Eenheid!

Jermaine heeft een roerige week, bedenk ik me net. Een week die een tal van aparte gebeurtenissen kent. Echter bespeur ik een duidelijke boodschap. Wel meerdere eigenlijk, aangezien er aardig wat 'toevalligheden' de revue hebben gepasseerd, waar ik overigens niet te veel over uit zal wijden.
Daar ik de afgelopen dagen aardig wat momenten van bezinning heb moeten missen, hoop ik die, middels dit schrijven, alsnog te verzilveren.

Nu ik aardig op dreef ben met het zoeken naar de definitie van schoonheid, binnen 'minimalisme', merk ik al gauw dat ik, op gebied van kunst, aardig wat kennis mis. Zeker als het aankomt op de verschillende stromingen binnen de kunstgeschiedenis. Dus besluit ik maar wat leeswaar, op dit onderwerp, in te slaan. Al gauw stuit ik op de term 'gulden snede'. De beknopte definitie voor deze term pluk ik voor het gemak even ergens vandaan. Het is als volgt: een verdeling van een lijnstuk in twee delen, in een speciale verhouding. Deze verdeling word ook als de goddelijke verhouding gezien. Deze (harmonische) verhouding wordt tot op de dag van vandaag in verschillende soorten kunst aangehouden. Binnen de wiskundeleer, kent men de term als de Griekse letter phi, oftwel  Φ.  Men heeft het betiteld alszijnde de definitie van schoonheid.

Nou weet ik me deze term nog te herinneren van de brugklas, van de middelbare school. Helaas was ik niet de braafste leerling, als het aankwam op opletten. Zeer zeker als de stelling van Pythagoras voorbij kwam. En nu komt het moment dat ik   ga experimenteren met deze (goddelijke) verhouding. Ironisch! Jermaine en rekenen gaat niet echt samen (tenzij er geld in het spel is, tja). Had ik vroeger maar beter opgelet, haha.

Minimalisme is precisiewerk. Daarom zal ik met de aankomende photoshoot gaan experimenteren met de gulden rede. Spannend.

Gelukkig had ik deze week ook op fysiek vlak het één en ander te leren. Maar dan middels m'n hervonden passie. Namelijk dans. En nu  in de vorm van capoeira. Ik had aandeel in een jaarlijkse capoeira-meeting, waar capoeirista's uit verschillende delen van de wereld bijeen kwamen. Heel inspirerend. Mijn leraar heeft dit georganiseerd. Het idee is dat verschillende leraren, in deze discipline, workshops doen. Tevens zijn de meeste van de leraren zijn kennissen, die hij sinds kleins af aan kent. Als je ze dan samen ziet zou je niet zeggen dat ze duizenden kilometers van elkaar af wonen. Ik ben, voor m'n gevoel, opgenomen in een hechte familie, die grenzen overbrugt. En de bezegeling hiervan mocht zich uiten in mijn witte band (promotie).

Capoeira is een (vecht)-dansspel, waarbij je het moet hebben van energie. Je neemt de energie van de aanval  van je tegenstander tot je, om deze vervolgens tot aanval terug te keren. Een wisselwerking van energie, binnen een cirkel. Aangezien het spel gespeeld wordt in een cirkel (roda).
Het brengt me terug bij minimalisme. De eenheid. De cirkel, waarin de energie constant wordt hergebruikt. De logica, die hierbij komt spelen. En nog meer, de schoonheid van het spel, in haar geheel.

Ik merk dat ik steeds meer verbanden kan leggen, tussen mijn dagelijkse leven en minimalisme. En goed dat het voelt.

Capoeira grupo Malungos Amsterdam

"Perfection comes through repetition".

Een conclusie, die ik kon trekken uit een filmpje, die ik één dezer dagen online voorbij zag komen.

Toch best lastig om dat ene beeld, dat je hebt van 'iets', te realiseren. Hierbij moet nog komen dat 'dat' beeld ook vaak enigszins kan wijzigen. Ik doel hiermee op een  nog te maken foto, die ik in gedachten heb. Ik weet wat ik wil! En hoe! Ik zie de ruimte. Het soort licht. De personen, die aanwezig zijn. Het object in haar geheel. Maar mis nog een beetje de rust, om ook de details te kunnen vormen.

Uitdagender is het als je zelf geen fotograaf bent, maar vastberaden bent om iets op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik zal me er zelf ook niet aan wagen hoor. Dat laat ik over aan een fotograaf. Fotografie is een vak apart. Ik hou het op 'dromen'. Dat vergaat me beter.
Ik focus me voorlopig maar op het uitdiepen van mijn samenvattingen. En het plannen van de eerstvolgende fotoshoot. Yup, deze week heb ik namelijk m'n eerste deadline voor het definitieve concept, voor m'n eerste experiment op het gebied van minimalisme! Jermaine is in zijn element.

Ik ben me ervan bewust dat, die 'schoonheid', binnen minimalisme, waar ik naar zoek, veel discipline zal vergen. Ik merk nu al van mezelf dat ik meer en meer op de details ga letten. Wellicht ben ik een perfectionist in wording. Hmm, of dat een goede ontwikkeling is, dunno.. Misschien moet ik niet zo streng zijn voor mezelf. Ik zal toch de rust op moeten zoeken om ook die details, in die 'foto' te kunnen plaatsen. Dat komt wel goed.

