Omdat het 'moest'

Enkele dagen geleden liet ik me verrassen door mezelf. Nou mag het geen geheim heten dat ik graag schrijf. Zo had ik laatst even een moment dat ik wat op papier wilde zetten. Dat moment duurde achteraf gezien wel iets langer dan ik had gedacht, aangezien ik op het punt stond om te laat op mijn capoeira training te komen. En dat gebeurde ook.
Ik had de enorme drang om het stukje tekst waar ik aan begonnen was af te maken. Het was in het Engels, wat het een stukje lastiger maakte. Ik ben de Engelse taal niet helemaal machtig, dus fouten waren niet te voorkomen. Maar alsnog 'moest' ik het stuk afschrijven. Dus deed ik dat ook.

Na een paar uur vroeg ik mijn zus om een stukje feedback. Ik vroeg haar om de tekst eens te lezen. Al gauw wees ze me op enkele taalfouten. Vervolgens vroeg ik haar welke boodschap ze uit de tekst kon halen. En ze kwam met een antwoord waar ik me wel in kon vinden. De boodschap die ik 'moest' brengen was overgekomen.

Dit was de eerste keer dat ik echt voelde dat mijn vingers bestuurd werden. Ik was letterlijk als een bezetene aan het schrijven. Nu ik eraan terugdenk, bedenk ik me dat ik tijdens het schrijven nergens aan dacht. Ik had alleen mijn pen en papier en die enorme drang om te schrijven. Op andere momenten dat ik schrijf heb ik wel degelijk een idee van wat ik op papier wil zetten. Wellicht is dit wat men  'inspiratie' noemt.
Achteraf doet dit me denken aan een boek dat ik vroeger ooit eens heb gelezen. Het heet "Een ongewoon gesprek met God" van de auteur Neal Donald Walsch. In dit boek gaat de auteur zogezegd een dialoog aan met zichzelf. Hij heeft bepaalde levensvragen en laat deze door zijn pen en papier beantwoorden.

Uit mijn krabbels kwam een gedicht voort. Tot nu toe weet ik niet zozeer wat ik ervan denken moet. Wel weet ik dat het een begin is van wat komen gaat. Ik heb al jaren het streven om een boek te schrijven. Dit heb ik jaren uit moeten stellen. Nu weet ik dat ik eerst bepaalde dingen mee moest maken om er vervolgens over te kunnen schrijven. Het moment is nu.

Ik weet nu dat als ik voel om te schrijven ik me moet laten leiden door 'inspiratie'. Ik heb het nu een keer duidelijk gevoeld. En ik weet daarom ook dat als ik met dat gevoel schrijf succes gegarandeert is. En ja, wat succes is?

Dat laat ik aan de lezer over om daar antwoord op te geven.

En dankbaar dat ik ben voor deze wetenschap.

"Ik ken zijn soort. Dat verandert niet."

"Ik ken zijn soort. Dat verandert niet."

Het zijn woorden die ik enkele jaren geleden ten gehore kreeg. De woorden waren voor mij bedoelt.

Deze woorden brengen me terug naar een periode in mijn prille leventje, toen alles me tegen leek te zitten. Op het gebied van werk, in mijn sociale kring en nog meer in de relationele sfeer.
Van nature ben ik altijd positief gestemd. Maar toen had ik wel mijn twijfels. In plaatst van dat ik mijn eigen leven leidde, leidde het leven mij. Ik herkende mezelf niet en schaamde me voor mezelf. Kortom, ik was ongelukkig.

Met de klap op de vuurpijl kreeg ik de bovenstaande woorden naar mijn hoofd gesmeten, door iemand waar ik toch enigszins naar opkeek. Voor het moment deed het me emotioneel wankelen. Woorden konden toen wel degelijk pijn doen. Maar vandaag de dag kan ik zeggen dat ik dankbaar ben voor die woorden. Ze hebben me namelijk wakker geschud.

