Rudolph

Hmm, ik bemerk dat ik niet zo traditiegetrouw ben. Het zet me toch aan het denken wat een 'feestdag' wel niet met een mens doet, als ik met argusogen naar de drukte om me heen kijk. Men is in rep en roer. 'Dit moet nog af'. 'Dat moet nog op tijd gedaan worden'. 'Dit moet nog gekocht worden'. Het is alsof men zich verplicht voelt het één en ander te doen voor als die dag komen gaat. Die feestdag, die vast gelegd is op kalender, wereldwijd.

Leuk vinden doe ik het wel hoor. Je kunt namelijk in die periode van het jaar een ware transformatie van de mens zien. Alles, maar dan alles wordt er op aangepast. De huizen, de winkels, de straten. En men wordt huiselijker, liever, warmer, noem maar op. Er wordt openlijker over liefde gesproken wanneer het weer zover is.

Toch vraag ik me telkens stiekem af waarom die transformatie er alleen maar is wanneer die kalender-dag aanstonds is. Het blijft me verwonderen, elk jaar weer. Best benoemenswaardig! Het doet me namelijk herinneren aan het feit dat men wel degelijk in staat is te veranderen. Als men dat dan ook echt wil.

Ik ben zelf niet zo trouw aan traditie, zoals ik eerder aangaf. Of, nou ja, ik maak mijn eigen traditie's. Wat mij betreft is elke dag een feestdag. Toch schuif ik straks gezellig aan bij mijn familie om deze kalender-dag te vieren. Ik heb er wel zin in.

Soms voel ik me net de vreemde eend in de bijt. Soms voel ik me net Rudolph. Althans, bij het beeld dat ik van Rudolph heb. Vind ik ook helemaal niet erg hoor. Blij toe! Maar, ben ik anders? Ik weet het niet. Hoe dan ook wens ik een ieder een gelukkige kalender-dag toe. En nog vele na deze.

Alles, maar dan ook alles

Een opmerkelijke week was het, moet ik zeggen. Een week van diversiteit, gezonde druk, uitdaging. En des te meer leermomenten, waar ik me nu door laat leiden terwijl ik schrijf.

Het is een opsomming van de vele gebeurtenissen, gepropt in een 7-tal dagen, die gezamenlijk een boodschap uitdragen. Althans, als ik er bij stil sta. Ik noem: Die ene collega waarmee ik sprak. Iets dat werd gezegd door een toevallige passant. De mevrouw die naast me zat in de metro. Die keer dat ik trainde voor mijn dans. Maar ook dat lied dat werd afgespeeld in de supermarkt. Het regenachtige weer. En die 'definitie van schoonheid', die me blijft inspireren. Niets is toeval. Alles, maar dan ook alles herbergt een boodschap.

Ik neem het waar en schrijf het vervolgens op. Ik analyseer het. En bekijk daarna als de uitkomst hiervan strookt met mijn streven. Mijn streven dat ik al langere tijd op papier heb staan. Mijn streven dat ik zie als ik mijn ogen sluit. En tenslotte bekijk ik ook of mijn huidige progressie in de tastbare wereld me dichter bij mijn streven brengt. Een ware evaluatie op mijn 'geluk'.

Ditmaal schrijf ik niet over mijn passie voor minimalisme. En mijn bijbaan, waar ik enorm veel inspiratie uit put. Nog 'tha 5 elements', ons hip hop platform. Of een  'Rhythm nation Amsterdam', die kids waar ik mogelijkheden voor creeer op cultureel kunstzinnig vlak. Deze initiatieven komen voort uit 1 gevoel. Namelijk plezier. Het houd me scherp! En daar schrijf ik nu over. En nogmaals, niets is toeval. Alles, maar dan ook alles draagt bij aan je geluk.

En dankbaar dat ik ben voor die wetenschap.

Maak het verschil

Als ik een dezer dagen door de stad trek, op zoek naar nieuw speelgoed, laat ik mijn ogen vallen op een boek dat het levenswerk van Adolf Loos beschrijft.
In een notendop:  Adolf Loos, geboren in 1870, is een pionier binnen de architectuur, die zich liet kenmerken door zijn open en vrije levensstijl. Een man die korte metten maakte met het gebruik van ornamenten, oftewel decoratie van bouwwerken.  Hij stelde bijvoorbeeld dat het gebruik hiervan gelijk staat aan de verspilling van arbeidskracht. Aangezien decoratie aan een tijd gebonden is. Een ware minimalist!

