Het begint als ik, gisteren, naar de plek ga waar het min of meer is 'begonnen' voor mij. De reden dat ik zo bedreven ben om te doen wat ik nu doe. Het brengt mij terug naar een jaar geleden, als ik in de vroege ochtend de ziekenkamer van een dierbare inloop. Deze was nog aan het slapen. En terwijl ik, via het raam, naar het regenachtige weer staar, hoor ik een stem, die me vraagt of ik er al langer sta. Op een gegeven moment zegt de stem dat die voor 1 keer nog zou willen weten hoe het is om de regen op zijn huid te voelen. Wat ik toen niet wist, was dat dit de laatste wens was die deze persoon uit zou spreken.
Deze persoon was een voorbeeld voor mij. Hij regeerde met zachte hand. Hij schroomde er niet voor om over liefde te praten, in het openbaar. Hij was attent. Zeer rustig. Eerlijk. Hij had wel zijn streken, maar nooit met een slechte intentie. Warmhartig, sociaal, romantisch. Hij hield van een lach. Stond ook bekend als grappenmaker. Hij kon geweldig koken. Hij was minimalistisch in zijn doen en denken. En altijd op zoek naar zijn geluk. Ook al ging dat niet helemaal zoals hij het zich voorstelde. Maar hij bleef lachen.
De man bleef een goed voorbeeld. Zo ook toen ik met hem bad en hij alleen maar dankgetuigenissen kon uiten. Misschien dat we daarom zijn lot niet aan zijn doen en houden af konden lezen.
Een samenspel van omstandigheden bepaalde dat ik tot het eind bij hem zou zijn.. Zijn hand vasthoudend. Een keerpunt in mijn leven.
Eerder, op de dag, sprak de man de wens uit om nog voor 1 keer de regen op zijn huid te voelen. En dat was wat, wonderbaarlijk waar, gebeurde. Achteraf leerde dit moment mij dat alles mogelijk is.
Ik heb momenteel een aardig volle agenda. Vol met wensen, die ik waar wil maken in de stijl van mijn voorbeeld. Waar ik overigens zeer dankbaar voor ben. Dat ik ze ga verwezenlijken is een feit. Het maakt dat ik lach.
Tevens bedenk ik me net dat ik er alweer een jaartje bij mag tellen.
Ik ben dankbaar.