Enkele dagen heb ik de negatieve bewering van deze persoon op me in laten werken. Ik werd hierdoor des te vastberadener om het heft weer in eigen handen te nemen. En op zoek te gaan naar mezelf. Gelukkig weet ik sinds klein af aan dat ik in 'schrijven' mijn rust vind. Ik besloot op te schrijven wie ik ben en wat ik wil bereiken in mijn leven. Ik deed een onderzoek naar mijn behoeften. Omdat ik wist dat ik daarmee weer gelukkig zou worden. Ik moest het op papier zetten. Sindsdien doe ik de dingen die me gelukkig maken. En daarmee kan ik ook zeggen dat ik een gelukkig mens ben.

Misschien ben ik  (onbewust) nu zo ijverig in mijn tal van bezigheden om de persoon in spé te laten zien dat ik wél kan 'veranderen'. Dat ik er nu over kan schrijven moet toch ergens voor staan. Een vraag waar ik geen antwoord op kan geven. Anderzijds zie ik de woorden als een speling van het lot. Een teken van het leven. En daar berust ik me ook in.
Het is inmiddels 3 jaar geleden. Ik had de woorden nodig om weer de persoon te worden die ik altijd was.
Ik ken mezelf. Ik weet wat ik aan mezelf heb. En ik weet wel degelijk dat je het leven in de richting kunt sturen die jij kiest. Ook al beweert een ander van niet. Ik kan het zeggen. Niets is onmogelijk, mits je jezelf kent.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

De paraplu

Het zet me aan het denken als ik een gesprek voer met een goede collega van mij, terwijl we bezig zijn met werkzaamheden. Onder het genot van de legendarische geluiden van Bob Marley. Het gesprek gaat over de waarde die we hechten aan bepaalde eigendommen. Het bracht me meteen terug bij een dag dat het enorm aan het regenen was, anderhalf jaar geleden. Een storm was op komst. Ik had een paraplu bij me. Het bleek achteraf niet slim om de paraplu te gebruiken met die enorme wind die toen stond. Het duurde niet lang en mijn paraplu ging stuk. Een moment dat ik nooit meer zal vergeten. En dan om het volgende;

De paraplu was namelijk van mijn vader. Ik durf te wedden dat hij die paraplu al langer dan 15 jaar had. Enkele weken na zijn overlijden (bijna 2 jaar geleden) begon ik de paraplu te gebruiken. Een paraplu is immers maar een paraplu. Totdat die bewuste dag in de regenstorm de paraplu stuk ging. Dat deed pijn!

Met pijn en moeite probeerde ik de paraplu nog te repareren, totdat ik tot het besef kwam dat ik het maar weg moest gooien en mijn weg moest vervolgen. Dit moment heeft me verandert. Ik nam namelijk afstand van een object dat voor mijn gevoel heel veel waarde kende. En juist door dit voorval ben ik me nog meer gaan interesseren in minimalisme. En dan minimalisme op het gebied van architectuur.

Een definitie die ik terugvindt op wikipedia over minimalisme zegt dat minimalisme een poging is om objecten tot hun eenvoudigste vorm, karakter of functie te herleiden. Het puur abstracte en objectieve, zonder dat emotie hierbij een rol speelt. Ik citeer: "door het 'krachtig' neerzetten van iets wat een eenvoudig vorm lijkt, probeert de architect de  'essentie' van zijn ontwerp uit te beelden."

Het moment van de paraplu heeft me een minimalist gemaakt. Althans, ik ben er voor in de leer. Het uit zich in mijn onderzoek ernaar, door boeken te lezen, musea te bezoeken, etc. Tevens uit het zich ook in mijn dagelijkse bezigheden. Ik kruip graag tot de 'essentie' van iets en probeer ook de 'essentie' te laten zien in mijn eigen werk, zonder 'ruis' er omheen.. Ik geloof dat je hierdoor het 'juiste' effect realiseert. Aangezien er sprake is van transparantie, oprechtheid en balans. Emotie (op welke manier dan ook) speelt namelijk geen rol.