De man was een schrijver, filosoof, cultuurcriticus, trendsetter, ziener, stylisch en romantisch. Maar hetgeen  me voornamelijk aantrekt in dit karakter is het feit dat hij het verschil maakte door simpelweg zichzelf te zijn. En daar ook voor uit kwam.

In 1908 schreef hij een artikel genaamd Ornament und Verbrechen oftewel Ornament en Misdaad. Het stuk vat voor mijn gevoel samen hoe de man op een eigenzinnige manier tegen de gevestigde orde in gaat. Hierin geheel zijn eigen weg in slaat. En het nog eens communicatief goed aan de man weet te brengen, zonder zich verheven te voelen boven een ander die zijn mening niet deelt. Kortgezegd: met stijl! Ik citeer een gedeelte:


"Wat de mensheid in eerdere millennia zonder decoraties had gemaakt was zonder aandacht vernietigd. We hebben geen timmermanswerkbanken uit de Karolingische tijd meer, maar alle rotzooi die ook maar de mooiste vorm van versiering toonde  werd verzameld en opgepoetst, en luisterrijke paleizen werden gebouwd om het in te bewaren. De mensen liepen nu droevig langs de vitrines, beschaamd voor hun eigen impotentie. Heeft iedere tijd een eigen stijl en wordt enkel onze tijd er één ontzegd? Met stijl bedoelden zij decoratie. Maar ik zei: 'Treur niet! Wat onze cultuur groot maakt is het onvermogen om een nieuwe vorm van decoratie te bedenken. We zijn boven het ornament uitgegroeid, we hebben gewonnen door het gebrek aan versiering. De tijd is nabij, vervulling wacht ons. Nog even en de straten van de steden zullen glinsteren van witte muren. Als Zion, de heilige stad, de metropool van de hemel."


De man geeft me genoeg stof om de komende weken over te filosoferen, voor mijn onderzoek naar minimalisme.

Wat een held. Ik ben geïnspireerd!

Adolf Loos

Behoeftes

Rustgevend is het als ik mijn aandacht vestig op het water dat op een zacht tempo voort kabbelt. Ik bemerk dat ik alleen aan de kade sta. Mijn zielseelt wegdompelend. Totdat een gedaante naast me verschijnt en op dezelfde manier naar het water kijkt en glimlacht. Vervolgens zegt een stem: 'het komt goed'. De stem die ik hoor is van een vertrouwd persoon. Daarom weet ik ook dat het goed komt. Ik kan niet anders dan naar het water blijven kijken en glimlachen.

En dan word ik wakker.

Iets langer dan een jaar geleden kreeg ik deze boodschap in een droom. Niet zo lang na het 'verlies'. En de dag van vandaag doet me beseffen dat het goed is. De dag die wordt bestempeld als zijn verjaardag.

De droom was de aanzet naar het vervullen van mijn behoeftes. Het maakte dat ik dieper in mezelf kon grijpen. En mijn diepgewortelde behoeftes leerde kennen. Dat kan zijn in werk, hobby, etc. Mijn behoeftes zijn: aandacht, creativiteit, invloed, vrijheid en plezier. Vijf behoeftes die ik moet kunnen onttrekken uit mijn huidige bezigheden. Ontbreekt er 1, dan is de bezigheid niet voor mij bedoelt. Het zijn vijf behoeftes die maken dat ik gelukkig ben. Vijf behoeftes die maken dat ik nu kan zeggen dat het inderdaad goed is. En nog beter wordt.

Ik keer vaak terug naar die plek. Daar waar het begon. Het brengt rust. Innerlijke rust.

Ik ben dankbaar.

Oppervlakkige schoonheid

Mijn moment van bezinning is weer daar, als ik weer even stil mag staan bij de gebeurtenissen in de afgelopen week. Wederom een week volop bezigheden, die allen een gezamenlijk doel dienen. Ik ben vooralsnog bezig met mijn onderzoek naar minimalisme als kunststroming.

