Ik had de enorme drang om het stukje tekst waar ik aan begonnen was af te maken. Het was in het Engels, wat het een stukje lastiger maakte. Ik ben de Engelse taal niet helemaal machtig, dus fouten waren niet te voorkomen. Maar alsnog 'moest' ik het stuk afschrijven. Dus deed ik dat ook.
Na een paar uur vroeg ik mijn zus om een stukje feedback. Ik vroeg haar om de tekst eens te lezen. Al gauw wees ze me op enkele taalfouten. Vervolgens vroeg ik haar welke boodschap ze uit de tekst kon halen. En ze kwam met een antwoord waar ik me wel in kon vinden. De boodschap die ik 'moest' brengen was overgekomen.
Dit was de eerste keer dat ik echt voelde dat mijn vingers bestuurd werden. Ik was letterlijk als een bezetene aan het schrijven. Nu ik eraan terugdenk, bedenk ik me dat ik tijdens het schrijven nergens aan dacht. Ik had alleen mijn pen en papier en die enorme drang om te schrijven. Op andere momenten dat ik schrijf heb ik wel degelijk een idee van wat ik op papier wil zetten. Wellicht is dit wat men 'inspiratie' noemt.
Achteraf doet dit me denken aan een boek dat ik vroeger ooit eens heb gelezen. Het heet "Een ongewoon gesprek met God" van de auteur Neal Donald Walsch. In dit boek gaat de auteur zogezegd een dialoog aan met zichzelf. Hij heeft bepaalde levensvragen en laat deze door zijn pen en papier beantwoorden.
Uit mijn krabbels kwam een gedicht voort. Tot nu toe weet ik niet zozeer wat ik ervan denken moet. Wel weet ik dat het een begin is van wat komen gaat. Ik heb al jaren het streven om een boek te schrijven. Dit heb ik jaren uit moeten stellen. Nu weet ik dat ik eerst bepaalde dingen mee moest maken om er vervolgens over te kunnen schrijven. Het moment is nu.
Ik weet nu dat als ik voel om te schrijven ik me moet laten leiden door 'inspiratie'. Ik heb het nu een keer duidelijk gevoeld. En ik weet daarom ook dat als ik met dat gevoel schrijf succes gegarandeert is. En ja, wat succes is?
Dat laat ik aan de lezer over om daar antwoord op te geven.
En dankbaar dat ik ben voor deze wetenschap.
