig maakt en dat geluk ook na te streven. Tevens schroomde ze er niet voor om over haar geloof te zingen, zonder dat dit ten koste ging van een ander. En iets als 'liefde' weet ze als geen ander te definieren.

Ik schaar Lauryn Hill in het rijtje van de artiesten die voor mijn gevoel een veel grotere boodschap meedragen in de wereld. De vertellers, poeten en boodschappers. Ik noem een Curtis Mayfield, Al Green, Dusty Springfield, James Brown, Otis Redding, Bob Marley en nog vele andere.

Het optreden van Lauryn Hill gaf me enorm veel energie. Positieve energie. Ik had het nodig. Het maakt dat ik nu nog harder zal werken om mijn dromen te realiseren.

Lauryn Hill bracht me met haar optreden 'Peace of mind'. Wat een vrouw!

En dankbaar dat ik ben.

Lauryn Hill in concert, 4/12/12 Amsterdam

Lauryn Hill in concert, 4/12/12 Amsterdam

Vriendjespolitiek

Als de rust weer terug is, komt het moment van bezinning. De afgelopen week was hectisch. Er gebeurde veel dingen, op verschillende vlakken. Ik heb het dan over gebeurtenissen op mijn werk. En nog meer over de verschillende activiteiten in mijn vrije tijd. Eén en al drukte. Maar daar kies ik ook zelf gelukkig voor.

Al sinds ik me kan herinneren ben ik graag bezig met verschillende dingen. Ik noem mijn dans, schrijven, cultuur ervaren, werken, etc. Het laatste jaar zijn de activiteiten alleen maar toegenomen. Dat wilde ik ook. Ik merk dat ik in mijn bezigheden mijn geluk vind. Puur en alleen maar door de dingen te doen die ik leuk vind. Het maakt vaak dat ik maar een paar uur per dag slaap. Maar als ik wakker ben heb ik energie voor 10 man. Ik sta namelijk op met de wetenschap dat het een dag vol leuke bezigheden wordt. Dan blijf je wel wakker.

Het is net als een soort van politiek. Vriendjespolitiek! Ik heb ervoor gekozen om vriendjespolitiek te bedrijven, met mezelf! En de grap is dat als je voor jezelf kunt 'kiezen' je daarmee ook een ander kunt helpen. Het heeft mij geen windeieren gelegd. Ik zie het resultaat dagelijks terugkomen. Wel heb ik geleerd dat als je dan al voor jezelf kiest je dat niet over de rug van een ander mag doen. Je zult de rekening daarvoor  hoe dan ook terugkrijgen. En of dat je gelukkig maakt betwijfel ik. Ze zeggen niet voor niets: wie een gat graaft voor een ander valt er zelf in.

Des te meer kies ik voor mezelf en geniet ik. Ik weet dat mijn omgeving daar ook baat bij heeft. Het uit zich inmiddels al in mijn huidige activiteiten.  Ik kan ook iets voor een ander betekenen. Dat is meer dan genoeg. Maar dan dien ik wel eerst voor mezelf te kunnen zorgen.

Dus als ik dan al zo brutaal mag zijn om een advies te geven, dan is het wel het volgende: kies voor vriendjespolitiek! Vriendjespolitiek met jezelf! Wees de beste vriend van jezelf. Het stelt je in staat om ook wat te kunnen betekenen voor een ander. En je zult jezelf niet teleurstellen, toch?

Het werkt voor mij. En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Practice what you preach

"Practice what you preach". Een stelling die de boventoon heeft gevoerd in de afgelopen week.
Een roerige week was het, mag ik zeggen. Eentje die me emotioneel toch aan het wankelen heeft gekregen, op een ietwat negatieve manier. Hoe dan ook moet ik het vastleggen op papier om toch de les er uit te halen. Er moet een reden zijn. Wederom gooi ik nu mijn vingers op de automatische piloot om te zien wat de les dan is.

Wees oprecht en eerlijk! Iets wat ik heb moeten leren toen ik in een bepaalde periode van mijn prille leventje mijn identiteit kwijt raakte. Ik was niet de persoon die ik ben. Maar deed me wel anders voor dan dat ik me voelde.   Ik loog mezelf voor en daarmee ook mijn omgeving. Ik mag van geluk spreken dat dit rollenspel me totaal niet beviel, aangezien ik niet gelukkig was, negatief in het leven stond, lusteloos werd en last kreeg van mijn geweten. Ik moest veranderen. Ik moest eerlijk zijn. In de eerste instantie naar mezelf. Dus deed ik dat. Sindsdien leer ik mezelf beter kennen en leer ik met de dag wat ik wil bereiken in het leven.

Gauw heb ik een afspraak met mezelf gemaakt, door van te voren op te schrijven en te zeggen wat ik ga doen. En gelukkig word ik als ik dan ook daadwerkelijk hetgeen doe dat ik op papier had staan. Het zogenaamde 'practice what you preach'. Het werkt! En het maakt me ook gelukkig.