De week begint als ik met een samenwerkingspartner een bouwmarkt bezoek om simpelweg inspiratie op te doen voor ons kunstprojectje. Wat geuren en kleuren al dan niet teweeg kunnen brengen bij een persoon. Het brengt mij meteen bij de conclusie dat iets als schoonheid echt persoonlijk is. Althans de ervaring ervan. Het is inderdaad zoals ze zeggen: Schoonheid is in de ogen van de aanschouwer.

Oppervlak heeft me altijd geboeid. Nog meer omdat ik me altijd interesseer voor 'het verhaal' dat achter het oppervlak schuil gaat. En aangezien we bezig zijn een kunstwerk te maken, wil ik tot in de detail weten waar we onze energie in stoppen. Het zal de ervaring van de schoonheid in het kunstproject alleen maar intenser maken. En we hebben de tijd.

We gaan ergens in de komende 2 weken gezellig naar Rotterdam. Puur ter inspiratie. En dan naar het Boijmans Van Beuningen museum, om precies te zijn. Er schijnt daar nu een tentoonstelling te zijn, die precies in ons straatje valt. Net alsof het zo moest zijn.

Het doet goed om bezig te zijn. Bezig, met de dingen die je gelukkig maken. Het maakt dat ik als trots Amsterdammer volop zal genieten van de schoonheden in dat museum in Rotterdam . Dat weet ik nu al, haha (een grapje mag wel toch).

Ik kan niet wachten.

Tentoonstelling nieuwe energie in design en kunst .

Het zijn de kleine dingen..

Ik kan niet anders dan glunderen en glimlachen als ik kijk naar een aankoop die we laatst hebben gedaan. Het betreft een aankoop voor ons projectje op het gebied van minimalisme.

Mijn samenwerkingspartner en ik hadden onlangs afgesproken om enkele winkeltjes in de Haarlemmerstraat, in Amsterdam te bezoeken. Om inspiratie op te kunnen doen voor ons kunstproject. "Wie zoekt zal vinden". En dat moge blijken. Onze nieuwe aanwinst past namelijk exact bij het beeld dat we, min of meer, op papier hebben staan.

Het lonkte stiekem in een hoekje naar ons en maakte enorm veel inspiratie los. Net alsof het zo moest zijn. Nog compleet met tekens die wijzen op een afkomst uit een ver verleden. Een verleden waarin men aan de voet stond van een tijdsperk, waarin creativiteit meer regel dan uitzondering is. Een tijd die doet neigen naar exclusiviteit, oprechtheid, huiselijkheid, opstandigheid en romantiek. Althans, dat beeld riep het bij mij op, ghehe (tja).

Ik ben reuze enthousiast. Want deze aankoop is tevens ook de eerste aanzet tot een heuze interieurstylingsproject, die na de photoshoot volgt. Puur omdat het kan. Meerdere aankopen zullen de komende weken volgen. We hebben de tijd. "Wie niet waagt, die niet wint". Het maakt dat ik alleen maar kan glimlachen.

Het zijn de kleine dingen.

Dankbaar.

Een waar voorbeeld..

Tijd voor een stuk sentiment. Het is nu namelijk iets langer dan een jaar dat ik nu trouw aan het bloggen ben. Nu is een geschikt moment om stil te staan, bij de beweegreden hiertoe.

Het begint als ik, gisteren, naar de plek ga waar het min of meer is 'begonnen' voor mij. De reden dat ik zo bedreven ben om te doen wat ik nu doe. Het brengt mij terug naar een jaar geleden, als ik in de vroege ochtend de ziekenkamer van een dierbare inloop. Deze was nog aan het slapen. En terwijl ik, via het raam, naar het regenachtige weer staar, hoor ik een stem, die me vraagt of ik er al langer sta. Op een gegeven moment zegt de stem dat die voor 1 keer nog zou willen weten hoe het is om de regen op zijn huid te voelen. Wat ik toen niet wist, was dat dit de laatste wens was die deze persoon uit zou spreken.

Deze persoon was een voorbeeld voor mij. Hij regeerde met zachte hand. Hij schroomde er niet voor om over liefde te praten, in het openbaar. Hij was attent. Zeer rustig. Eerlijk. Hij had wel zijn streken, maar nooit met een slechte intentie. Warmhartig, sociaal, romantisch. Hij hield van een lach. Stond ook bekend als grappenmaker. Hij kon geweldig koken. Hij was minimalistisch in zijn doen en denken. En altijd op zoek naar zijn geluk. Ook al ging dat niet helemaal zoals hij het zich voorstelde. Maar hij bleef lachen.

