Daar ik de afgelopen dagen aardig wat momenten van bezinning heb moeten missen, hoop ik die, middels dit schrijven, alsnog te verzilveren.
Nu ik aardig op dreef ben met het zoeken naar de definitie van schoonheid, binnen 'minimalisme', merk ik al gauw dat ik, op gebied van kunst, aardig wat kennis mis. Zeker als het aankomt op de verschillende stromingen binnen de kunstgeschiedenis. Dus besluit ik maar wat leeswaar, op dit onderwerp, in te slaan. Al gauw stuit ik op de term 'gulden snede'. De beknopte definitie voor deze term pluk ik voor het gemak even ergens vandaan. Het is als volgt: een verdeling van een lijnstuk in twee delen, in een speciale verhouding. Deze verdeling word ook als de goddelijke verhouding gezien. Deze (harmonische) verhouding wordt tot op de dag van vandaag in verschillende soorten kunst aangehouden. Binnen de wiskundeleer, kent men de term als de Griekse letter phi, oftwel Φ. Men heeft het betiteld alszijnde de definitie van schoonheid.
Nou weet ik me deze term nog te herinneren van de brugklas, van de middelbare school. Helaas was ik niet de braafste leerling, als het aankwam op opletten. Zeer zeker als de stelling van Pythagoras voorbij kwam. En nu komt het moment dat ik ga experimenteren met deze (goddelijke) verhouding. Ironisch! Jermaine en rekenen gaat niet echt samen (tenzij er geld in het spel is, tja). Had ik vroeger maar beter opgelet, haha.
Minimalisme is precisiewerk. Daarom zal ik met de aankomende photoshoot gaan experimenteren met de gulden rede. Spannend.
Gelukkig had ik deze week ook op fysiek vlak het één en ander te leren. Maar dan middels m'n hervonden passie. Namelijk dans. En nu in de vorm van capoeira. Ik had aandeel in een jaarlijkse capoeira-meeting, waar capoeirista's uit verschillende delen van de wereld bijeen kwamen. Heel inspirerend. Mijn leraar heeft dit georganiseerd. Het idee is dat verschillende leraren, in deze discipline, workshops doen. Tevens zijn de meeste van de leraren zijn kennissen, die hij sinds kleins af aan kent. Als je ze dan samen ziet zou je niet zeggen dat ze duizenden kilometers van elkaar af wonen. Ik ben, voor m'n gevoel, opgenomen in een hechte familie, die grenzen overbrugt. En de bezegeling hiervan mocht zich uiten in mijn witte band (promotie).
Capoeira is een (vecht)-dansspel, waarbij je het moet hebben van energie. Je neemt de energie van de aanval van je tegenstander tot je, om deze vervolgens tot aanval terug te keren. Een wisselwerking van energie, binnen een cirkel. Aangezien het spel gespeeld wordt in een cirkel (roda).
Het brengt me terug bij minimalisme. De eenheid. De cirkel, waarin de energie constant wordt hergebruikt. De logica, die hierbij komt spelen. En nog meer, de schoonheid van het spel, in haar geheel.
Ik merk dat ik steeds meer verbanden kan leggen, tussen mijn dagelijkse leven en minimalisme. En goed dat het voelt.
 |
| Capoeira grupo Malungos Amsterdam |
