Iedereen is denk wel op zoek naar een vorm van erkenning. Dat kan zijn voor de geleverde diensten op het werk, het vertoonde talent op een wedstrijd, voor het feit dat men vrijwilligerswerk heeft gedaan. Ga zo maar door. Het is een menselijke eigenschap. Wie wilt er nou geen compliment krijgen voor het 'werk' dat men geleverd heeft. Des te zuurder is het als je die erkenning niet krijgt. Want je hebt uiterst je best gedaan, dus een simpele 'dank je wel' had wel op zijn plaats geweest. Dat maakt het harde werken toch al een stuk aangenamer. Toch?
Tot een paar jaar geleden hunkerde ik ook naar erkenning van 'buitenaf'. Voor mijn gevoel deed ik dingen waar men 'u' tegen kon zeggen. Maar men deed dat niet. "Ziet men dan niet wat ik allemaal doe?" "Waarom ziet mijn mijn intenties niet?" "Ik geef jou toch ook erkenning?" Enkele vragen die me dwars zaten.
Op een gegeven moment besefte ik me dat ik de erkenning niet van 'buiten' moest zoeken. Je kunt er niet vanuit gaan dat een ander denkt zoals jij. Een ieder van ons voert een eigen identiteit. Zijn/haar eigen ervaringen, leefwijze, cultuur, etc. Verschillende factoren die maken dat mijn manier van denken verschilt van dat van jou. Mijn waarheid hoeft dus niet jouw waarheid te zijn. Net zoals je in een relatie 3 waarheden hebt. De waarheid van elk van de partners. En de waarheid die 'gezien' wordt door de omgeving. Deze 3 waarheden kunnen enorm van elkaar verschillen. En dat hoeft helemaal geen punt te zijn.
Om terug te komen op het stukje erkenning, heb ik geleerd om erkenning te putten uit mezelf. Ik heb een eigen waarheid. Net zoals een ieder zijn/haar eigen waarheid kent. Ik hecht daar waarde aan en heb er respect voor. Dus ook voor dat van een ander. Een bonuspunt is het als je erkenning van een ander krijgt. Maar als die niet komt dan is dat geen probleem. Ik kan het 'plaatsen'. En gelukkig is daar niets mis mee.
Maar leuk is het wel als men je complimenteert voor je verdiensten. En bedenk eens voor jezelf dat het niks kost om een ander te complimenteren. Het is het typische verhaal van 'geven en nemen'. Het voelt goed. Want ja, net zoals jij heb ook ik een moeder.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
