Soms komt inspiratie met bakken uit de lucht vallen, dus besluit ik maar een wandeling te maken, om ietwat van deze inspiratie op te vangen. Gewapend met paraplu, aangezien het echt regent (tja). En mijn slimme hoorn, die nog eens foto's kan maken ook. Zo slim als dat ding is.

Mijn wandeling is in de plantagebuurt, in Amsterdam. En dan op de Entrepotdok. Een omgeving die, voor mijn gevoel, veel weg geeft van de cultuur van Amsterdam. En tevens ook een oase van rust kent.
De cultuur komt hier tot uiting, op verschillende manieren. Ik noem een  antieke kraanwerktuig, die de indruk moet wekken dat er handel is gedreven aan het dok. De woonboten, die in grote getalen aangemeerd liggen. De huizen, die in pakhuisontwerp zijn opgeleverd. Allemaal sporen, die aansluiten op het historische karakter van de binnenstad van Amsterdam.

Het valt mij, gedurende de wandeling, enorm op dat men zich gedreven voelt om het verleden te laten herleven. Men houdt vast aan traditie. Waarom? Een vraag, die in mij oprijst. Ik heb genoeg theoriën, maar die laat ik de komende weken goed op me inwerken.

Echter is mijn streven om minimalisme te ervaren. Binnen minimalisme is er geen plaats voor traditie. Geen plaats voor trends. En zeer zeker is de kunst geen weerspiegeling van de eigen persoon, laat staan cultuur. Dat laatste laat trouwens ook ruimte voor discussie open. Onderzoekwaardig dus.

Ik proef een andere uitdaging. Namelijk de volgende: Op welke manier past minimalisme binnen het exterieur van Amsterdam. Een (belangrijke) vraagstuk, die ik meeneem in mijn onderzoek. Jermaine is wel even zoet.
 

De volgende uitdaging, op het gebied van mijn onderzoek naar minimalisme, is al weer in gang gezet. Ditmaal met behulp van Rhythm nation Amsterdam (een kunstzinnig collectief, bestaande uit enkele jonge tieners).

De opdracht: een beeld vastleggen, zonder een illusie op te wekken. Anders gezegd; wat je ziet is er ook echt. Geen persoonlijke insteek, overbodige attributen, enz. Niet meer en niet minder.
De foto's die hier uit voort komen, mogen dan gecategoriseerd worden als objecten. Althans, dat is het doel.

De kunst is om te 'presenteren' in plaats van  te 'representeren'. Kun je het volgen? Ik haast niet meer.

Creativiteit kent geen grenzen. En het resultaat, uit deze fotosessie, mag daar blijk aan gaan geven. Wellicht vinden we het wiel opnieuw uit (maar dan anders). Jermaine heeft er zin in!

Art is love is omnipotent.

Rhythm nation Amsterdam

Objectiviteit. Focus. Passie. Visie. En een blind geloof, om de ultieme perfectie te realiseren.

Mooie filosofie, waar ik me geheid in kan vinden.  En tevens enkele van de ingrediënten, voor het neerzetten van een werkstuk, waar je u tegen zegt, zo schijnt.

Voorgaande telt, zeer zeker, voor Ray Key. Houtbewerker en minimalist, tot in de eerste graad. Bewijs zijn, onder andere, zijn kommen. Deze zijn opgemaakt uit 1 stuk hout, zonder dat er stukken aan elkaar bevestigd zijn, op welke manier dan ook. Hierbij schuilt de kracht in het materiaal dat gebruikt wordt. En het feit dat de stukken niet verder geperfectioneerd kunnen worden, omdat ze hun hoogste graad van perfectie al bereikt hebben. Althans, voor zover het oog dat kan bepalen.

Het is een kwestie van kunst maken, op de meest simplistische manier mogelijk. Met als uitkomst een kunstwerk dat functioneel en oogstrelend is. What more does a human being need?!

Ik ben geïnspireerd..

"To be thing-less is to possess the world"..


Een uitspraak, die ik tegenkom, als ik bezig ben met m'n onderzoekje. Ik moest er even bij stilstaan. Geeft stof tot nadenken. Schrijven dus..

Wie is namelijk, vandaag de dag, bereid zich te ontdoen van alle prullaria, die je, min of  meer, opgedrongen wordt door alle media, winkels, 'trendsetters', etc? Een bekend gegeven! Men koopt vaak, om er later achter te komen dat de koop misschien overbodig was. Daarbovenop komt dat men vaak genoeg de vrees heeft om afstand te nemen van (overbodige) dingen.

Minimalisme leert om te bedenken wat bruikbaar, belangrijk en mooi is. In één woord; Functionaliteit! Dingen moeten staan voor wat ze zijn. En moeten die functie ook kunnen vervullen. En vooral mooi zijn, tot in de details. Aangezien het oog ook wat wilt. Daarentegen valt iets als schoonheid altijd te betwisten, enfin. Hoe dan ook, duidelijkheid, maar ook terughoudendheid zijn de essentiële ingrediënten.

Jermaine is verkocht als hij 1 van de werken ziet van John Pawson (zijn huis in Londen). Veruit één van de meest bekende minimalisten, binnen de architectuur. 't Zijn vooral de details die 't 'm doen..

Een engelse gezegde verhaalt ook: "We think in generalities, but we live in details". Hmm, genoeg hersenspinsels voor nu, om een weekje op te kunnen teren..

John Pawson

Zo veel mogelijk aan het oppervlak onttrekken, zonder concessies te doen aan genieten?! Maar aan de andere kant  toch meer zien, dan wat het oog alleen kan bevatten?!

Minimalisme is een filosofie.

Het is meer een kwestie van terug gaan, naar waar het ooit begon. Pure eenvoud. Althans, zoals ik het bevat. Wat zien we? Wat willen we zien? Houden we vast aan het oppervlak? Of grijpen we naar de essentie, de filosofie achter hetgeen het oog bekoort.

Gebruik van een ruimte, in optimale vorm, zonder al te veel poespas. Functionaliteit tot in den hoge. "Less is more".
Minimialisme is mijn leerstoel. Mijn nulpunt, sinds enige tijd. En tevens de reden dat 'de glimlach' voort blijft leven.

Is Nederland klaar voor wat komen gaat? We zullen zien wat de toekomst ons brengt. Ik weet 't stiekem al. De tijd zal het leren, uiteraard.

Claudio Silvestrin