Eenling

Voor zover ik me herinneren kan heb ik altijd afstand genomen van drukte.  Al toen ik op de basisschool zat kon ik iets als rust wel waarderen. Ik kon dan dagdromen, zonder dat iemand me stoorde. Ook hoefde ik niet zo zeer bij een groep te horen. Wel kon ik het met iedereen goed vinden. Zowel met de populaire als met de minder populaire mensen. Ik zag namelijk geen scheidingslijn. Een ieder had wel zijn eigen inbreng.

Ik weet me te herinneren dat ik best verlegen was. Ik kon daarom graag mijn ei kwijt in  tekeningen. Een manier om mijn hersenspinsels vast te leggen. Ik hield er ook van om teksten te schrijven, over alles en nog wat. Het tovert een glimlach op mijn gezicht als ik onlangs een gedichtje terug vind dat ik had geschreven voor een meisje waar ik verliefd op was, op de basisschool. Dit mochten mijn vriendjes toen niet weten, want dat was niet stoer. Ghehe, ach..

Vandaag de dag ben ik nog steeds een eenling. Niet omdat ik arrogant ben, of me te goed voel voor een ander. Totaal niet.  Het is meer dat ik mijn focus kan bewaren op mijn streven.. Ook op die momenten dat ik me in de drukte begeef. En boven alles kan ik hierdoor mijn eigen pad blijven volgen, naast het feit dat ik ook gewoon een rustig persoon ben. 

Momenteel heb ik heel veel drukte om me heen. Dat stel ik ook zeer op prijs, aangezien ik erop berekend was. Ik had het min of meer voorzien.  Soms kan die drukte het je moeilijk maken om jezelf te blijven. Je kunt er in meegaan, waardoor het je verandert. En soms kan het je frustreren.  Maar de wetenschap dat ik een eenling ben, maakt dat ik zelfs midden in de drukte mijn ogen kan sluiten en meer kan zien dan met mijn ogen open. Het maakt dat ik mijn eigen ding kan blijven doen en recht op mijn doel af kan gaan. Dit heb ik mezelf aangeleerd. Het voorkomt teleurstelling en wekt begrip op voor een ander. Begrip die je zeker nodig zult hebben als je iets wilt bereiken, waarbij je ook een ander nodig hebt. Tenslotte zijn we niet helemaal 'alleen' en maken we onderdeel uit van een 'geheel'.

Het beetje ervaring dat ik heb als eenling heeft me geleerd wie ik ben, waar ik behoefte aan heb, en hoe ik mijn doelen moet nastreven.  Het leerde me om geduld te kweken. Ook leert het me telkens weer welke rol ik te vervullen heb binnen onze gemeenschap. Maar boven alles leert het me om trouw te blijven aan mezelf, als eenling. Het houdt me rustig.

En dankbaar dat ik ben voor die wetenschap.

Wonderbaarlijk

Het doet wat me je, hoor. Al die impressies die je opdoet op een dag. Onbewust neem je heel veel in je op, zonder dat je dat doorhebt. Je wordt getekend door de dag. Het kan beginnen bij dat moment dat je je teen stootte, toen je uit bed stapte, weet je wel. Ik noem maar wat. Of dat krantje dat je aangereikt krijgt op het station dat vol staat met 'nieuws', waarmee je je nieuwe dag inluidt. Of wanneer je onbewust een telefoongesprek meeluistert van een mede-reiziger in de trein. En 'de gesprekken' in de bedrijfskantine. Ga zo maar door.

Alles om je heen waarborgt een indruk, oftewel een boodschap. Het lichaam functioneert als een spons en neemt alles in zich op. Ook een spons raakt verzadigt, tot een bepaald punt waarop het niets meer tot zich kan nemen. Je gaat minder functioneren, omdat (in het geval van een mens) je hoofd 'vol' zit.

Ooit heb ik eens meegemaakt dat mijn hoofd 'vol' zat. Geen pretje, kan ik je vertellen. Ik werd lusteloos. Mijn concentratievermogen nam af. Mijn weerstand daalde. Uiteindelijk werd ik ziek. Gelukkig wist ik van mezelf dat het met een gebrek aan rust te maken had. Dus nam ik mijn rust.

ik heb mezelf aangeleerd om na een drukke dag toch minstens een half uurtje voor mezelf te nemen. Even helemaal niets en niemand om heen. Een wandeling in de frisse lucht. Ik lees en schrijf graag. Of ik ga naar mijn favoriete spot in Amsterdam om even te zitten. Ik kan dan mijn verstand op nul zetten en nieuwe energie opdoen.

Rust is wonderbaarlijk. Met rust verwerk je alle indrukken die je opdoet op een dag. Je wordt één met je omgeving. Het maakt dat je scherp wordt en mogelijkheden ziet. Met rust komen de antwoorden op de vragen die je hebt. Je wordt zowaar in de gelegenheid gesteld om wonderen te baren, zo wonderbaarlijk dat rust is. Ik moet zeggen dat ik daar wel voor voel.

