Rudolph

Hmm, ik bemerk dat ik niet zo traditiegetrouw ben. Het zet me toch aan het denken wat een 'feestdag' wel niet met een mens doet, als ik met argusogen naar de drukte om me heen kijk. Men is in rep en roer. 'Dit moet nog af'. 'Dat moet nog op tijd gedaan worden'. 'Dit moet nog gekocht worden'. Het is alsof men zich verplicht voelt het één en ander te doen voor als die dag komen gaat. Die feestdag, die vast gelegd is op kalender, wereldwijd.

Leuk vinden doe ik het wel hoor. Je kunt namelijk in die periode van het jaar een ware transformatie van de mens zien. Alles, maar dan alles wordt er op aangepast. De huizen, de winkels, de straten. En men wordt huiselijker, liever, warmer, noem maar op. Er wordt openlijker over liefde gesproken wanneer het weer zover is.

Toch vraag ik me telkens stiekem af waarom die transformatie er alleen maar is wanneer die kalender-dag aanstonds is. Het blijft me verwonderen, elk jaar weer. Best benoemenswaardig! Het doet me namelijk herinneren aan het feit dat men wel degelijk in staat is te veranderen. Als men dat dan ook echt wil.

Ik ben zelf niet zo trouw aan traditie, zoals ik eerder aangaf. Of, nou ja, ik maak mijn eigen traditie's. Wat mij betreft is elke dag een feestdag. Toch schuif ik straks gezellig aan bij mijn familie om deze kalender-dag te vieren. Ik heb er wel zin in.

Soms voel ik me net de vreemde eend in de bijt. Soms voel ik me net Rudolph. Althans, bij het beeld dat ik van Rudolph heb. Vind ik ook helemaal niet erg hoor. Blij toe! Maar, ben ik anders? Ik weet het niet. Hoe dan ook wens ik een ieder een gelukkige kalender-dag toe. En nog vele na deze.

Alles, maar dan ook alles

Een opmerkelijke week was het, moet ik zeggen. Een week van diversiteit, gezonde druk, uitdaging. En des te meer leermomenten, waar ik me nu door laat leiden terwijl ik schrijf.

Het is een opsomming van de vele gebeurtenissen, gepropt in een 7-tal dagen, die gezamenlijk een boodschap uitdragen. Althans, als ik er bij stil sta. Ik noem: Die ene collega waarmee ik sprak. Iets dat werd gezegd door een toevallige passant. De mevrouw die naast me zat in de metro. Die keer dat ik trainde voor mijn dans. Maar ook dat lied dat werd afgespeeld in de supermarkt. Het regenachtige weer. En die 'definitie van schoonheid', die me blijft inspireren. Niets is toeval. Alles, maar dan ook alles herbergt een boodschap.

Ik neem het waar en schrijf het vervolgens op. Ik analyseer het. En bekijk daarna als de uitkomst hiervan strookt met mijn streven. Mijn streven dat ik al langere tijd op papier heb staan. Mijn streven dat ik zie als ik mijn ogen sluit. En tenslotte bekijk ik ook of mijn huidige progressie in de tastbare wereld me dichter bij mijn streven brengt. Een ware evaluatie op mijn 'geluk'.

Ditmaal schrijf ik niet over mijn passie voor minimalisme. En mijn bijbaan, waar ik enorm veel inspiratie uit put. Nog 'tha 5 elements', ons hip hop platform. Of een  'Rhythm nation Amsterdam', die kids waar ik mogelijkheden voor creeer op cultureel kunstzinnig vlak. Deze initiatieven komen voort uit 1 gevoel. Namelijk plezier. Het houd me scherp! En daar schrijf ik nu over. En nogmaals, niets is toeval. Alles, maar dan ook alles draagt bij aan je geluk.

En dankbaar dat ik ben voor die wetenschap.