Teleurstellend is het als ik onlangs in mijn nabije omgeving merk dat de stelling 'practice what you preach' misbruikt wordt. Met welke achterliggende reden dan ook. Daar waar ik ten allen tijde positief ingesteld ben en een positieve verandering zag in een een moeilijke situatie voelde ik me enorm bestolen. Een stukje onrecht! En moeilijk is het als je niet de juiste machtsmiddelen hebt om dat onrecht ongedaan te krijgen. Ik moest me afzonderen. Me terugtrekken om me te kunnen bezinnen en mijn rust te vinden. Het stukje ervaring dat ik heb opgedaan leerde me dat met alle rust alle antwoorden komen. Want vragen zijn er nu genoeg.

Achteraf blijkt vaak waarom iets gebeurt. Echter, de keuzes die op het moment gemaakt worden zijn bepalend. Wat doe je? Hoe ga je verder. Positief of negatief? Laat je je emoties voor je spreken? Of probeer je de rust te vinden, de situatie te relativeren en 'de wijze les' eruit te putten? Ik kies voor het laatste.

Vooralsnog blijf ik vergevensgezind. We zijn niet in de positie om te oordelen. We blijven positief. Want met positiviteit heb je de wereld. Net zo met eerlijkheid. Eerlijkheid naar je jezelf en daarmee ook naar een ander.

Ik kom net thuis van een uitje in Zeeland, het zuiden van het land. Een lente bal, compleet in pak en heel veel funk, Ik heb enorm genoten.Tevens kwam de uitwerking van mijn mentaliteit uit het publiek. Toen een wat oudere Engels-talige dame die ik totaal niet ken me na een sociaal gesprekje het advies gaf om vooral altijd mezelf te blijven. Ze vond dat het me sierde.
Misschien is dat de les. Blijf jezelf! Ongeacht wat er om je heen gebeurt.

Ik lach. En dankbaar dat ik ben.

Rustig

Het zijn van die momenten dat je alles van je af kunt zetten, achterover kunt zitten, de boel de boel mag laten en intens kan genieten. Vandaag is zo'n dag. Even niks bijzonders, geen verplichtingen, geen druk. Maar die serene stilte. De perfecte gelegenheid om al die opgedane indrukken van de afgelopen week te verwerken. Het brengt een soort van rust, waar iets als slaap zelfs bij tekort schiet.

Ik schrijf op wat ik heb meegemaakt, bijna dagelijks. Net zoals mijn wekelijkse blog daar een uiting van is. Ik word er scherper door. En het maakt dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Om daarmee ook makkelijker bij mijn doelen te geraken.

Niets is toeval. Alles heeft een reden. En alles kun je sturen, dus ook je dag, je week, je jaar, je omgeving. En de situaties die daaruit voortkomen. Ik kan het zeggen, omdat ik het wel degelijk zie gebeuren. Het bevalt me prima. De wetenschap dat je je lot in eigen handen hebt.

Ik ga zo clubben (dansen), op een luie zondag. Ik heb het nodig. Het brengt me frisse energie. Op naar een week die nog mooiere dingen zal brengen. Ik weet het nu al, omdat ik het heb voorzien.

En dankbaar dat ik ben.

Keuze genoeg

Het blijft me boeien. En de boodschappen die ik her en der oppik blijven me wijzen op mijn lot. Ik heb het over dingen waarvan ik tot enkele jaren geleden dacht dat het maar een hoofdstuk in mijn leven was. Ik kan er niet omheen. Ik heb het dan voornamelijk over mijn dans.

Dans maakt een groot onderdeel uit van mijn leven. Het brengt me (positieve) energie, het prikkelt mijn creativiteit en geeft me stof om over na te denken. Toch nam ik tot een aantal jaar geleden afstand van (mijn) dans. Het stelde me namelijk enorm teleur. De beloftes die eruit voortkwamen bleken vals. Het deed een enorme inbreuk op mijn sociale leven. En het maakte me met momenten negatief. Ik raakte mijn glimlach kwijt. En daarmee ook mijn identiteit.

Alsnog bleef ik doorgaan met dansles geven aan kleintjes. Het deed me goed. Ze wezen me namelijk op iets als naïviteit, vrijheid, invloed, creativiteit en eerlijkheid. Én de ongedwongen drang om gewoon plezier te hebben. Achteraf kan ik zeggen dat deze termen mijn stukje hoop waren. Ik had het nodig.

