Coco doet dingen.

Het is schoon 10 jaar geleden dat ik begon met dansen. Niet wetende dat het zo een indruk zou achterlaten op mijn simpele leventje. Het begon met een grap toen ik met een goede vriend van mij onderzocht welke hobby we moesten beginnen om indruk te kunnen maken op de dames (tja). Het lag aan de leeftijd! Zo gezegd, zo gedaan kwamen we uit op 2 opties. Het werd zangles of dansles (tja). Na wat wikken en wegen kozen we voor de laatste. Al gauw kwamen we terecht bij een dansstudio wat tevens het begin bleek van een lang avontuur.

Al gauw kwam ik erachter dat het me niet lukte om de danspassen te onthouden, die voorgedaan werden door de choreograaf. Storender werd het toen mijn goede vriend daar wel een ster in was en al heel gauw werd uitgenodigt om mee te doen aan shows. Blij was ik wel voor hem, maar natuurlijkerwijs werd ik er wat onzekerder door in mijn eigen dans. Ik zag mezelf  namelijk niet verder groeien. En hij boekte alleen maar vooruitgang. Totdat ik ontdekte dat het enorm leuk was om te 'freestylen'. Gewoon door je simpelweg te laten bevangen door de muziek, zonder dat daarvoor een pas was ingestudeerd. Pure vrijheid. Ik zag vooruitgang!

Eens (2 jaar later) was er een les waarin mijn dansleraar experimenteerde met de muziek. Het was een nummer uit de jaren 70. Het enige wat ik hoorde was een melange van tromgeroffel, een basgitaar, drums en nog meer. Zo veel geluiden. En het klopte stuk voor stuk. Het was funk music. Daar bovenop kwamen nog eens de passen die we aangeleerd kregen. Dat waren recht toe, recht aan bewegingen. Heel simpel, maar heel indrukwekkend. De dansstijl die mijn leraar ons aanleerde heet locking. En als ik er nu op terug kijk bemerk ik dat ik tijdens deze les mijn passie heb gevonden.

Al gauw werd ik leergieriger. Echter, mijn dansleraar was zelf niet zo bedreven in de dansstijl. Hij kende enkele basisbewegingen, maar dat was het dan ook. Het internet was toen opkomende. En Youtube bestond toen nog niet. Ik was overgeleverd aan enkele foto's en beknopte stukjes tekst die ik wel terug kon vinden van de pioniers van deze dansstijl. De rest moest ik maar fantaseren om beter te kunnen worden. Gelukkig was de muziek wel beschikbaar. Het bleek mijn grootste mentor.

Niet veel later kreeg ik de mogelijkheid om les te geven. Ik greep de kans aan, omdat dit voor mij de mogelijkheid was om te kunnen groeien in mijn dans. Een extra drive om harder te trainen. Ik werd er creatiever op. Ik moest wel, aangezien ik elke week een les moest geven. 

Niet veel later deed ik mee aan shows. Zowel in het binnen- en buitenland. Totdat ik gevraagd werd om een les in te vallen voor kids in de leeftijd van 6 tot 10 jaar. Een uitdaging. Ik hoefde er niet lang over na te denken.

Het bleek heel moeilijk om de kids geboeid te kunnen houden. Aangezien ik meer bezig was om vader te spelen, dan dat ik de dansbewegingen kon aanleren. Heel uitputtend, maar blij was ik wel als bleek dat die kids de dansbewegingen toch wel oppikten. Ongeacht hun ongehoorzaamheid. Dit was tegenover een groep met oudere leerlingen, die klakkeloos alles van je overneemt toch wel een veel grotere uitdaging. En leuk!
Niet veel later begon ik meerdere lessen te doen voor kids. Op scholen, buurthuizen, etc. Totdat ik 5 jaar geleden terecht kwam bij een stichting die ook voorziet in naschoolse opvang. Ik werd daar voorgesteld aan een groep kids in de leeftijd van 10 jaar. Wat mij al heel gauw opviel aan deze groep, was dat de kids al heel gauw wisten wat ze wilden. Voor mij was dit het teken dat dit niet zomaar een groep was. Dus begon ik shows met hun te maken. Totdat  de stichting failliet verklaard werd. er was geen geld meer voor de naschoolse activiteiten, waar mijn les ook onderdeel van uitmaakte. Ik kon voor mijn gevoel die kids niet in de steek laten, dus bleef ik doorgaan met les geven, zonder dat ik er een vergoeding voor kreeg. Dat maakte mij niet uit.

Met de jaren is de groep geslonken. Maar de  kids uit die groep die overgebleven zijn zijn nog even gedreven als toen. Voor mij reden genoeg om kansen te kunnen creeëren voor hun. We zijn een dansgroep begonnen. Een dansgroep die meer zal doen dan alleen maar dansen. Een collectief dat mogelijkheden creeërt voor die kids, maar ook voor de mensen er omheen.
Voorheen heette de danssgroep "Rhythm nation". Dat is nu "Coco" geworden. Mijn aandeel in de dansgroep is dat ik bezig blijf met dans. Maar nog meer hoop ik dat een ieder die met de dansgroep te maken heeft er zijn/haar geluk uit kan putten. Ik word er ook gelukkig van. Het houdt me van de straat, haha. Dat is meer dan genoeg.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.