Mogelijkheden

Als ik me richting mijn trainingspot begeef, om mezelf klaar te stomen voor een danswedstrijd die aanstaande is, bedenk ik me dat bepaalde dingen je soms in het leven in de schoot geworpen worden. Echter, dat kan op 2 manieren opgevat worden. Ik belicht graag de positieve kant.
Ik had tot 2 maanden geleden niet gedacht dat ik mijn dans weer als zodanig op zou pikken. Ik heb enkele jaren niet meer echt getraint. Maar nu voel ik me toch als toen ik begon met dansen. Zo een 10 jaar geleden, toen ik vol optimisme gedisciplineerd dagelijks aan de slag ging om beter te worden.

Ik weet me te herinneren dat ik in de dans al mijn emoties kwijt kon. Tevens maakte het dat ik mijn visie op het leven kon verbreden. Nou moet ik zeggen dat ik altijd heel verlegen ben geweest. Maar ook de dans maakte dat ik beter kon communiceren naar mijn omgeving.

In mijn naïviteit en de honger om beter te worden, ben ik door de jaren  heen veel personen tegen gekomen. Lotgenoten! De één minder aardig dan de ander. Maar dat maakte niet uit. We deelden immers dezelfde passie. Meer dan genoeg voor mij! En die visie heb ik nog steeds. De kunst mag zegevieren. En dank is er voor de personen erachter. Ongeacht of je nou wel of niet met elkaar op één lijn ligt. En het heeft me zogezegd een danspauze van 3 jaar gekost om tot dit besef te komen. Nu leef ik tot de dag van vandaag ernaar.

Ik heb mezelf weer gevonden in mijn dans. Ik doe het veel minder, maar heb het een goede plek kunnen geven in mijn bezige leventje. Het maakt onderdeel uit van mijn leven. Het vormt mijn karakter. En het maakt nog steeds dat verschillende mogelijkheden zich telkens voor blijven doen.

Ik bedenk me nu eigenlijk tijdens dit schrijven dat de mogelijkheden me niet in de schoot geworpen werden. Ik zie nu in dat mijn passie, waar ik trouw aan gebleven ben, me de mogelijkheden gunt. Je realiseert ze dus zelf.  Ik raad dit een ieder aan. Blijf trouw aan jezelf. En trouw aan je passie. Ontzie een ander, in die zin dat een ander geen blokkade voor je mag vormen om je passie te kunnen bedrijven. Zie het geheel en niet de persoon. Hiermee kweek je respect voor een ieder. En kun je de ervaring (welke dan ook) een plekje geven in je reis naar je geluk.

Ik heb volgende week zondag een danswedstrijd. Ik doe mee, puur en alleen voor het plezier. Het maakt dat ik lach. Een stukje geluk. Ik heb er zin in.

En dankbaar dat ik ben!

Jermaine aka Lockin' J

Gewoon doen!

Ik weet me te herinneren dat ik ooit een ontzettende drang had om iets te doen dat ik nooit eerder had gedaan. Toendertijd had ik er totaal geen idee van of het zou lukken. Laat staan hoe! Echter, ik wist niet eens wat precies. Maar het moest uiteindelijk tot iets leiden. Maar dat ik het zou doen stond vast.

Met de tijd deden zich meerdere mogelijkheden voor. Er kwam een groot event voorbij om het initiatief te voeden. En bepaalde personen droegen op een al dan niet positieve of negatieve manier hun aandeel bij. Hoe dan ook, ik bleef vasthouden aan het initiatief. Toen wist ik niet dat al deze ervaringen puur een manier waren om het initiatief meer vorm te geven.

We zijn inmiddels bijna 2 jaar verder. Enkele van de leden binnen het initiatief ken ik al veel langer. De samenstelling is hier en daar verandert. Grote pauzes werden ingelast. Daar bovenop heb ik helaas niet altijd de tijd gehad om het initiatief goed van de grond te krijgen, door werk, studie, etc. Maar het idee is als vanouds. En het gevoel hetzelfde. Echter, ik weet nu precies wat het moet gaan worden. En hoe! Het wordt een initiatief waar een ieder baat bij heeft. Iets wat voor mijn gevoel nog niet gedaan is. Een initiatief dat inspireert. Maar nog meer gebaseerd is op creativiteit. Creativiteit die nodig is in een maatschappij die grilliger doet ogen en misschien ook wordt. Een ieder mag hier aandeel in hebben. Tevens laat ik me niet beperken door welke grens dan ook. En dat is het mooie.

Ik kan niet wachten om weer te beginnen. Nu toch eerst over twee weken mee doen aan een danswedstrijd en gekke bewegingen doen.

Art is love is omnipotent..

