Wellicht moet ik toch een stapje terug doen, eer ik de grens oversteek, voor het vervolg op mijn ervaringsonderzoekje op het gebied van minimalisme, binnen de architectuur. In Amsterdam kennen we een mooi boutiquehotel, die in minimalistische stijl is ingericht. Namelijk The Dylan. Het blijkt overigens ook  eigendom te zijn geweest van Claudia Hempel. Eén van mijn favoriete designers en tevens de designer van The Hempel, in Londen. Een hotel dat ook in de planning staat.

De grap is dat ik enige tijd geleden contact had met The Dylan, voor een photoshoot, voor Rhythm Nation (een dansgezelschap). Ik ging er ook op bezoek. Heel nonchalant, met m'n jeans, die hier en daar een (weloverwogen) scheur kende. De hotelmanager wist niet hoe snel ze naar de lobby moest komen, om me op te vangen.

Wat mij meteen opviel van het hotel, was de sereniteit, die er hing. Rust, maar vooral ook in de inrichting. Alles klopte. Alles was in verhouding met elkaar. Het hof, als ingang. De bar. De receptie. De daarbij behorende stoelen. De subtiele afwerking van het overige meubilair. De mooie dames achter de receptie (tja). En dit alles in een oogopslag. Een waar genot (en dan heb ik het echt niet alleen over de dames). Een welkome entree. Ik waande me net een klein kind in een groot attractiepark. Jermaine is verkocht.

Yup, eerstvolgende overnachting, in de reeks van mijn ervaringsonderzoek, is toch in The Dylan. Wellicht zal ik me dan wat gepaster kleden, om een hartaanval van de hotelmanagerdame te voorkomen. Aardig is ze wel. Dat scheelt.