Vandaag de dag sta ik op het punt om mijn dans weer te veroveren. En op mijn eigen unieke manier. Ik laat me namelijk inspireren door al de dingen die ik leuk vind om te doen. Uiteindelijk zal dit zich uiten in al mijn dans aangelegenheden.  Ik kwam er tot iets meer dan jaar geleden achter dat het mijn verwachtingen waren die uiteindelijk maakten dat ik er negatiever op werd. Anders gezegd, ik liet me door mijn omgeving veranderen. Mijn idealen, mijn gemoedsrust en daarmee ook mijn eigen identiteit. Maar spijt heb ik niet. Ik kan nu namelijk terugkijken op die periode. Het is mijn nul-punt. Ik geraak daar niet meer. Ik weet waar ik vandaan kom.

Ik heb geleerd om verwachtingen uit mezelf te halen en niet vanuit mijn omgeving. Uiteindelijk ervaar je iets als plezier of vrijheid op je eigen unieke manier. Een ander kan je op weg helpen, maar je zult toch op jezelf aangewezen zijn. En daar is niks mis mee. Ik heb mijn voorbeelden gehad in die kleintjes, die ik les geef. Hun voorbeeld werkte aanstekelijk en uitstekend, omdat ik ervoor gekozen heb. Yup, ik had de vrijheid om te kiezen. Misschien wel de meest wijze les die ik ooit heb geleerd. Ik ben er dankbaar voor.

Lockin' J

De definitie van schoonheid

Het heeft een paar weken mogen duren, maar 'het woord' is weer gevallen. Namelijk minimalisme. Minimalisme is een stroming in de beeldende kunst. Om je enig idee te geven van wat het is, even een beknopte definitie. Deze luidt als volgt:  Minimalisme kenmerkt zich door simpelheid en eenvoud. Hierbij is het belangrijk om met zo eenvoudig mogelijke middelen een relatie aan te gaan met de omgeving. En er ondanks de beperkte middelen er alsnog een geheel ontstaat.  Mijn interesse binnen minimalisme beperkt zich tot architectuur en design.

Tot anderhalf jaar geleden ben ik me gaan verdiepen in deze kunststroming. Sindsdien ben ik meer op detail gaan letten. Detail in verhouding met de omgeving. En functionaliteit van een object. Het brengt rust, innerlijke rust. Ik waardeer rust en de discipline die erbij gepaard gaat. Net zoals ik bij wijze van spreken urenlang aan het water kan zitten. En van het water kan bewonderen dat het zo breed is van functie en toch heel simpel en eenvoudig in vorm is. Een bepaalde logica die gestoeld is op simpelheid en eenvoud.

Minimalisme leerde me dat je schoonheid terugvindt in de meest simpele dingen. In welke mate dan ook. Dat zeg ik, omdat ik luxe wel weet te waarderen. Maar dan op een zo functioneel mogelijke manier.

Bijna anderhalf jaar geleden ben  ik mijn eigen onderzoek naar de definitie van schoonheid binnen minimalisme begonnen. Ik wil er alles over weten. Zo zal mijn  huis ook minimalistisch ingericht worden. Het zal terug komen in mijn werk. Zelfs in mijn dans. Ik wil het ervaren, maar dan elk moment van de dag. Dus zorg ik ervoor dat dat ook gebeurt. Ik heb een tijdje mijn onderzoek uit moet stellen, aangezien ik er een beetje volle agenda op nahoud. Maar een trip naar Londen (walhalla voor minimalisme) staat in het verschiet om mijn belevingswereld te spekken. En ik heb aardig wat boeken over het onderwerp, waar ik de komende tijd wel redelijk zoet mee ben. En zo zullen meerdere ondernemingen ten behoeve van mijn onderzoek volgen.  De tijd is aan mijn zijde. Dus dat scheelt.

Ik heb er zin in!

Verandering

Het zet me aan het denken als ik mijn wandeling maak door een 'nieuw' stukje Amsterdam. Ik zie zoveel veranderingen om me heen. Het brengt me terug naar een periode, enkele jaren geleden. Toen ook voor mij heel veel dingen gingen veranderen.

Vaak genoeg heb ik nagedacht over iets als het leven. Wat is het eigenlijk? Een vraag die vast en zeker bij een ieder speelt. Des te meer ging de vraag opspelen toen ik meerdere keren geconfronteerd werd met 'de andere kant' van het leven. Een kant die een ieder kent. Ongeacht of je dat nou wilt of niet.
Begrijpen deed ik het niet. Ik wilde het ook niet. Het bracht alleen maar droefenis. Ik werd er bang van. Het maakte dat ik het met momenten niet meer zag zitten. Waarom ben je hier als dat lot ook jou staat te wachten? Wat is het nut van het leven?

Totdat ik anderhalf jaar geleden weer geconfronteerd werd met ditzelfde lot. Ik maakte de 'andere kant' mee, van begin tot eind. Iets intenser dan dat zal ik denk ik niet meer meemaken. Echter, dit was een keerpunt in mijn leven. Ook toen 'de andere kant' van het leven me leerde om dankbaar te zijn (letterlijk en figuurlijk), juist voor het leven. Het leerde me om het leven uit te buiten op een manier die niet aan tijd gebonden is. En het begon bij een dankgebed, acceptatie en het stukje geluk dat je vindt, elke keer weer dat je 'deelt' met een ander.

