Grappig is het. En raar. Moet je je blij zijn? Misschien verdrietig? Moment van bezinning? Uhmm, dunno.
Eerlijk waar heb ik nooit echt de neiging gehad er bij stil te moeten staan. Anderzijds doe ik dat nu toch. Wat moet je doen dan op zo'n dag? Het de wereld in schreeuwen? Bal op dak? Laten weten dat het jouw moment is, jouw dag?
"Precies op dat tijdstip, toen de zon en de maan elkaar kruisten was het jouw moment. Jouw dag. Vergeet dat nooit meer. Sta er op die dag telkens bij stil".. - Letterlijk met de paplepel ingegoten. Een traditie. Het is, zowat wereldwijd, door een ieder geaccepteerd.
Nah, raar vinden doe ik het alsnog. Aan de andere kant is iets als 'tijd' een wet der natuur. Met andere woorden; je kunt er gewoonweg niet om heen. Het duidt het begin, maar ook het einde van iets aan. De tijd geeft aan dat 'iets' bestaat. Zonder tijd heeft 'iets' geen bestaansrecht. Tijd bepaalt dus mede je identiteit.
Je spreekt van 'leeftijdgenoten'. Die tijd hebben we samen geleefd. Onze tijd. Ons moment. Gedeelde interesses, gedeelde ervaringen.
Zijn we dan hetzelfde?
De tijd echter is universeel. Het klokje tikt voor een ieder net zo hard door (tenzij de batterij zwak is). Maar ik ben ik. En jij bent jij. Individu. Solist in het tijdperk van tijd.
Op de de juiste tijd, op de juiste plek aanwezig zijn, bepaalt je succes in je handelingen. Wordt ook heel vaak gezegd. Als iedereen dat nou doet.
De tijd leert dus eigenlijk dat er voor een ieder meer dan genoeg is. De rijkdommen van het leven, zowel de oppervlakkige als de innerlijke, zijn dus voor iedereen beschikbaar.
Ik zie het wel zitten. De tijd. Mijn tijd!
Yup, ik mag er sinds enkele dagen een jaartje bijtellen. Dus, ik ben (dankbaar)!!
Nu eerst een cursus timemanagement volgen, als ik daar tijd voor heb.
