Oppervlakkige schoonheid

Mijn moment van bezinning is weer daar, als ik weer even stil mag staan bij de gebeurtenissen in de afgelopen week. Wederom een week volop bezigheden, die allen een gezamenlijk doel dienen. Ik ben vooralsnog bezig met mijn onderzoek naar minimalisme als kunststroming.

De week begint als ik met een samenwerkingspartner een bouwmarkt bezoek om simpelweg inspiratie op te doen voor ons kunstprojectje. Wat geuren en kleuren al dan niet teweeg kunnen brengen bij een persoon. Het brengt mij meteen bij de conclusie dat iets als schoonheid echt persoonlijk is. Althans de ervaring ervan. Het is inderdaad zoals ze zeggen: Schoonheid is in de ogen van de aanschouwer.

Oppervlak heeft me altijd geboeid. Nog meer omdat ik me altijd interesseer voor 'het verhaal' dat achter het oppervlak schuil gaat. En aangezien we bezig zijn een kunstwerk te maken, wil ik tot in de detail weten waar we onze energie in stoppen. Het zal de ervaring van de schoonheid in het kunstproject alleen maar intenser maken. En we hebben de tijd.

We gaan ergens in de komende 2 weken gezellig naar Rotterdam. Puur ter inspiratie. En dan naar het Boijmans Van Beuningen museum, om precies te zijn. Er schijnt daar nu een tentoonstelling te zijn, die precies in ons straatje valt. Net alsof het zo moest zijn.

Het doet goed om bezig te zijn. Bezig, met de dingen die je gelukkig maken. Het maakt dat ik als trots Amsterdammer volop zal genieten van de schoonheden in dat museum in Rotterdam . Dat weet ik nu al, haha (een grapje mag wel toch).

Ik kan niet wachten.

Tentoonstelling nieuwe energie in design en kunst .

Het zijn de kleine dingen..

Ik kan niet anders dan glunderen en glimlachen als ik kijk naar een aankoop die we laatst hebben gedaan. Het betreft een aankoop voor ons projectje op het gebied van minimalisme.

Mijn samenwerkingspartner en ik hadden onlangs afgesproken om enkele winkeltjes in de Haarlemmerstraat, in Amsterdam te bezoeken. Om inspiratie op te kunnen doen voor ons kunstproject. "Wie zoekt zal vinden". En dat moge blijken. Onze nieuwe aanwinst past namelijk exact bij het beeld dat we, min of meer, op papier hebben staan.

Het lonkte stiekem in een hoekje naar ons en maakte enorm veel inspiratie los. Net alsof het zo moest zijn. Nog compleet met tekens die wijzen op een afkomst uit een ver verleden. Een verleden waarin men aan de voet stond van een tijdsperk, waarin creativiteit meer regel dan uitzondering is. Een tijd die doet neigen naar exclusiviteit, oprechtheid, huiselijkheid, opstandigheid en romantiek. Althans, dat beeld riep het bij mij op, ghehe (tja).

Ik ben reuze enthousiast. Want deze aankoop is tevens ook de eerste aanzet tot een heuze interieurstylingsproject, die na de photoshoot volgt. Puur omdat het kan. Meerdere aankopen zullen de komende weken volgen. We hebben de tijd. "Wie niet waagt, die niet wint". Het maakt dat ik alleen maar kan glimlachen.

Het zijn de kleine dingen.

Dankbaar.

Een waar voorbeeld..

Tijd voor een stuk sentiment. Het is nu namelijk iets langer dan een jaar dat ik nu trouw aan het bloggen ben. Nu is een geschikt moment om stil te staan, bij de beweegreden hiertoe.

Het begint als ik, gisteren, naar de plek ga waar het min of meer is 'begonnen' voor mij. De reden dat ik zo bedreven ben om te doen wat ik nu doe. Het brengt mij terug naar een jaar geleden, als ik in de vroege ochtend de ziekenkamer van een dierbare inloop. Deze was nog aan het slapen. En terwijl ik, via het raam, naar het regenachtige weer staar, hoor ik een stem, die me vraagt of ik er al langer sta. Op een gegeven moment zegt de stem dat die voor 1 keer nog zou willen weten hoe het is om de regen op zijn huid te voelen. Wat ik toen niet wist, was dat dit de laatste wens was die deze persoon uit zou spreken.

