Als muziek in de oren..

Vroeg in de ochtend ontvang ik een berichtje van m'n zus, met de boodschap dat Whitney Houston is overleden. Ik ben meteen klaarwakker. Vol ongeloof bekijk ik enkele nieuws-feeds op mijn telefoon, die het bericht van mijn zus bevestigen. Ik voel tranen opwellen.

Whitney was van het kaliber muzikant die kon maken dat het leek alsof ze in je voorkamer aan het zingen was voor je. De gedachte aan haar brengt me terug naar een tijd, ergens eind jaren '80. We waren met zijn vieren. Mijn vader, moeder, m'n zus en ik. Een tijd waarin muziek deel uitmaakte van het dagelijkse leven. Ik weet me als knulletje de danspartijen van mijn vader en moeder in de voorkamer te herinneren. De platenspeler die de muziek produceerde. De kachel die die ouderwetse warmte wist te brengen. De afro van mijn vader. En mijn moeder die qua kledingstijl haar tijd ver vooruit was. Ook herinner ik mijn moeder die me soms bij de handen pakte, omdat ze vond dat ik moest leren dansen. Hoe ironisch.

Muziek maakt mogelijk dat je momenten uit het verleden weer kunt herleven. Mij doet het denken aan de knusheid van toen. De simpelheid. De liefde die alom heerste. Tevens deelde men vaak met elkaar, zonder er iets ervoor terug te verwachten. Althans, zo ervoer ik het. Men hechtte oprecht veel waarde aan de kleine dingetjes in het leven. Maar boven dat doet de muziek me vooral denken aan mijn vader die toen nog leefde. 

Het doet me deugd dat ik deze herinneringen heb aan mijn jeugd. Ik koester ze. Echter, ik heb vroeger als tiener al aan mezelf beloofd deze manier van leven voort te zetten en te verspreiden. Het maakte mij gelukkig. Genoeg reden dus. En ik moet zeggen dat ik op mijn pad telkens mensen tref die dezelfde manier van leven hebben gekend. Alsof het zo moet zijn.

Na vorige week heb ik gelukkig weer rust en kan ik me, onder andere, weer richten op capoeira. Niet alleen omdat ik al die acrobatische capriolen onder de knie wil krijgen (alhoewel ik er hard voor train haha). Maar omdat ik er opgenomen ben in een groep die hecht is en liefde heeft voor haar ding. Met een leraar, die een waar voorbeeld is van hoe het zou kunnen zijn. Ik kan niet wachten.

Whitney Houston is een groot gemis, maar haar muziek zal voor eeuwig voort leven. Ik draag daar zeker aan bij. Het droeg bij aan mijn geluk. Ik ben dankbaar.

Capoeira grupo Malungos Amsterdam