Ik ben niet meer bang voor de 'andere kant' van het leven, want wie bang is voor de dood is bang om te leven. Dus 'leef' ik. Het brengt een glimlach op mijn gezicht.

En dankbaar dat ik ben.

Eenling

Voor zover ik me herinneren kan heb ik altijd afstand genomen van drukte.  Al toen ik op de basisschool zat kon ik iets als rust wel waarderen. Ik kon dan dagdromen, zonder dat iemand me stoorde. Ook hoefde ik niet zo zeer bij een groep te horen. Wel kon ik het met iedereen goed vinden. Zowel met de populaire als met de minder populaire mensen. Ik zag namelijk geen scheidingslijn. Een ieder had wel zijn eigen inbreng.

Ik weet me te herinneren dat ik best verlegen was. Ik kon daarom graag mijn ei kwijt in  tekeningen. Een manier om mijn hersenspinsels vast te leggen. Ik hield er ook van om teksten te schrijven, over alles en nog wat. Het tovert een glimlach op mijn gezicht als ik onlangs een gedichtje terug vind dat ik had geschreven voor een meisje waar ik verliefd op was, op de basisschool. Dit mochten mijn vriendjes toen niet weten, want dat was niet stoer. Ghehe, ach..

Vandaag de dag ben ik nog steeds een eenling. Niet omdat ik arrogant ben, of me te goed voel voor een ander. Totaal niet.  Het is meer dat ik mijn focus kan bewaren op mijn streven.. Ook op die momenten dat ik me in de drukte begeef. En boven alles kan ik hierdoor mijn eigen pad blijven volgen, naast het feit dat ik ook gewoon een rustig persoon ben. 

Momenteel heb ik heel veel drukte om me heen. Dat stel ik ook zeer op prijs, aangezien ik erop berekend was. Ik had het min of meer voorzien.  Soms kan die drukte het je moeilijk maken om jezelf te blijven. Je kunt er in meegaan, waardoor het je verandert. En soms kan het je frustreren.  Maar de wetenschap dat ik een eenling ben, maakt dat ik zelfs midden in de drukte mijn ogen kan sluiten en meer kan zien dan met mijn ogen open. Het maakt dat ik mijn eigen ding kan blijven doen en recht op mijn doel af kan gaan. Dit heb ik mezelf aangeleerd. Het voorkomt teleurstelling en wekt begrip op voor een ander. Begrip die je zeker nodig zult hebben als je iets wilt bereiken, waarbij je ook een ander nodig hebt. Tenslotte zijn we niet helemaal 'alleen' en maken we onderdeel uit van een 'geheel'.

Het beetje ervaring dat ik heb als eenling heeft me geleerd wie ik ben, waar ik behoefte aan heb, en hoe ik mijn doelen moet nastreven.  Het leerde me om geduld te kweken. Ook leert het me telkens weer welke rol ik te vervullen heb binnen onze gemeenschap. Maar boven alles leert het me om trouw te blijven aan mezelf, als eenling. Het houdt me rustig.

En dankbaar dat ik ben voor die wetenschap.

Wonderbaarlijk

Het doet wat me je, hoor. Al die impressies die je opdoet op een dag. Onbewust neem je heel veel in je op, zonder dat je dat doorhebt. Je wordt getekend door de dag. Het kan beginnen bij dat moment dat je je teen stootte, toen je uit bed stapte, weet je wel. Ik noem maar wat. Of dat krantje dat je aangereikt krijgt op het station dat vol staat met 'nieuws', waarmee je je nieuwe dag inluidt. Of wanneer je onbewust een telefoongesprek meeluistert van een mede-reiziger in de trein. En 'de gesprekken' in de bedrijfskantine. Ga zo maar door.

Alles om je heen waarborgt een indruk, oftewel een boodschap. Het lichaam functioneert als een spons en neemt alles in zich op. Ook een spons raakt verzadigt, tot een bepaald punt waarop het niets meer tot zich kan nemen. Je gaat minder functioneren, omdat (in het geval van een mens) je hoofd 'vol' zit.

Ooit heb ik eens meegemaakt dat mijn hoofd 'vol' zat. Geen pretje, kan ik je vertellen. Ik werd lusteloos. Mijn concentratievermogen nam af. Mijn weerstand daalde. Uiteindelijk werd ik ziek. Gelukkig wist ik van mezelf dat het met een gebrek aan rust te maken had. Dus nam ik mijn rust.

ik heb mezelf aangeleerd om na een drukke dag toch minstens een half uurtje voor mezelf te nemen. Even helemaal niets en niemand om heen. Een wandeling in de frisse lucht. Ik lees en schrijf graag. Of ik ga naar mijn favoriete spot in Amsterdam om even te zitten. Ik kan dan mijn verstand op nul zetten en nieuwe energie opdoen.