Maak het verschil

Als ik een dezer dagen door de stad trek, op zoek naar nieuw speelgoed, laat ik mijn ogen vallen op een boek dat het levenswerk van Adolf Loos beschrijft.
In een notendop:  Adolf Loos, geboren in 1870, is een pionier binnen de architectuur, die zich liet kenmerken door zijn open en vrije levensstijl. Een man die korte metten maakte met het gebruik van ornamenten, oftewel decoratie van bouwwerken.  Hij stelde bijvoorbeeld dat het gebruik hiervan gelijk staat aan de verspilling van arbeidskracht. Aangezien decoratie aan een tijd gebonden is. Een ware minimalist!

De man was een schrijver, filosoof, cultuurcriticus, trendsetter, ziener, stylisch en romantisch. Maar hetgeen  me voornamelijk aantrekt in dit karakter is het feit dat hij het verschil maakte door simpelweg zichzelf te zijn. En daar ook voor uit kwam.

In 1908 schreef hij een artikel genaamd Ornament und Verbrechen oftewel Ornament en Misdaad. Het stuk vat voor mijn gevoel samen hoe de man op een eigenzinnige manier tegen de gevestigde orde in gaat. Hierin geheel zijn eigen weg in slaat. En het nog eens communicatief goed aan de man weet te brengen, zonder zich verheven te voelen boven een ander die zijn mening niet deelt. Kortgezegd: met stijl! Ik citeer een gedeelte:


"Wat de mensheid in eerdere millennia zonder decoraties had gemaakt was zonder aandacht vernietigd. We hebben geen timmermanswerkbanken uit de Karolingische tijd meer, maar alle rotzooi die ook maar de mooiste vorm van versiering toonde  werd verzameld en opgepoetst, en luisterrijke paleizen werden gebouwd om het in te bewaren. De mensen liepen nu droevig langs de vitrines, beschaamd voor hun eigen impotentie. Heeft iedere tijd een eigen stijl en wordt enkel onze tijd er één ontzegd? Met stijl bedoelden zij decoratie. Maar ik zei: 'Treur niet! Wat onze cultuur groot maakt is het onvermogen om een nieuwe vorm van decoratie te bedenken. We zijn boven het ornament uitgegroeid, we hebben gewonnen door het gebrek aan versiering. De tijd is nabij, vervulling wacht ons. Nog even en de straten van de steden zullen glinsteren van witte muren. Als Zion, de heilige stad, de metropool van de hemel."


De man geeft me genoeg stof om de komende weken over te filosoferen, voor mijn onderzoek naar minimalisme.

Wat een held. Ik ben geïnspireerd!

Adolf Loos

Behoeftes

Rustgevend is het als ik mijn aandacht vestig op het water dat op een zacht tempo voort kabbelt. Ik bemerk dat ik alleen aan de kade sta. Mijn zielseelt wegdompelend. Totdat een gedaante naast me verschijnt en op dezelfde manier naar het water kijkt en glimlacht. Vervolgens zegt een stem: 'het komt goed'. De stem die ik hoor is van een vertrouwd persoon. Daarom weet ik ook dat het goed komt. Ik kan niet anders dan naar het water blijven kijken en glimlachen.

En dan word ik wakker.

Iets langer dan een jaar geleden kreeg ik deze boodschap in een droom. Niet zo lang na het 'verlies'. En de dag van vandaag doet me beseffen dat het goed is. De dag die wordt bestempeld als zijn verjaardag.

De droom was de aanzet naar het vervullen van mijn behoeftes. Het maakte dat ik dieper in mezelf kon grijpen. En mijn diepgewortelde behoeftes leerde kennen. Dat kan zijn in werk, hobby, etc. Mijn behoeftes zijn: aandacht, creativiteit, invloed, vrijheid en plezier. Vijf behoeftes die ik moet kunnen onttrekken uit mijn huidige bezigheden. Ontbreekt er 1, dan is de bezigheid niet voor mij bedoelt. Het zijn vijf behoeftes die maken dat ik gelukkig ben. Vijf behoeftes die maken dat ik nu kan zeggen dat het inderdaad goed is. En nog beter wordt.

Ik keer vaak terug naar die plek. Daar waar het begon. Het brengt rust. Innerlijke rust.

Ik ben dankbaar.