De paraplu was namelijk van mijn vader. Ik durf te wedden dat hij die paraplu al langer dan 15 jaar had. Enkele weken na zijn overlijden (bijna 2 jaar geleden) begon ik de paraplu te gebruiken. Een paraplu is immers maar een paraplu. Totdat die bewuste dag in de regenstorm de paraplu stuk ging. Dat deed pijn!
Met pijn en moeite probeerde ik de paraplu nog te repareren, totdat ik tot het besef kwam dat ik het maar weg moest gooien en mijn weg moest vervolgen. Dit moment heeft me verandert. Ik nam namelijk afstand van een object dat voor mijn gevoel heel veel waarde kende. En juist door dit voorval ben ik me nog meer gaan interesseren in minimalisme. En dan minimalisme op het gebied van architectuur.
Een definitie die ik terugvindt op wikipedia over minimalisme zegt dat minimalisme een poging is om objecten tot hun eenvoudigste vorm, karakter of functie te herleiden. Het puur abstracte en objectieve, zonder dat emotie hierbij een rol speelt. Ik citeer: "door het 'krachtig' neerzetten van iets wat een eenvoudig vorm lijkt, probeert de architect de 'essentie' van zijn ontwerp uit te beelden."
Het moment van de paraplu heeft me een minimalist gemaakt. Althans, ik ben er voor in de leer. Het uit zich in mijn onderzoek ernaar, door boeken te lezen, musea te bezoeken, etc. Tevens uit het zich ook in mijn dagelijkse bezigheden. Ik kruip graag tot de 'essentie' van iets en probeer ook de 'essentie' te laten zien in mijn eigen werk, zonder 'ruis' er omheen.. Ik geloof dat je hierdoor het 'juiste' effect realiseert. Aangezien er sprake is van transparantie, oprechtheid en balans. Emotie (op welke manier dan ook) speelt namelijk geen rol.
Dat ik in de leer ben voor minimalisme betekent niet dat ik emotieloos ben. Ik ben één en al emotie. Maar het is voor mij de manier gebleken om mijn vader te herdenken, zonder dat dit door een object gebeurt. Wel ben ik bereid afstand te doen van objecten die geen functionele waarde hebben. Ik doe nu niet anders.
Uiteindelijk bezit ik niks. De essentie ligt in de waarde van het object. Het stukje energie dat achter de vervaardiging van het object zit. En niet in het object zelf. Het is een dubbelzinnigheid van de bovenste plank. Maar ik begrijp het.
Ik ben dankbaar voor dat moment, in de regen met die paraplu die stuk ging. Het heeft me verandert. Ik waardeer het leven op een hele andere manier. Het heeft me scherper gemaakt. Al ben ik een dromerig persoon, zie ik alles. Alles wat ik doe is berekend, op een natuurlijke manier. Het heeft een waarde. Het is functioneel. Des te oprechter is het. Het werkt voor mij.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