Rust is wonderbaarlijk. Met rust verwerk je alle indrukken die je opdoet op een dag. Je wordt één met je omgeving. Het maakt dat je scherp wordt en mogelijkheden ziet. Met rust komen de antwoorden op de vragen die je hebt. Je wordt zowaar in de gelegenheid gesteld om wonderen te baren, zo wonderbaarlijk dat rust is. Ik moet zeggen dat ik daar wel voor voel.

Ik heb een aardig aantal doelen die ik wil realiseren. Maar ik neem mijn rust. Ik doe het stap voor stap. Ik heb zo een beetje het idee dat de tijd aan mijn zijde is. Dat doet rust met je.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap..

Mijn spot. Daar waar het begon..

Als muziek in de oren..

Vroeg in de ochtend ontvang ik een berichtje van m'n zus, met de boodschap dat Whitney Houston is overleden. Ik ben meteen klaarwakker. Vol ongeloof bekijk ik enkele nieuws-feeds op mijn telefoon, die het bericht van mijn zus bevestigen. Ik voel tranen opwellen.

Whitney was van het kaliber muzikant die kon maken dat het leek alsof ze in je voorkamer aan het zingen was voor je. De gedachte aan haar brengt me terug naar een tijd, ergens eind jaren '80. We waren met zijn vieren. Mijn vader, moeder, m'n zus en ik. Een tijd waarin muziek deel uitmaakte van het dagelijkse leven. Ik weet me als knulletje de danspartijen van mijn vader en moeder in de voorkamer te herinneren. De platenspeler die de muziek produceerde. De kachel die die ouderwetse warmte wist te brengen. De afro van mijn vader. En mijn moeder die qua kledingstijl haar tijd ver vooruit was. Ook herinner ik mijn moeder die me soms bij de handen pakte, omdat ze vond dat ik moest leren dansen. Hoe ironisch.

Muziek maakt mogelijk dat je momenten uit het verleden weer kunt herleven. Mij doet het denken aan de knusheid van toen. De simpelheid. De liefde die alom heerste. Tevens deelde men vaak met elkaar, zonder er iets ervoor terug te verwachten. Althans, zo ervoer ik het. Men hechtte oprecht veel waarde aan de kleine dingetjes in het leven. Maar boven dat doet de muziek me vooral denken aan mijn vader die toen nog leefde. 

Het doet me deugd dat ik deze herinneringen heb aan mijn jeugd. Ik koester ze. Echter, ik heb vroeger als tiener al aan mezelf beloofd deze manier van leven voort te zetten en te verspreiden. Het maakte mij gelukkig. Genoeg reden dus. En ik moet zeggen dat ik op mijn pad telkens mensen tref die dezelfde manier van leven hebben gekend. Alsof het zo moet zijn.

Na vorige week heb ik gelukkig weer rust en kan ik me, onder andere, weer richten op capoeira. Niet alleen omdat ik al die acrobatische capriolen onder de knie wil krijgen (alhoewel ik er hard voor train haha). Maar omdat ik er opgenomen ben in een groep die hecht is en liefde heeft voor haar ding. Met een leraar, die een waar voorbeeld is van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan niet wachten.

Whitney Houston is een groot gemis, maar haar muziek zal voor eeuwig voort leven. Ik draag daar zeker aan bij. Het droeg bij aan mijn geluk. Ik ben dankbaar.

Capoeira grupo Malungos Amsterdam

Lockin' J

Soms doe je een uitstapje naar iets geks, puur omdat het leuk is. Vandaag heb ik zo een dag. Voor de één misschien iets heel normaals, maar voor mij een grote uitdaging. Ik doe mee aan een danswedstrijd! Terwijl ik daar eigenlijk niet zo een fan van ben.

Over het algemeen sta ik graag op de achtergrond. En doe ik rustig in een hoekje mijn ding, onopgemerkt. Toch heeft dit wel altijd haaks gestaan op mijn bezigheden als dansleraar en andere dans-gerelateerde aangelegenheden. Hiervoor was ik vaak genoeg middelpunt van aandacht. Alle ogen zijn op je gericht. Je moet dan wel de zekerheid zelve uitstralen. Nou, ik kan vertellen dat ik vaak genoeg mijn lesstof ben vergeten. Een totale black-out kreeg en ternauwernood een routine uit mijn slof wist te schieten. Men moest eens weten wat er door mijn hoofd ging. Denk maar aan een storm, windkracht 16 (kan dat wel?). Ach, een ieder kent zijn onzekerheden. Die wetenschap brengt op haar beurt toch weer zekerheid. Althans, zo werkt het voor mij.

Met de dansstijl (locking) die ik doe, heb ik een ander karakter van mij ontdekt. De karakter diie geen schaamte kent. Eentje die geen leeftijd kent. Maar vooral één die bereid is zijn onzekerheden te laten zien aan een groot publiek.