Ik heb een aardig aantal doelen die ik wil realiseren. Maar ik neem mijn rust. Ik doe het stap voor stap. Ik heb zo een beetje het idee dat de tijd aan mijn zijde is. Dat doet rust met je.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap..

Mijn spot. Daar waar het begon..

Als muziek in de oren..

Vroeg in de ochtend ontvang ik een berichtje van m'n zus, met de boodschap dat Whitney Houston is overleden. Ik ben meteen klaarwakker. Vol ongeloof bekijk ik enkele nieuws-feeds op mijn telefoon, die het bericht van mijn zus bevestigen. Ik voel tranen opwellen.

Whitney was van het kaliber muzikant die kon maken dat het leek alsof ze in je voorkamer aan het zingen was voor je. De gedachte aan haar brengt me terug naar een tijd, ergens eind jaren '80. We waren met zijn vieren. Mijn vader, moeder, m'n zus en ik. Een tijd waarin muziek deel uitmaakte van het dagelijkse leven. Ik weet me als knulletje de danspartijen van mijn vader en moeder in de voorkamer te herinneren. De platenspeler die de muziek produceerde. De kachel die die ouderwetse warmte wist te brengen. De afro van mijn vader. En mijn moeder die qua kledingstijl haar tijd ver vooruit was. Ook herinner ik mijn moeder die me soms bij de handen pakte, omdat ze vond dat ik moest leren dansen. Hoe ironisch.

Muziek maakt mogelijk dat je momenten uit het verleden weer kunt herleven. Mij doet het denken aan de knusheid van toen. De simpelheid. De liefde die alom heerste. Tevens deelde men vaak met elkaar, zonder er iets ervoor terug te verwachten. Althans, zo ervoer ik het. Men hechtte oprecht veel waarde aan de kleine dingetjes in het leven. Maar boven dat doet de muziek me vooral denken aan mijn vader die toen nog leefde. 

Het doet me deugd dat ik deze herinneringen heb aan mijn jeugd. Ik koester ze. Echter, ik heb vroeger als tiener al aan mezelf beloofd deze manier van leven voort te zetten en te verspreiden. Het maakte mij gelukkig. Genoeg reden dus. En ik moet zeggen dat ik op mijn pad telkens mensen tref die dezelfde manier van leven hebben gekend. Alsof het zo moet zijn.

Na vorige week heb ik gelukkig weer rust en kan ik me, onder andere, weer richten op capoeira. Niet alleen omdat ik al die acrobatische capriolen onder de knie wil krijgen (alhoewel ik er hard voor train haha). Maar omdat ik er opgenomen ben in een groep die hecht is en liefde heeft voor haar ding. Met een leraar, die een waar voorbeeld is van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan niet wachten.

Whitney Houston is een groot gemis, maar haar muziek zal voor eeuwig voort leven. Ik draag daar zeker aan bij. Het droeg bij aan mijn geluk. Ik ben dankbaar.

Capoeira grupo Malungos Amsterdam

Lockin' J

Soms doe je een uitstapje naar iets geks, puur omdat het leuk is. Vandaag heb ik zo een dag. Voor de één misschien iets heel normaals, maar voor mij een grote uitdaging. Ik doe mee aan een danswedstrijd! Terwijl ik daar eigenlijk niet zo een fan van ben.

Over het algemeen sta ik graag op de achtergrond. En doe ik rustig in een hoekje mijn ding, onopgemerkt. Toch heeft dit wel altijd haaks gestaan op mijn bezigheden als dansleraar en andere dans-gerelateerde aangelegenheden. Hiervoor was ik vaak genoeg middelpunt van aandacht. Alle ogen zijn op je gericht. Je moet dan wel de zekerheid zelve uitstralen. Nou, ik kan vertellen dat ik vaak genoeg mijn lesstof ben vergeten. Een totale black-out kreeg en ternauwernood een routine uit mijn slof wist te schieten. Men moest eens weten wat er door mijn hoofd ging. Denk maar aan een storm, windkracht 16 (kan dat wel?). Ach, een ieder kent zijn onzekerheden. Die wetenschap brengt op haar beurt toch weer zekerheid. Althans, zo werkt het voor mij.

Met de dansstijl (locking) die ik doe, heb ik een ander karakter van mij ontdekt. De karakter diie geen schaamte kent. Eentje die geen leeftijd kent. Maar vooral één die bereid is zijn onzekerheden te laten zien aan een groot publiek.

Tot iets meer dan 2 maanden geleden, wist ik niet dat ik aan een grote danswedstrijd mee zou doen. En dan nog een wedstrijd waarbij de hele wereld mee kijkt (Juste debout). Nu kan ik met alle plezier zeggen dat ik er zin in heb! Een gevoel waar ik dankbaar voor ben..

Lockin' J