De man bleef een goed voorbeeld. Zo ook toen ik met hem bad en hij alleen maar dankgetuigenissen kon uiten. Misschien dat we daarom zijn lot niet aan zijn doen en houden af konden lezen.

Een samenspel van omstandigheden bepaalde dat ik tot het eind bij hem zou zijn.. Zijn hand vasthoudend. Een keerpunt in mijn leven.

Eerder, op de dag, sprak de man de wens uit om nog voor 1 keer de regen op zijn huid te voelen. En dat was  wat, wonderbaarlijk waar, gebeurde. Achteraf leerde dit moment mij dat alles mogelijk is.

Sindsdien heb ik mijn glimlach terug gevonden. Die was ik namelijk een lange periode kwijt. Het maakte dat ik mijn wensen wilde uitspreken. En sindsdien doe ik niets anders dan ervoor zorgen dat mijn wensen uit komen. Door vooral positief te zijn. En dankbaar te zijn. Dankbaar voor de mogelijkheden, die je zelf kunt creeëren. En daar waar mogelijk ook een ander te inspireren. Net zoals ik geinspireerd raakte. Geinspireerd door mijn vader.

Ik heb momenteel een aardig volle agenda. Vol met wensen, die ik waar wil maken in de stijl van mijn voorbeeld. Waar ik overigens zeer dankbaar voor ben. Dat ik ze ga verwezenlijken is een feit. Het maakt dat ik lach.

Tevens bedenk ik me net dat ik er alweer een jaartje bij mag tellen.

Ik ben dankbaar.

'Het bouwen - ik noem het fabriceren - gebeurt in mijn hoofd. Architectuur beperkt zich niet alleen tot het zichtbare proces. Een gedicht, literatuur, muziek, zelfs de geneeskunst inspireren me bij het bouwen. Het is een misverstand te denken dat je werktekening altijd moet leiden tot een pasklaar bouwwerk'.

Een uitspraak, die ik onlangs gedurende mijn onderzoek, tegenkwam van John Hejduk. Een bekende architect. Het zette me aan het denken. En niet alleen dat. Ik kan me er ook in vinden!

De afgelopen week liet ik me leiden door de prille samenwerking met mijn zus. We hebben namelijk het streven om een droom, die we delen, te materialiseren. Dus doen we dat ook. Echter, het bleek een hele uitdaging om precies te achterhalen wat we willen. Maar met de rust kwamen ook de antwoorden.

Er is namelijk een idee ontstaan. Een duidelijk beeld. Het beslaat:  een beleving, minimalisme, functionaliteit en dynamiek.

In de loop van de week heb ik eerst een deadline, voor de photoshoot, waarmee de dame waar ik mee samen werk en ik minimalisme (op een eigenzinnige manier) gaan proberen vast te leggen.

Hierna is het tijd voor die andere droom. Die gedeelde droom. De eerstvolgende stap hiervoor is om te grijpen naar hetgeen je alleen kunt 'zien', met de ogen dicht. En het vervolgens op papier vast te leggen.

Hulpmiddel?

Naar soulmusic luisteren en veel genieten van (andermans) dans.

Funk IRC, hip hop event, nederland..

Passie kent geen onderscheid

Het mag veel zeggen dat je eigen handelen je uiteindelijk in bepaalde situaties brengt. Situaties, die tekenend zijn voor je toekomst.

Zo weet ik me te herinneren dat ik een aardig aantal jaar geleden in contact kwam, met een lotgenoot, die "zoekende" was. Zoekende naar een doel. Een manier om iets, wat diep van binnen leefde, een vorm te geven, die benaderbaar was voor een ieder. Op dat moment wist ik niet dat deze ontmoeting een belangrijke plek in zou nemen, in mijn verdere levensloop.

Enkele jaren ervoor, leerde ik mijn voorliefde kennen in soulmusic. En, nog meer, in een dansstijl die daarmee gepaard ging (locking). Ik deed niets anders, dan naar de muziek luisteren en de dans beoefenen. En me daarin bevangen voelen. Iets als internet kende ik haast niet. En youtube bestond niet eens. Dus was de muziek toen mijn enige leraar.