Tot iets meer dan 2 maanden geleden, wist ik niet dat ik aan een grote danswedstrijd mee zou doen. En dan nog een wedstrijd waarbij de hele wereld mee kijkt (Juste debout). Nu kan ik met alle plezier zeggen dat ik er zin in heb! Een gevoel waar ik dankbaar voor ben..

Lockin' J

Mogelijkheden

Als ik me richting mijn trainingspot begeef, om mezelf klaar te stomen voor een danswedstrijd die aanstaande is, bedenk ik me dat bepaalde dingen je soms in het leven in de schoot geworpen worden. Echter, dat kan op 2 manieren opgevat worden. Ik belicht graag de positieve kant.
Ik had tot 2 maanden geleden niet gedacht dat ik mijn dans weer als zodanig op zou pikken. Ik heb enkele jaren niet meer echt getraint. Maar nu voel ik me toch als toen ik begon met dansen. Zo een 10 jaar geleden, toen ik vol optimisme gedisciplineerd dagelijks aan de slag ging om beter te worden.

Ik weet me te herinneren dat ik in de dans al mijn emoties kwijt kon. Tevens maakte het dat ik mijn visie op het leven kon verbreden. Nou moet ik zeggen dat ik altijd heel verlegen ben geweest. Maar ook de dans maakte dat ik beter kon communiceren naar mijn omgeving.

In mijn naïviteit en de honger om beter te worden, ben ik door de jaren  heen veel personen tegen gekomen. Lotgenoten! De één minder aardig dan de ander. Maar dat maakte niet uit. We deelden immers dezelfde passie. Meer dan genoeg voor mij! En die visie heb ik nog steeds. De kunst mag zegevieren. En dank is er voor de personen erachter. Ongeacht of je nou wel of niet met elkaar op één lijn ligt. En het heeft me zogezegd een danspauze van 3 jaar gekost om tot dit besef te komen. Nu leef ik tot de dag van vandaag ernaar.

Ik heb mezelf weer gevonden in mijn dans. Ik doe het veel minder, maar heb het een goede plek kunnen geven in mijn bezige leventje. Het maakt onderdeel uit van mijn leven. Het vormt mijn karakter. En het maakt nog steeds dat verschillende mogelijkheden zich telkens voor blijven doen.

Ik bedenk me nu eigenlijk tijdens dit schrijven dat de mogelijkheden me niet in de schoot geworpen werden. Ik zie nu in dat mijn passie, waar ik trouw aan gebleven ben, me de mogelijkheden gunt. Je realiseert ze dus zelf.  Ik raad dit een ieder aan. Blijf trouw aan jezelf. En trouw aan je passie. Ontzie een ander, in die zin dat een ander geen blokkade voor je mag vormen om je passie te kunnen bedrijven. Zie het geheel en niet de persoon. Hiermee kweek je respect voor een ieder. En kun je de ervaring (welke dan ook) een plekje geven in je reis naar je geluk.

Ik heb volgende week zondag een danswedstrijd. Ik doe mee, puur en alleen voor het plezier. Het maakt dat ik lach. Een stukje geluk. Ik heb er zin in.

En dankbaar dat ik ben!

Jermaine aka Lockin' J

Gewoon doen!

Ik weet me te herinneren dat ik ooit een ontzettende drang had om iets te doen dat ik nooit eerder had gedaan. Toendertijd had ik er totaal geen idee van of het zou lukken. Laat staan hoe! Echter, ik wist niet eens wat precies. Maar het moest uiteindelijk tot iets leiden. Maar dat ik het zou doen stond vast.

Met de tijd deden zich meerdere mogelijkheden voor. Er kwam een groot event voorbij om het initiatief te voeden. En bepaalde personen droegen op een al dan niet positieve of negatieve manier hun aandeel bij. Hoe dan ook, ik bleef vasthouden aan het initiatief. Toen wist ik niet dat al deze ervaringen puur een manier waren om het initiatief meer vorm te geven.

We zijn inmiddels bijna 2 jaar verder. Enkele van de leden binnen het initiatief ken ik al veel langer. De samenstelling is hier en daar verandert. Grote pauzes werden ingelast. Daar bovenop heb ik helaas niet altijd de tijd gehad om het initiatief goed van de grond te krijgen, door werk, studie, etc. Maar het idee is als vanouds. En het gevoel hetzelfde. Echter, ik weet nu precies wat het moet gaan worden. En hoe! Het wordt een initiatief waar een ieder baat bij heeft. Iets wat voor mijn gevoel nog niet gedaan is. Een initiatief dat inspireert. Maar nog meer gebaseerd is op creativiteit. Creativiteit die nodig is in een maatschappij die grilliger doet ogen en misschien ook wordt. Een ieder mag hier aandeel in hebben. Tevens laat ik me niet beperken door welke grens dan ook. En dat is het mooie.

