Wederom laat ik me leiden door de vele gebeurtenissen in de afgelopen week. Een week waarin ik aardig wat rust heb gehad. En ja, waar rust is ga je nadenken. Ik denk graag.
Ik raakte onlangs geïnspireerd door een danswedstrijd, die ik heb meegemaakt. Het was een wedstrijd binnen een bepaalde discipline die me enorm raakte. Namelijk krump, een dansstijl binnen de noemer streetdance. Bij deze dans speelt energie een zeer grote rol. Tevens bedenk ik me dat men zich tijdens het bedrijven van deze dans herroept op de oermens. Dat stukje energie dat diep van binnen zit. Dat stukje mens die alle emoties ophoopt. Maar ook het stukje mens die uiting tot expressie zoekt. Het unieke talent dat zich wil laten zien, maar vaak genoeg door complexe gedachtengangen van de drager het oppervlak niet redt.
De danswedstrijd bracht me bij mezelf. Nou ben ik geen krump danser en zal ik dat niet gauw worden. Maar ook ik ken dat stukje energie dat diep van binnen verstopt zit. En ik weet dat deze energie ook naar buiten wilt. In welke vorm dat is durf ik nu nog steeds niet met zekerheid te zeggen. Met andere woorden weet ik dus niet of dit middels dans is, of op een andere manier. Vandaar dat ik enorm veel onderneem, op verschillende vlakken. ik doe veel dingen, om te zien waar deze verstopte energie het beste tot zijn recht komt. Wellicht door te schrijven. Misschien binnen de danslessen die ik geef. Of binnen capoeira, waar ik veel voor voel. Of mijn eigen dans. Of misschien in de rust die ik vind bij minimalistische architectuur. Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik veel moet ondernemen om er achter te kunnen komen. De mogelijkheden dienen zich vanzelf aan, omdat ik de zoektocht naar mijn verborgen talent ben begonnen. Ik leer te expresseren, door de mogelijkheden die ik zelf creeer. Door simpelweg te doen! Ze zeggen niet zomaar: Vele wegen leiden naar Rome. Ik volg er meerdere.
Het leven vergelijk ik voor het gemak met een tunnel. Niet wetende wat er aan de andere kant van de tunnel is. Ik ga de tunnel in, blindelings. Binnen de tunnel zijn er veel obstakels (lees uitdagingen). Maar die overwin ik met gemak, want dat stukje energie dat diep van binnen zit vertelt me dat mijn lot zich aan het eind van de tunnel bevindt. Die wetenschap gebruik ik als mijn verlichting in die tunnel die soms akelig donker en eenzaam aan kan voelen. Het schept rust en maakt me vastberaden. Ik kom er wel. Dat heb ik wel voor mijzelf over. Meer is niet nodig.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
Ik raakte onlangs geïnspireerd door een danswedstrijd, die ik heb meegemaakt. Het was een wedstrijd binnen een bepaalde discipline die me enorm raakte. Namelijk krump, een dansstijl binnen de noemer streetdance. Bij deze dans speelt energie een zeer grote rol. Tevens bedenk ik me dat men zich tijdens het bedrijven van deze dans herroept op de oermens. Dat stukje energie dat diep van binnen zit. Dat stukje mens die alle emoties ophoopt. Maar ook het stukje mens die uiting tot expressie zoekt. Het unieke talent dat zich wil laten zien, maar vaak genoeg door complexe gedachtengangen van de drager het oppervlak niet redt.
De danswedstrijd bracht me bij mezelf. Nou ben ik geen krump danser en zal ik dat niet gauw worden. Maar ook ik ken dat stukje energie dat diep van binnen verstopt zit. En ik weet dat deze energie ook naar buiten wilt. In welke vorm dat is durf ik nu nog steeds niet met zekerheid te zeggen. Met andere woorden weet ik dus niet of dit middels dans is, of op een andere manier. Vandaar dat ik enorm veel onderneem, op verschillende vlakken. ik doe veel dingen, om te zien waar deze verstopte energie het beste tot zijn recht komt. Wellicht door te schrijven. Misschien binnen de danslessen die ik geef. Of binnen capoeira, waar ik veel voor voel. Of mijn eigen dans. Of misschien in de rust die ik vind bij minimalistische architectuur. Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik veel moet ondernemen om er achter te kunnen komen. De mogelijkheden dienen zich vanzelf aan, omdat ik de zoektocht naar mijn verborgen talent ben begonnen. Ik leer te expresseren, door de mogelijkheden die ik zelf creeer. Door simpelweg te doen! Ze zeggen niet zomaar: Vele wegen leiden naar Rome. Ik volg er meerdere.
Het leven vergelijk ik voor het gemak met een tunnel. Niet wetende wat er aan de andere kant van de tunnel is. Ik ga de tunnel in, blindelings. Binnen de tunnel zijn er veel obstakels (lees uitdagingen). Maar die overwin ik met gemak, want dat stukje energie dat diep van binnen zit vertelt me dat mijn lot zich aan het eind van de tunnel bevindt. Die wetenschap gebruik ik als mijn verlichting in die tunnel die soms akelig donker en eenzaam aan kan voelen. Het schept rust en maakt me vastberaden. Ik kom er wel. Dat heb ik wel voor mijzelf over. Meer is niet nodig.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