Mijn lotgenoot is een persoon, die een enorme drift kent, om te verenigen. Mensen bij elkaar te brengen. En voor interactie te zorgen. "Peace, unity, love and having fun!" Iets waar we ons beiden in konden vinden.

Ik kon niet anders, dan de man steunen in zijn initiatief. Aangezien dit ook mijn ding is. En ik daarom ook bereid was om  een manier te zoeken, om dit 'gevoel' met de wereld te delen.
Het was en is puur. En het streven behoefde daarom geen uitleg, om het groter te maken.

Het leerde mij, met de jaren, dat iets dat puur is, altijd gewaardeert zal worden. Het brengt plezier en maakt gelukkig. En het mooiste is, dat we gaandeweg nog steeds naïef zijn. Gezond naïef! Tegenslagen hebben we gekend. Tot nu toe. Maar dat geeft niet.  Want we weten waar we naartoe willen. Dat het tijd mag kosten, maakt ook niet uit. Want we hebben de tijd. Het geloof om 'dat' doel te behalen, geeft energie. Keer op keer.

Ik bedenk me, tijdens dit schrijven, dat ik stiekem toen al enkele eigenschappen van een minimalist toonde. Tha 5 Elements staat namelijk voor wat het is. Tha 5 elements is een online hiphop platvorm, die op een innovatieve, creatieve en vernieuwende manier eenheid creërt. Waarbij 'respect' als element, op de voorgrond staat.  Het initiatief grijpt terug naar de essentie van hip hop. Althans, zo als wij het kennen. Passie, plezier en functionaliteit (op meerdere vlakken) moeten het initiatief gaan voeden.

We zijn nu inmiddels 5 jaar verder. Een nieuwe website is aanstonds. En voor het gevoel begint het nu pas.

En goed dat het voelt..

Alles

Tijd voor bezinning. Ik kruip weer in de pen,  of nou ja, toetsenbord. Ik zie wel weer waar ik eindig.

De afgelopen week kwam ietwat traag op gang. Zo had ik een deadline voor het aankomende project, voor minimalisme. Deze hebben we, door omstandigheden, uitgesteld naar aankomende week. En helaas heb ik mijn capoeira-trainingen ook moeten missen, ivm een verbouwing van de zaal.

Echter, deze 'vrije tijd' schepte wel de ruimte om eens goed na te gaan denken over  het heden en de toekomst. Ben ik 'daar' waar ik nu wil zijn? Wat zijn mijn volgende stappen? Waar zie ik mezelf over een maand? Over een jaar? En nog belangrijker; heb ik plezier in de dingen die ik nu doe?

Tot een jaar geleden, heb ik een boek gelezen van een bekende filosoof (Bob Proctor). De man had het over structuur. En dan structuur in de aanpak van je plannen. Waar begin je? Hoe begin je? Hoe evalueer je je voortgang? En wat is de volgende stap?
Sindsdien evalueer ik al mijn stappen. Deze blog is daar klaarblijkelijk een onderdeel van.

Door de 'vrije tijd', die ik de afgelopen week had, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik aan het punt sta een mijlpaal te passeren.  Mijn streven is, vooralsnog, om de definitie van schoonheid te achterhalen, middels het bedrijven van  minimalisme, als kunst. Samen met mijn zus ga ik, één dezer dagen, een (gestructureerd) stappenplan uitschrijven. Een plan die mogelijk maakt dat we 'onze gedeelde droom' kunnen realiseren.

Ik heb meerdere dromen, meerdere aspiraties. Echter, ik wil er niet alleen maar eentje realiseren. De rust, die ik de afgelopen week had, bracht de volgende conclusie:

Ik wil alles! En ik weet hoe!

Dankbaar.

Marathon

Afgelopen week heb ik een goed gesprek gehad, met de dame, waarmee ik het concept heb bedacht, voor ons aanstaande experiment voor minimalisme. De zoektocht naar een passend model, voor de photoshoot, is gestart. Het gesprek was redelijk diepzinnig. En die diepzinnigheid gaat uiting krijgen, op de foto. Zeer zeker! Ik kreeg namelijk het idee dat we in het concept, voor de photoshoot, wel degelijk een weerspiegeling doen van ons eigen persoon. Wat eigenlijk ook logisch is, aangezien we zelf het concept hebben bedacht.