Ik kan niet wachten om weer te beginnen. Nu toch eerst over twee weken mee doen aan een danswedstrijd en gekke bewegingen doen.

Art is love is omnipotent..

Rhythm nation Amsterdam

Empathie

Ik trek me terug. Weg uit de drukte. Terug naar de essentie.

Bepaalde dingen zetten me aan het denken. Zodanig dat het aan mijn weerstand knabbelt. Ik kan niet anders dan naar mijn lichaam luisteren en een stap terug doen. Ik moet nu wel. Dit komt me namelijk bekend voor.

Enkele vragen spelen op; Waar doe ik het eigenlijk voor? Heeft het nut? Een overweldigende angst neemt voor enkele luttele secondes controle over mijn heldere denken. Deze angst ken ik. Het maakte ooit dat ik enkele jaren afstand moest nemen van datgene waar ik hart voor heb. Toen moest ik wel, om weer goed bij positieven te kunnen komen. Maar die ervaring heb ik. Ik sta op scherp.

Van huis uit heb ik mee gekregen om iets voor een ander te doen, zonder dat je er iets voor terug verwacht. De beloning is het stukje plezier van het 'delen'. Sindsdien neem ik dit mee in al mijn activiteiten. Het voelt goed om iets te kunnen betekenen voor een ander. Meer is niet nodig.

Maar  ziet men dat? De intenties zijn puur! Je werkt er hard voor. Denkt men misschien dat het makkelijk is? Het maakt me eenzaam, onbegrepen. Ik moet me wel terug trekken. Terug naar de essentie. Maar ik weet dat ik een schoon geweten heb. Mijn redding, gelukkig!

Ik ben een tweetal dagen aan bed gekluisterd. De situatie deed een aanslag op mijn lichaam. Ik ben een gevoelsmens. Dat moge blijken. Maar het moet zo zijn. Mijn pen en papier is wat ik nu nodig heb. Ik moet opschrijven wie ik ben. Wat ik leuk vind. Wat mijn wensen zijn. Wat me gelukkig maakt. Zodat als ik het lees, ik weer glimlachen kan.

Ik kom tot rust. Het lichaam is weer aangesterkt. De geest weer op scherp. Ik moet mijn  eigen koers blijven varen, dichtbij de essentie. En hierbij  een beroep doen op mijn empatische vermogen. De gave om je in te kunnen leven in een ander, om bepaalde situaties beter te kunnen plaatsen. En om mijn gemoedsrust te kunnen bewaren. Mijn dromen zijn onverandert. En dat ik ze waar maak is een voldongen feit. Ik weet gelukkig precies wat ik wil. Erkenning put ik wel uit mezelf. Je kunt namelijk pas iets voor een ander betekenen als je eerst zorg neemt voor je zelf! Ook als je daar soms eenzaam van wordt.

Ik hou wel van rust. Dat scheelt (tja).

De focus is weer daar. Ik  laat me niet zo gemakkelijk stoppen. Niet meer. Daar zijn mijn plannen te mooi voor. Het was een heftige week, maar glimlachen is wat ik nu doe. Ik kom er achter dat ik mezelf steeds beter leer kennen. Daar is soms wel wat voor nodig.

En dankbaar dat ik ben.

Onverschillig?

Ik kan er niet omheen. Het blijft  me telkens weer verbazen. Het kriebelt en dat wijst op een  lichte irritatie. Tevens is het soms ook lichtelijk teleurstellend. Ik zal het van me af moeten schrijven om het vanuit een ander perspectief te kunnen belichten.

Ik laat me deze week leiden door iets als onverschilligheid. Daar ik niet in toevalligheden geloof en bepaalde situaties me telkens enigszins richting dat punt van ergernis brengen. Zover laat ik het gelukkig niet komen, dus schrijven geblazen.

Ik heb het over de manier waarop men soms met elkaar om kan gaan. Men kan soms op de een op andere dag een hele andere manier van doen hebben, tegenover jou. Waarom?
Vroeger heb ik mezelf aangeleerd om de schuld bij mezelf te zoeken, wat ik overigens nog steeds doe. Echter, teleurstellend kan het zijn als je alle mogelijkheden, die als oorzaak van een ommeslag in het gedrag van een ander jegens jou, probeert te bedenken. En je alsnog eindigt met een vraagteken.
Voorheen kon ik me dit heel persoonlijk aantrekken. Ligt het aan mij? Ik heb er wel degelijk aandeel in! Maar, wat doe ik dan fout? Wat is eigenlijk 'fout'?

Ja, wat is eigenlijk 'goed' of 'fout?

Een vraag waar ik heel lang bij stil heb moeten staan, eer ik een 'geschikt' antwoord kon vinden. Deze week werd het antwoord nogmaals bevestigd door een stukje tekst van een life-coach die ik volg.