Deze persoon was een voorbeeld voor mij. Hij regeerde met zachte hand. Hij schroomde er niet voor om over liefde te praten, in het openbaar. Hij was attent. Zeer rustig. Eerlijk. Hij had wel zijn streken, maar nooit met een slechte intentie. Warmhartig, sociaal, romantisch. Hij hield van een lach. Stond ook bekend als grappenmaker. Hij kon geweldig koken. Hij was minimalistisch in zijn doen en denken. En altijd op zoek naar zijn geluk. Ook al ging dat niet helemaal zoals hij het zich voorstelde. Maar hij bleef lachen.

De man bleef een goed voorbeeld. Zo ook toen ik met hem bad en hij alleen maar dankgetuigenissen kon uiten. Misschien dat we daarom zijn lot niet aan zijn doen en houden af konden lezen.

Een samenspel van omstandigheden bepaalde dat ik tot het eind bij hem zou zijn.. Zijn hand vasthoudend. Een keerpunt in mijn leven.

Eerder, op de dag, sprak de man de wens uit om nog voor 1 keer de regen op zijn huid te voelen. En dat was  wat, wonderbaarlijk waar, gebeurde. Achteraf leerde dit moment mij dat alles mogelijk is.

Sindsdien heb ik mijn glimlach terug gevonden. Die was ik namelijk een lange periode kwijt. Het maakte dat ik mijn wensen wilde uitspreken. En sindsdien doe ik niets anders dan ervoor zorgen dat mijn wensen uit komen. Door vooral positief te zijn. En dankbaar te zijn. Dankbaar voor de mogelijkheden, die je zelf kunt creeëren. En daar waar mogelijk ook een ander te inspireren. Net zoals ik geinspireerd raakte. Geinspireerd door mijn vader.

Ik heb momenteel een aardig volle agenda. Vol met wensen, die ik waar wil maken in de stijl van mijn voorbeeld. Waar ik overigens zeer dankbaar voor ben. Dat ik ze ga verwezenlijken is een feit. Het maakt dat ik lach.

Tevens bedenk ik me net dat ik er alweer een jaartje bij mag tellen.

Ik ben dankbaar.

'Het bouwen - ik noem het fabriceren - gebeurt in mijn hoofd. Architectuur beperkt zich niet alleen tot het zichtbare proces. Een gedicht, literatuur, muziek, zelfs de geneeskunst inspireren me bij het bouwen. Het is een misverstand te denken dat je werktekening altijd moet leiden tot een pasklaar bouwwerk'.

Een uitspraak, die ik onlangs gedurende mijn onderzoek, tegenkwam van John Hejduk. Een bekende architect. Het zette me aan het denken. En niet alleen dat. Ik kan me er ook in vinden!

De afgelopen week liet ik me leiden door de prille samenwerking met mijn zus. We hebben namelijk het streven om een droom, die we delen, te materialiseren. Dus doen we dat ook. Echter, het bleek een hele uitdaging om precies te achterhalen wat we willen. Maar met de rust kwamen ook de antwoorden.

Er is namelijk een idee ontstaan. Een duidelijk beeld. Het beslaat:  een beleving, minimalisme, functionaliteit en dynamiek.

In de loop van de week heb ik eerst een deadline, voor de photoshoot, waarmee de dame waar ik mee samen werk en ik minimalisme (op een eigenzinnige manier) gaan proberen vast te leggen.

Hierna is het tijd voor die andere droom. Die gedeelde droom. De eerstvolgende stap hiervoor is om te grijpen naar hetgeen je alleen kunt 'zien', met de ogen dicht. En het vervolgens op papier vast te leggen.

Hulpmiddel?

Naar soulmusic luisteren en veel genieten van (andermans) dans.

Funk IRC, hip hop event, nederland..