Vele definities, die ik nu heb kunnen achterhalen van 'minimalisme', geven aan dat de kunstenaar geen enkele vorm van eigen persoon, in het kunstobject door laat schemeren.  Ik merk dat ik hier moeite mee heb, aangezien ik deze gedachtengang niet helemaal kan plaatsen. Je begint met een idee. En dat idee werk je uit, totdat er een compleet beeld ontstaat. Een foto (in gedachten). Een eigen hersenspinsel. Dus een weerspiegeling van de eigen geest. Kortgezegd: emotie. Anderzijds proef ik wel de uitdaging, om dit te kunnen realiseren. Ik laat het nog even op me inwerken, in de wetenschap dat het begrip zal komen. Het is, vermoed ik, een kwestie van interpretatie.
In de loop van de week zullen we, in ieder geval, bepalen welk model we benaderen.

Ik moet zeggen dat ik toch bedrevener wordt, om meer te leren. Om meer te ondernemen. En dus ook meer te ervaren. Net zoals ik vandaag een schuifdeur, op het centraal station binnen wandelde. Terwijl een ieder, voor me, de deur ontweek, met de gedachte dat de deur het niet deed. Je komt er pas achter als je het probeert. Heel simpel!
Zo kwam ik vandaag ook op de route van de Amsterdam Marathon. Een jaarlijks terug kerende hardloopwedstrijd. Ik bleef even aan de kant staan om toe te kijken. Het deed me denken aan het leven, die je kunt verdelen in etappes. Met een start en een eind. Jij bepaalt het begin. En als je ook weet waar het eind is, is het aan jou hoe lang je erom doet om de 'marathon' uit te lopen.  Het is net als de foto, die we gaan maken. Met de wetenschap dat er meerdere projecten staan te wachten. Het één leidt tot het ander. Toeval bestaat niet! Tenzij je de marathon geblinddoekt loopt.

Ik heb er zin in!

Amsterdam marathon

Bewustwording

Het mag altijd weer eens blijken dat alles gebeurd met een reden. En als je niet scherp blijft, mis je het 'waarom'.

Ik ben nog altijd bezig om iets als 'schoonheid' te definiëren, door middel van mijn onderzoek naar minimalisme (kunststroming). En des te scherper ik word, des te meer ik zie hoe het lot me bepaalde situaties voor schotelt. Situaties waarmee je het kaf van het koren kunt scheiden, om dichter bij 'de waarheid' (mijn waarheid) te komen. De mensen, die op je pad komen, waarmee je soortgelijke ideeën deelt. De gesprekken die hier uit voort komen, die je die extra prikkel geven.

Het maakt allemaal dat ik weet waar ik 'de antwoorden' moet zoeken. Echter, ze komen naar me toe. Zoals ik nu ook weet dat ik minimalisme op mijn eigen manier wil leren uiten.

Deze week liet ik me leiden door bewustwording, gezien het feit dat ik de term meerdere malen heb horen vallen, uit verschillende hoeken. Dat is de conclusie, die ik nu kan trekken. Bewustwording leerde me, letterlijk tot een paar dagen geleden nog, om duidelijkheid te scheppen. Voor mezelf en voor een ander.  Tevens liet het me zien welke rol ik te vervullen heb, in verschillende praktijksituaties.

Ik heb het eerder al eens gehad over de 5 pijlers, die maken dat ik succesvol blijf. Namelijk: vrijheid, creativiteit, aandacht, plezier en invloed. Op de valreep, maakte ik vandaag een dansvoorstelling mee, die me (nogmaals) op het hart drukte hoe belangrijk iets als vrijheid is. Vrijheid maakt namelijk dat je kunt zijn wie je bent én wilt zijn.

In de loop van de week heb ik een deadline, voor mijn eerstvolgende kunstproject, op het gebied van minimalisme. Ik heb nu al een aardig idee van hoe het stukje 'vrijheid' binnen het concept valt. Wordt vervolgd..

Aandacht, Vrijheid, Creativiteit, Plezier en Invloed.

5 krachttermen, die ik (qua gevoel) moet kunnen onttrekken aan een project, waar ik aandeel in heb. Dat kan zijn binnen werkzaamheden, hobby's, relatie's (in de breedste zin van het woord), enzovoorts. En dat doe ik om succes te kunnen blijven boeken.
Mist er 1 van de 5, dan is het tijd voor verandering. Verandering die ervoor zorgt dat die cirkel van 5 weer rond wordt.