Dat ik in de leer ben voor minimalisme betekent niet dat ik emotieloos ben. Ik ben één en al emotie. Maar het is voor mij de manier gebleken om mijn vader te herdenken, zonder dat dit door een object gebeurt. Wel ben ik bereid afstand te doen van objecten die geen functionele waarde hebben. Ik doe nu niet anders.

Uiteindelijk bezit ik niks. De essentie ligt in de waarde van het object. Het stukje energie dat achter de vervaardiging van het object zit.  En niet in het object zelf. Het is een dubbelzinnigheid van de bovenste plank. Maar ik begrijp het.

Ik ben dankbaar voor dat moment, in de regen met die paraplu die stuk ging. Het heeft me verandert. Ik waardeer het leven op een hele andere manier. Het heeft me scherper gemaakt. Al ben ik een dromerig persoon, zie ik alles. Alles wat ik doe is berekend, op een natuurlijke manier. Het heeft een waarde. Het is functioneel. Des te oprechter is het. Het werkt voor mij.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.

Tunnelvisie

Wederom laat ik me leiden door de vele gebeurtenissen in de afgelopen week. Een week waarin ik aardig wat rust heb gehad. En ja, waar rust is  ga je nadenken. Ik denk graag.

Ik raakte onlangs geïnspireerd door een danswedstrijd, die ik heb meegemaakt. Het was een wedstrijd binnen een bepaalde discipline die me enorm raakte. Namelijk krump, een dansstijl binnen de noemer streetdance. Bij deze dans speelt energie een zeer grote rol. Tevens bedenk ik me dat men zich tijdens het bedrijven van deze dans herroept op de oermens. Dat stukje energie dat diep van binnen zit. Dat stukje mens die alle emoties ophoopt. Maar ook het stukje mens die uiting tot expressie zoekt. Het unieke talent dat zich wil laten zien, maar vaak genoeg door complexe  gedachtengangen van de drager het oppervlak niet redt.

De danswedstrijd bracht me bij mezelf. Nou ben ik geen krump danser en zal ik dat niet gauw worden. Maar ook ik ken dat stukje energie dat diep van binnen verstopt zit. En ik weet dat deze energie ook naar buiten wilt. In welke vorm dat is durf ik nu nog steeds niet met zekerheid te zeggen. Met andere woorden weet ik dus niet of dit middels dans is, of op een andere manier. Vandaar dat ik enorm veel onderneem, op verschillende vlakken. ik doe veel dingen, om te zien waar deze verstopte energie het beste tot zijn recht komt. Wellicht door te schrijven. Misschien binnen de danslessen die ik geef. Of binnen capoeira, waar ik veel voor voel. Of mijn eigen dans. Of misschien in de rust die ik vind bij minimalistische architectuur. Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik veel moet ondernemen om er achter te kunnen komen. De mogelijkheden dienen zich vanzelf aan, omdat ik de zoektocht naar mijn verborgen talent ben begonnen. Ik leer te expresseren, door de mogelijkheden die ik zelf creeer. Door simpelweg te doen! Ze zeggen niet zomaar:  Vele wegen leiden naar Rome. Ik volg er meerdere.

Het leven vergelijk ik voor het gemak met een tunnel. Niet wetende wat er aan de andere kant van de tunnel is. Ik ga de  tunnel in, blindelings. Binnen de tunnel zijn er veel obstakels (lees uitdagingen). Maar die overwin ik met gemak, want dat stukje energie dat diep van binnen zit vertelt me dat mijn lot zich aan het eind van de tunnel bevindt. Die wetenschap gebruik ik als mijn verlichting in die tunnel die soms akelig donker en eenzaam aan kan voelen. Het schept rust en maakt me vastberaden. Ik kom er wel. Dat heb ik wel voor mijzelf over. Meer is niet nodig.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.