Het begint bij een artikel dat ik tref, in een dagkrantje, in de bedrijfskantine. Meer dan een jaar terug inmiddels. Terwijl ik haast nooit een dergelijke krant inkijk (ik begin m'n dag namelijk graag positief, maar dat is extra info). Dit artikel gaf iets te kennen over innovatieve, beginnende ondernemers, in de gastvrijheidssector. De ondernemers in spe waren uit het niets opgekropen tot dames en heren van stand. Het klassieke verhaal. Echter wel de aanstoot tot het begin van mijn nieuw verworven passie.
Sindsdien was het een kwestie van op zoek gaan naar info. Nieuwe prikkels, uitdagingen, scholing, etc. Maar vooralsnog de honger om het vast te leggen, middels een geschrift. Dit wilde in het begin niet echt vlotten. Wist niet zo zeer waar ik over wilde schrijven, maar wel dat ik de drang had om te schrijven. Nu begin ik, denk ik, m'n draai wel te vinden. Het is namelijk best egostrelend om te kunnen schrijven over wat je gaat ondernemen en het vervolgens ook nog eens echt ziet gebeuren (tja). Het maakt dat ik meer wil schrijven. Dus zal ik ook meer ondernemen.
Echter gaat het 'normale' leven natuurlijk door. Wat dus betekent dat je prioriteiten moet stellen. Best moeilijk, als je meerdere interesse's hebt. Totdat je opmerkt dat er altijd een mogelijkheid is om die interesse's met elkaar te combineren. Totdat ze haast in elkaar overlopen. Met andere woorden; alles wat je (dagelijks) doet, leidt uiteindelijk naar 1 punt, dat je vooraf als streven hebt opgesteld. Op die manier gaat geen enkele dag nutteloos aan je voorbij. En blijf je jezelf voeden met nieuwe energie, dag in dag uit. Zonder dat dit moeie kost.
Zowel goede als slechte ervaringen maken je tot de persoon van vandaag. Een feit! Geen ontkomen aan! Des te mooier als je, uiteindelijk, alle ervaringen kunt plaatsen en zo dichter bij je doel kunt komen. Soms is dat moeilijk te bevatten, als het gaat om de moeilijke ervaringen. Maar als je volhardt en toch de focus blijft houden, vallen achteraf de puzzelstukken in elkaar, die maken dat je kunt blijven lachen.
Tot iets langer dan een jaar geleden wist ik niet dat minimalisme me zo zou boeien. Totdat een voorbeeldpersoon, door ziekte, uit mijn leven weg viel. Nu weet ik waarom het is zoals het is. En nog meer, hoe het zal zijn.
Het leven is als een logische cirkel. In Jermaine's geval een minimalistische cirkel. Nu, op naar nog een jaar. En nog één. En nog één. En no..