Het antwoord: er is geen goed of fout!

Ik leg uit: Een ieder heeft zijn eigen manier van denken en doen. Wat ook heel logisch is. Daarom kan mijn definitie van 'goed' of 'fout' ook verschillen met dat van een ander. Des te belangrijker acht ik het om op dit punt onverschillig te zijn en respect te hebben voor het gedrag van een ander. Hiermee wil ik niet zeggen dat alle handelingen van een ander klakkeloos geaccepteerd mogen worden. Maar dat is een ander punt waar ik voor nu niet op in ga.

Een ieder is op zijn/haar manier op zoek naar geluk en doet daar ook zijn/haar best voor. De weg daar naartoe kan anders zijn dan jouw manier.  Ik heb mezelf aangeleerd dat in mijn achterhoofd te houden. Het maakt dat ik bepaalde situaties beter kan plaatsen. En dat brengt rust. Innerlijke rust. En belangrijker; het maakt dat je jezelf kunt blijven. En niet verandert ten behoeve van een ander. Soms is dat best moeilijk, maar alles kun je leren. Zeker als het helpt om je wensen te verwezenlijken.

Al jaren ben ik trouw aan mezelf. En te allen tijde heb ik respect voor een ander. En ik moet zeggen dat ik niet gauw ontzet ben door het gedrag van een ander. Toch vielen enkele gedragsveranderingen me over de loop van tijd wel op. Een ware toetsing.

Ach, oefening baart kunst. Het houdt me scherp. En glimlachen blijf ik!

Een kundig 2012

Ja, je maakt wel eens wat mee. Toch maar even een balans opmaken van het kalenderjaar 2011. Ik noem het voor het gemak het jaar van de opstanding. Het jaar waarin ik leerde om kundig te zijn. Ik leg uit.

In het leven wordt je vaak genoeg op de proef gesteld. Ik denk dat ik zo vrij mag zijn om te zeggen dat dat voor een ieder geldt. Als voorbeeld noem ik iets als nutteloosheid. Waar wil je naartoe met het leven? Of het verlies van een dierbare. Wanneer kun je zelf weer doorgaan met leven? Het opbreken van een relatie. Kun je wel doorgaan zonder die persoon? Hoe ga je hiermee om? Hoe zorg je ervoor dat je weer positief gezind bent?

Dit waren (levens)vragen waar ik aan het eind van het kalenderjaar 2010 mee zat. Des te gedrevener was ik om een antwoord te vinden. En ik mag zeggen dat dit me aardig gelukt is in 2011. Ik leerde mijn glimlach, die ik al tijden kwijt was, weer kennen. Danwel op de volgende wijze:

Jermaine is altijd van het lezen geweest. Ik besloot daarom om boeken te lezen van bepaalde filosofen. Mensen die succesvol zijn, op welke (positieve) manier dan ook. Ik noem een Charles F Haanel, een Bob Proctor. En sinds kort volg ik ook het werk van Ellie Walsh. Tevens liet ik me omringen door personen die positief ingesteld zijn. Zij leerden allen (op hun eigen manier) over het vinden van je bestemming in het leven. Hoe kom je daar? Op welke manier? Wie ben je eigenlijk?

In alles zit systematiek. Ook in het nastreven van je geluk. Ik leerde diep in mezelf grijpen en kreeg gauw door wat ik wil en hoe ik het zou krijgen. Ik leerde mijn behoeftes kennen: aandacht, vrijheid, creativiteit, plezier en invloed. Sindsdien toets ik mijn activiteiten met deze behoeftes. Ik moet alle vijf kunnen ontrekken aan de activiteit. Lukt dat niet, dan is de activiteit niet aan mij besteed.

In de herfst van 2010 verloor ik mijn vader, zijn hand vasthoudend. Echter weet ik me als de dag van vandaag te herinneren hoe de man in zijn laatste dagen dank uitsprak in zijn gebeden. Die momenten leerden mij dat positiviteit het van alles wint. Het leerde me om kundig te zijn. Kundig in het realiseren van je wensen. En deze kunde ook te delen met een ander.
2011 was het jaar dat ik mijn doelen na  leerde streven. Ik moet zeggen dat dit me aardig gelukt is. Ik weet namelijk wat ik wil. En hoe! Ik heb vele interesses leren kennen. En heb enorm veel energie om tijd te steken in deze interesses. Puur omdat ik weet dat het me gelukkig maakt. Het werkt.

2012 is een mooi jaar. Ik weet waarom. Ik heb het namelijk al op papier staan. Zo kundig dat ik ben geworden. Wellicht dat een ander hier ook profijt van heeft. Ik hoop van wel! Ik heb er zin in en voorzie mooie dingen. Ik blijf trouw bloggen. En ben te allen tijde bereid om te 'delen'. Ook dat maakt me gelukkig.

Ik wens een ieder een kundig 2012 toe.