Rhythm nation Amsterdam

Empathie

Ik trek me terug. Weg uit de drukte. Terug naar de essentie.

Bepaalde dingen zetten me aan het denken. Zodanig dat het aan mijn weerstand knabbelt. Ik kan niet anders dan naar mijn lichaam luisteren en een stap terug doen. Ik moet nu wel. Dit komt me namelijk bekend voor.

Enkele vragen spelen op; Waar doe ik het eigenlijk voor? Heeft het nut? Een overweldigende angst neemt voor enkele luttele secondes controle over mijn heldere denken. Deze angst ken ik. Het maakte ooit dat ik enkele jaren afstand moest nemen van datgene waar ik hart voor heb. Toen moest ik wel, om weer goed bij positieven te kunnen komen. Maar die ervaring heb ik. Ik sta op scherp.

Van huis uit heb ik mee gekregen om iets voor een ander te doen, zonder dat je er iets voor terug verwacht. De beloning is het stukje plezier van het 'delen'. Sindsdien neem ik dit mee in al mijn activiteiten. Het voelt goed om iets te kunnen betekenen voor een ander. Meer is niet nodig.

Maar  ziet men dat? De intenties zijn puur! Je werkt er hard voor. Denkt men misschien dat het makkelijk is? Het maakt me eenzaam, onbegrepen. Ik moet me wel terug trekken. Terug naar de essentie. Maar ik weet dat ik een schoon geweten heb. Mijn redding, gelukkig!

Ik ben een tweetal dagen aan bed gekluisterd. De situatie deed een aanslag op mijn lichaam. Ik ben een gevoelsmens. Dat moge blijken. Maar het moet zo zijn. Mijn pen en papier is wat ik nu nodig heb. Ik moet opschrijven wie ik ben. Wat ik leuk vind. Wat mijn wensen zijn. Wat me gelukkig maakt. Zodat als ik het lees, ik weer glimlachen kan.

Ik kom tot rust. Het lichaam is weer aangesterkt. De geest weer op scherp. Ik moet mijn  eigen koers blijven varen, dichtbij de essentie. En hierbij  een beroep doen op mijn empatische vermogen. De gave om je in te kunnen leven in een ander, om bepaalde situaties beter te kunnen plaatsen. En om mijn gemoedsrust te kunnen bewaren. Mijn dromen zijn onverandert. En dat ik ze waar maak is een voldongen feit. Ik weet gelukkig precies wat ik wil. Erkenning put ik wel uit mezelf. Je kunt namelijk pas iets voor een ander betekenen als je eerst zorg neemt voor je zelf! Ook als je daar soms eenzaam van wordt.

Ik hou wel van rust. Dat scheelt (tja).

De focus is weer daar. Ik  laat me niet zo gemakkelijk stoppen. Niet meer. Daar zijn mijn plannen te mooi voor. Het was een heftige week, maar glimlachen is wat ik nu doe. Ik kom er achter dat ik mezelf steeds beter leer kennen. Daar is soms wel wat voor nodig.

En dankbaar dat ik ben.

Onverschillig?

Ik kan er niet omheen. Het blijft  me telkens weer verbazen. Het kriebelt en dat wijst op een  lichte irritatie. Tevens is het soms ook lichtelijk teleurstellend. Ik zal het van me af moeten schrijven om het vanuit een ander perspectief te kunnen belichten.

Ik laat me deze week leiden door iets als onverschilligheid. Daar ik niet in toevalligheden geloof en bepaalde situaties me telkens enigszins richting dat punt van ergernis brengen. Zover laat ik het gelukkig niet komen, dus schrijven geblazen.

Ik heb het over de manier waarop men soms met elkaar om kan gaan. Men kan soms op de een op andere dag een hele andere manier van doen hebben, tegenover jou. Waarom?
Vroeger heb ik mezelf aangeleerd om de schuld bij mezelf te zoeken, wat ik overigens nog steeds doe. Echter, teleurstellend kan het zijn als je alle mogelijkheden, die als oorzaak van een ommeslag in het gedrag van een ander jegens jou, probeert te bedenken. En je alsnog eindigt met een vraagteken.
Voorheen kon ik me dit heel persoonlijk aantrekken. Ligt het aan mij? Ik heb er wel degelijk aandeel in! Maar, wat doe ik dan fout? Wat is eigenlijk 'fout'?

Ja, wat is eigenlijk 'goed' of 'fout?

Een vraag waar ik heel lang bij stil heb moeten staan, eer ik een 'geschikt' antwoord kon vinden. Deze week werd het antwoord nogmaals bevestigd door een stukje tekst van een life-coach die ik volg.

Het antwoord: er is geen goed of fout!

