Een pijnscheut die door merg en been gaat, als die stiltestorm aanslaat, die het oor doet verdoven. Een moment van onbesef, ironie en bitter wenen, die minutenlang aanhoudt, zet in. Totdat het ongenadige besef komt dat die stiltestorm geen einde zal kennen.
Toch maakt de stiltestorm plaats voor sereniteit. Het geeft namelijk te kennen dat hetgeen niet meer zichtbaar is voor het oog, nog voor altijd fris en fruitig zal zijn in de geest. De gedachtegang die maakte dat de glimlach weer terug keerde. En maakte dat de zoektocht naar de definitie van schoonheid aanving.
"Ik zou nog een keer de regen op mijn huid willen voelen"..
En dat was wat gebeurde. Een waar testimonium van het feit dat het mogelijke in het onmogelijke ligt.
In termen van het fysieke alweer bijna een jaar geleden. Echter, voor de geest een waar keerpunt. Het moment dat de glimlach zich weer toonde, als nooit tevoren.
Een ware minimalist was het. Hij leerde ons dat de kleinste dingen het leven mooi maken. Hij wordt gemist..