Ze zeggen: oefening baart kunst. Ik kan me daar wel in berusten. Lukt het vandaag niet. Dan lukt het morgen. Of de dag na morgen.

Tijd om polshoogte te nemen, bedenk ik me. Het is namelijk bijna een jaar geleden eer ik deze blog ben gestart. Misschien toch grappig om te weten waar ik sta, qua gevoel, op het gebied van mijn onderzoek. Ik gooi 'm op de automatische piloot en ik zie wel waar ik eindig:

Het begint bij een artikel dat ik tref, in een dagkrantje, in de bedrijfskantine. Meer dan een jaar terug inmiddels. Terwijl ik haast nooit een dergelijke krant inkijk (ik begin m'n dag namelijk graag positief, maar dat is extra info). Dit artikel gaf iets te kennen over innovatieve, beginnende ondernemers, in de gastvrijheidssector. De ondernemers in spe waren uit het niets opgekropen tot dames en heren van stand. Het klassieke verhaal. Echter wel de aanstoot tot het begin van mijn nieuw verworven passie.

Sindsdien was het een kwestie van op zoek gaan naar info. Nieuwe prikkels, uitdagingen, scholing, etc. Maar vooralsnog de honger om het vast te leggen, middels een geschrift. Dit wilde in het begin niet echt vlotten. Wist niet zo zeer waar ik over wilde schrijven, maar wel dat ik de drang had om te schrijven. Nu begin ik, denk ik, m'n draai wel te vinden. Het is namelijk best egostrelend om te kunnen schrijven over wat je gaat ondernemen en het vervolgens ook nog eens echt ziet gebeuren (tja). Het maakt dat ik meer wil schrijven. Dus zal ik ook meer ondernemen.

Echter gaat het 'normale' leven natuurlijk door. Wat dus betekent dat je prioriteiten moet stellen. Best moeilijk, als je meerdere interesse's hebt. Totdat je opmerkt dat er altijd een mogelijkheid is om die interesse's met elkaar te combineren. Totdat ze haast in elkaar overlopen. Met andere woorden; alles wat je (dagelijks) doet, leidt uiteindelijk naar 1 punt, dat je vooraf als streven hebt opgesteld. Op die manier gaat geen enkele dag nutteloos aan je voorbij. En blijf je jezelf voeden met nieuwe energie, dag in dag uit. Zonder dat dit moeie kost.

Zowel goede als slechte ervaringen maken je tot de persoon van vandaag. Een feit! Geen ontkomen aan! Des te mooier als je, uiteindelijk, alle ervaringen kunt plaatsen en zo dichter bij je doel kunt komen. Soms is dat moeilijk te bevatten, als het gaat om de moeilijke ervaringen. Maar als je volhardt en toch de focus blijft houden, vallen achteraf de puzzelstukken in elkaar, die maken dat je kunt blijven lachen.

Tot iets langer dan een jaar geleden wist ik niet dat minimalisme me zo zou boeien. Totdat een voorbeeldpersoon, door ziekte, uit mijn leven weg viel. Nu weet ik waarom het is zoals het is. En nog meer, hoe het zal zijn.

Het leven is als een logische cirkel. In Jermaine's geval een minimalistische cirkel. Nu, op naar nog een jaar. En nog één. En nog één. En no..

Naarmate ik steeds meer begin te leren, over minimalisme als kunst, zie ik dat de pioniers binnen deze kunststroming aardig wat gemeen hebben met elkaar. Uiteraard in hun kunstwerken, maar zeker ook op persoonlijk vlak. Althans, afgaande op de informatie die ze openbaar uiten, op dit front.

Het is een algemeen gegeven dat veel kunstenaars een beeld visualiseren, eer ze aan hun kunstwerk beginnen. Men heeft het, in gedachten, al helemaal uitgetekend. En gaat hierna pas over op het realiseren van het kunstwerk. De minimalist gaat hierin een stap verder, door nog eens gebruik te maken van de omgeving. In die zin dat zowel de ruimte, als de (natuurlijke) belichting, onderdeel uit maakt van het object. Logica wordt dermate benadrukt, dat het object weinig tot geen ruimte over laat voor illusie. En vooralsnog is het de opdracht om de algehele constructie zodanig in elkaar over te laten gaan, alsof het één geheel is. Dus inderdaad; wat je ziet is 1 object!

Bovenstaande maakt dat ik kan concluderen dat 'minimalisten' de gave hebben om te visualiseren, tot in de details. En tevens zijn deze kunstenaars intens bewust van hun omgeving. Men heeft de gave om de logica te vinden in alles dat het oog waar neemt. Maar zeer zeker ook in wat goed doet voelen. Of tenminste, wat emotie oproept. En men is zeer gedisciplineerd.

Men oppert dat er in het werk van een minimalist geen (eigen) emotie terug te vinden is. Mijn vermoeden is dat de persoon, die het kunstwerk aanschouwt, een essentieel element is, die het geheel compleet maakt. Met andere woorden; de aanschouwer, met zijn/haar emoties/referentiekader, maakt het object compleet. Hiermee zou de (logische) cirkel rond moeten zijn. Welllicht heb ik dit verkeerd gesteld, maar dat zal in een later stadium, van mijn onderzoek, moeten blijken.

Minimalisten zijn filosofen! Dat weet ik wel.

Ik bespeur romantiek..

Robert Morris, Wheel.