Vaak genoeg heb ik nagedacht over iets als het leven. Wat is het eigenlijk? Een vraag die vast en zeker bij een ieder speelt. Des te meer ging de vraag opspelen toen ik meerdere keren geconfronteerd werd met 'de andere kant' van het leven. Een kant die een ieder kent. Ongeacht of je dat nou wilt of niet.
Begrijpen deed ik het niet. Ik wilde het ook niet. Het bracht alleen maar droefenis. Ik werd er bang van. Het maakte dat ik het met momenten niet meer zag zitten. Waarom ben je hier als dat lot ook jou staat te wachten? Wat is het nut van het leven?
Totdat ik anderhalf jaar geleden weer geconfronteerd werd met ditzelfde lot. Ik maakte de 'andere kant' mee, van begin tot eind. Iets intenser dan dat zal ik denk ik niet meer meemaken. Echter, dit was een keerpunt in mijn leven. Ook toen 'de andere kant' van het leven me leerde om dankbaar te zijn (letterlijk en figuurlijk), juist voor het leven. Het leerde me om het leven uit te buiten op een manier die niet aan tijd gebonden is. En het begon bij een dankgebed, acceptatie en het stukje geluk dat je vindt, elke keer weer dat je 'deelt' met een ander.
Ik ben niet meer bang voor de 'andere kant' van het leven, want wie bang is voor de dood is bang om te leven. Dus 'leef' ik. Het brengt een glimlach op mijn gezicht.
En dankbaar dat ik ben.