Prioriteiten zullen altijd gesteld moeten worden. Je ontkomt er niet aan.

Een speling van het lot liet onlangs zien dat het tijd was voor verandering. Aangezien die cirkel van 5, op bepaalde fronten binnen mijn bezigheden, een schakel mist. De uitwerking hiervan laat ik, vol geloof, tot me komen. M'n gevoel zegt dat het goed is. Meer is niet nodig.

Het doel blijft hetzelfde. Namelijk het ervaren van minimalisme.

Eenheid!

Jermaine heeft een roerige week, bedenk ik me net. Een week die een tal van aparte gebeurtenissen kent. Echter bespeur ik een duidelijke boodschap. Wel meerdere eigenlijk, aangezien er aardig wat 'toevalligheden' de revue hebben gepasseerd, waar ik overigens niet te veel over uit zal wijden.
Daar ik de afgelopen dagen aardig wat momenten van bezinning heb moeten missen, hoop ik die, middels dit schrijven, alsnog te verzilveren.

Nu ik aardig op dreef ben met het zoeken naar de definitie van schoonheid, binnen 'minimalisme', merk ik al gauw dat ik, op gebied van kunst, aardig wat kennis mis. Zeker als het aankomt op de verschillende stromingen binnen de kunstgeschiedenis. Dus besluit ik maar wat leeswaar, op dit onderwerp, in te slaan. Al gauw stuit ik op de term 'gulden snede'. De beknopte definitie voor deze term pluk ik voor het gemak even ergens vandaan. Het is als volgt: een verdeling van een lijnstuk in twee delen, in een speciale verhouding. Deze verdeling word ook als de goddelijke verhouding gezien. Deze (harmonische) verhouding wordt tot op de dag van vandaag in verschillende soorten kunst aangehouden. Binnen de wiskundeleer, kent men de term als de Griekse letter phi, oftwel  Φ.  Men heeft het betiteld alszijnde de definitie van schoonheid.

Nou weet ik me deze term nog te herinneren van de brugklas, van de middelbare school. Helaas was ik niet de braafste leerling, als het aankwam op opletten. Zeer zeker als de stelling van Pythagoras voorbij kwam. En nu komt het moment dat ik   ga experimenteren met deze (goddelijke) verhouding. Ironisch! Jermaine en rekenen gaat niet echt samen (tenzij er geld in het spel is, tja). Had ik vroeger maar beter opgelet, haha.

Minimalisme is precisiewerk. Daarom zal ik met de aankomende photoshoot gaan experimenteren met de gulden rede. Spannend.

Gelukkig had ik deze week ook op fysiek vlak het één en ander te leren. Maar dan middels m'n hervonden passie. Namelijk dans. En nu  in de vorm van capoeira. Ik had aandeel in een jaarlijkse capoeira-meeting, waar capoeirista's uit verschillende delen van de wereld bijeen kwamen. Heel inspirerend. Mijn leraar heeft dit georganiseerd. Het idee is dat verschillende leraren, in deze discipline, workshops doen. Tevens zijn de meeste van de leraren zijn kennissen, die hij sinds kleins af aan kent. Als je ze dan samen ziet zou je niet zeggen dat ze duizenden kilometers van elkaar af wonen. Ik ben, voor m'n gevoel, opgenomen in een hechte familie, die grenzen overbrugt. En de bezegeling hiervan mocht zich uiten in mijn witte band (promotie).

Capoeira is een (vecht)-dansspel, waarbij je het moet hebben van energie. Je neemt de energie van de aanval  van je tegenstander tot je, om deze vervolgens tot aanval terug te keren. Een wisselwerking van energie, binnen een cirkel. Aangezien het spel gespeeld wordt in een cirkel (roda).
Het brengt me terug bij minimalisme. De eenheid. De cirkel, waarin de energie constant wordt hergebruikt. De logica, die hierbij komt spelen. En nog meer, de schoonheid van het spel, in haar geheel.

Ik merk dat ik steeds meer verbanden kan leggen, tussen mijn dagelijkse leven en minimalisme. En goed dat het voelt.

Capoeira grupo Malungos Amsterdam

"Perfection comes through repetition".