Ik leg uit: Een ieder heeft zijn eigen manier van denken en doen. Wat ook heel logisch is. Daarom kan mijn definitie van 'goed' of 'fout' ook verschillen met dat van een ander. Des te belangrijker acht ik het om op dit punt onverschillig te zijn en respect te hebben voor het gedrag van een ander. Hiermee wil ik niet zeggen dat alle handelingen van een ander klakkeloos geaccepteerd mogen worden. Maar dat is een ander punt waar ik voor nu niet op in ga.

Een ieder is op zijn/haar manier op zoek naar geluk en doet daar ook zijn/haar best voor. De weg daar naartoe kan anders zijn dan jouw manier.  Ik heb mezelf aangeleerd dat in mijn achterhoofd te houden. Het maakt dat ik bepaalde situaties beter kan plaatsen. En dat brengt rust. Innerlijke rust. En belangrijker; het maakt dat je jezelf kunt blijven. En niet verandert ten behoeve van een ander. Soms is dat best moeilijk, maar alles kun je leren. Zeker als het helpt om je wensen te verwezenlijken.

Al jaren ben ik trouw aan mezelf. En te allen tijde heb ik respect voor een ander. En ik moet zeggen dat ik niet gauw ontzet ben door het gedrag van een ander. Toch vielen enkele gedragsveranderingen me over de loop van tijd wel op. Een ware toetsing.

Ach, oefening baart kunst. Het houdt me scherp. En glimlachen blijf ik!

Een kundig 2012

Ja, je maakt wel eens wat mee. Toch maar even een balans opmaken van het kalenderjaar 2011. Ik noem het voor het gemak het jaar van de opstanding. Het jaar waarin ik leerde om kundig te zijn. Ik leg uit.

In het leven wordt je vaak genoeg op de proef gesteld. Ik denk dat ik zo vrij mag zijn om te zeggen dat dat voor een ieder geldt. Als voorbeeld noem ik iets als nutteloosheid. Waar wil je naartoe met het leven? Of het verlies van een dierbare. Wanneer kun je zelf weer doorgaan met leven? Het opbreken van een relatie. Kun je wel doorgaan zonder die persoon? Hoe ga je hiermee om? Hoe zorg je ervoor dat je weer positief gezind bent?

Dit waren (levens)vragen waar ik aan het eind van het kalenderjaar 2010 mee zat. Des te gedrevener was ik om een antwoord te vinden. En ik mag zeggen dat dit me aardig gelukt is in 2011. Ik leerde mijn glimlach, die ik al tijden kwijt was, weer kennen. Danwel op de volgende wijze:

Jermaine is altijd van het lezen geweest. Ik besloot daarom om boeken te lezen van bepaalde filosofen. Mensen die succesvol zijn, op welke (positieve) manier dan ook. Ik noem een Charles F Haanel, een Bob Proctor. En sinds kort volg ik ook het werk van Ellie Walsh. Tevens liet ik me omringen door personen die positief ingesteld zijn. Zij leerden allen (op hun eigen manier) over het vinden van je bestemming in het leven. Hoe kom je daar? Op welke manier? Wie ben je eigenlijk?

In alles zit systematiek. Ook in het nastreven van je geluk. Ik leerde diep in mezelf grijpen en kreeg gauw door wat ik wil en hoe ik het zou krijgen. Ik leerde mijn behoeftes kennen: aandacht, vrijheid, creativiteit, plezier en invloed. Sindsdien toets ik mijn activiteiten met deze behoeftes. Ik moet alle vijf kunnen ontrekken aan de activiteit. Lukt dat niet, dan is de activiteit niet aan mij besteed.

In de herfst van 2010 verloor ik mijn vader, zijn hand vasthoudend. Echter weet ik me als de dag van vandaag te herinneren hoe de man in zijn laatste dagen dank uitsprak in zijn gebeden. Die momenten leerden mij dat positiviteit het van alles wint. Het leerde me om kundig te zijn. Kundig in het realiseren van je wensen. En deze kunde ook te delen met een ander.
2011 was het jaar dat ik mijn doelen na  leerde streven. Ik moet zeggen dat dit me aardig gelukt is. Ik weet namelijk wat ik wil. En hoe! Ik heb vele interesses leren kennen. En heb enorm veel energie om tijd te steken in deze interesses. Puur omdat ik weet dat het me gelukkig maakt. Het werkt.

2012 is een mooi jaar. Ik weet waarom. Ik heb het namelijk al op papier staan. Zo kundig dat ik ben geworden. Wellicht dat een ander hier ook profijt van heeft. Ik hoop van wel! Ik heb er zin in en voorzie mooie dingen. Ik blijf trouw bloggen. En ben te allen tijde bereid om te 'delen'. Ook dat maakt me gelukkig.

Ik wens een ieder een kundig 2012 toe.