Dans maakt een groot onderdeel uit van mijn leven. Het brengt me (positieve) energie, het prikkelt mijn creativiteit en geeft me stof om over na te denken. Toch nam ik tot een aantal jaar geleden afstand van (mijn) dans. Het stelde me namelijk enorm teleur. De beloftes die eruit voortkwamen bleken vals. Het deed een enorme inbreuk op mijn sociale leven. En het maakte me met momenten negatief. Ik raakte mijn glimlach kwijt. En daarmee ook mijn identiteit.
Alsnog bleef ik doorgaan met dansles geven aan kleintjes. Het deed me goed. Ze wezen me namelijk op iets als naïviteit, vrijheid, invloed, creativiteit en eerlijkheid. Én de ongedwongen drang om gewoon plezier te hebben. Achteraf kan ik zeggen dat deze termen mijn stukje hoop waren. Ik had het nodig.
Vandaag de dag sta ik op het punt om mijn dans weer te veroveren. En op mijn eigen unieke manier. Ik laat me namelijk inspireren door al de dingen die ik leuk vind om te doen. Uiteindelijk zal dit zich uiten in al mijn dans aangelegenheden. Ik kwam er tot iets meer dan jaar geleden achter dat het mijn verwachtingen waren die uiteindelijk maakten dat ik er negatiever op werd. Anders gezegd, ik liet me door mijn omgeving veranderen. Mijn idealen, mijn gemoedsrust en daarmee ook mijn eigen identiteit. Maar spijt heb ik niet. Ik kan nu namelijk terugkijken op die periode. Het is mijn nul-punt. Ik geraak daar niet meer. Ik weet waar ik vandaan kom.
Ik heb geleerd om verwachtingen uit mezelf te halen en niet vanuit mijn omgeving. Uiteindelijk ervaar je iets als plezier of vrijheid op je eigen unieke manier. Een ander kan je op weg helpen, maar je zult toch op jezelf aangewezen zijn. En daar is niks mis mee. Ik heb mijn voorbeelden gehad in die kleintjes, die ik les geef. Hun voorbeeld werkte aanstekelijk en uitstekend, omdat ik ervoor gekozen heb. Yup, ik had de vrijheid om te kiezen. Misschien wel de meest wijze les die ik ooit heb geleerd. Ik ben er dankbaar voor.
.jpg) |
| Lockin' J |
