Vele definities, die ik nu heb kunnen achterhalen van 'minimalisme', geven aan dat de kunstenaar geen enkele vorm van eigen persoon, in het kunstobject door laat schemeren. Ik merk dat ik hier moeite mee heb, aangezien ik deze gedachtengang niet helemaal kan plaatsen. Je begint met een idee. En dat idee werk je uit, totdat er een compleet beeld ontstaat. Een foto (in gedachten). Een eigen hersenspinsel. Dus een weerspiegeling van de eigen geest. Kortgezegd: emotie. Anderzijds proef ik wel de uitdaging, om dit te kunnen realiseren. Ik laat het nog even op me inwerken, in de wetenschap dat het begrip zal komen. Het is, vermoed ik, een kwestie van interpretatie.
In de loop van de week zullen we, in ieder geval, bepalen welk model we benaderen.
Ik moet zeggen dat ik toch bedrevener wordt, om meer te leren. Om meer te ondernemen. En dus ook meer te ervaren. Net zoals ik vandaag een schuifdeur, op het centraal station binnen wandelde. Terwijl een ieder, voor me, de deur ontweek, met de gedachte dat de deur het niet deed. Je komt er pas achter als je het probeert. Heel simpel!
Zo kwam ik vandaag ook op de route van de Amsterdam Marathon. Een jaarlijks terug kerende hardloopwedstrijd. Ik bleef even aan de kant staan om toe te kijken. Het deed me denken aan het leven, die je kunt verdelen in etappes. Met een start en een eind. Jij bepaalt het begin. En als je ook weet waar het eind is, is het aan jou hoe lang je erom doet om de 'marathon' uit te lopen. Het is net als de foto, die we gaan maken. Met de wetenschap dat er meerdere projecten staan te wachten. Het één leidt tot het ander. Toeval bestaat niet! Tenzij je de marathon geblinddoekt loopt.
Ik heb er zin in!
 |
| Amsterdam marathon |