Een conclusie, die ik kon trekken uit een filmpje, die ik één dezer dagen online voorbij zag komen.

Toch best lastig om dat ene beeld, dat je hebt van 'iets', te realiseren. Hierbij moet nog komen dat 'dat' beeld ook vaak enigszins kan wijzigen. Ik doel hiermee op een  nog te maken foto, die ik in gedachten heb. Ik weet wat ik wil! En hoe! Ik zie de ruimte. Het soort licht. De personen, die aanwezig zijn. Het object in haar geheel. Maar mis nog een beetje de rust, om ook de details te kunnen vormen.

Uitdagender is het als je zelf geen fotograaf bent, maar vastberaden bent om iets op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik zal me er zelf ook niet aan wagen hoor. Dat laat ik over aan een fotograaf. Fotografie is een vak apart. Ik hou het op 'dromen'. Dat vergaat me beter.
Ik focus me voorlopig maar op het uitdiepen van mijn samenvattingen. En het plannen van de eerstvolgende fotoshoot. Yup, deze week heb ik namelijk m'n eerste deadline voor het definitieve concept, voor m'n eerste experiment op het gebied van minimalisme! Jermaine is in zijn element.

Ik ben me ervan bewust dat, die 'schoonheid', binnen minimalisme, waar ik naar zoek, veel discipline zal vergen. Ik merk nu al van mezelf dat ik meer en meer op de details ga letten. Wellicht ben ik een perfectionist in wording. Hmm, of dat een goede ontwikkeling is, dunno.. Misschien moet ik niet zo streng zijn voor mezelf. Ik zal toch de rust op moeten zoeken om ook die details, in die 'foto' te kunnen plaatsen. Dat komt wel goed.

Ze zeggen: oefening baart kunst. Ik kan me daar wel in berusten. Lukt het vandaag niet. Dan lukt het morgen. Of de dag na morgen.

Tijd om polshoogte te nemen, bedenk ik me. Het is namelijk bijna een jaar geleden eer ik deze blog ben gestart. Misschien toch grappig om te weten waar ik sta, qua gevoel, op het gebied van mijn onderzoek. Ik gooi 'm op de automatische piloot en ik zie wel waar ik eindig:

Het begint bij een artikel dat ik tref, in een dagkrantje, in de bedrijfskantine. Meer dan een jaar terug inmiddels. Terwijl ik haast nooit een dergelijke krant inkijk (ik begin m'n dag namelijk graag positief, maar dat is extra info). Dit artikel gaf iets te kennen over innovatieve, beginnende ondernemers, in de gastvrijheidssector. De ondernemers in spe waren uit het niets opgekropen tot dames en heren van stand. Het klassieke verhaal. Echter wel de aanstoot tot het begin van mijn nieuw verworven passie.

Sindsdien was het een kwestie van op zoek gaan naar info. Nieuwe prikkels, uitdagingen, scholing, etc. Maar vooralsnog de honger om het vast te leggen, middels een geschrift. Dit wilde in het begin niet echt vlotten. Wist niet zo zeer waar ik over wilde schrijven, maar wel dat ik de drang had om te schrijven. Nu begin ik, denk ik, m'n draai wel te vinden. Het is namelijk best egostrelend om te kunnen schrijven over wat je gaat ondernemen en het vervolgens ook nog eens echt ziet gebeuren (tja). Het maakt dat ik meer wil schrijven. Dus zal ik ook meer ondernemen.

Echter gaat het 'normale' leven natuurlijk door. Wat dus betekent dat je prioriteiten moet stellen. Best moeilijk, als je meerdere interesse's hebt. Totdat je opmerkt dat er altijd een mogelijkheid is om die interesse's met elkaar te combineren. Totdat ze haast in elkaar overlopen. Met andere woorden; alles wat je (dagelijks) doet, leidt uiteindelijk naar 1 punt, dat je vooraf als streven hebt opgesteld. Op die manier gaat geen enkele dag nutteloos aan je voorbij. En blijf je jezelf voeden met nieuwe energie, dag in dag uit. Zonder dat dit moeie kost.

Zowel goede als slechte ervaringen maken je tot de persoon van vandaag. Een feit! Geen ontkomen aan! Des te mooier als je, uiteindelijk, alle ervaringen kunt plaatsen en zo dichter bij je doel kunt komen. Soms is dat moeilijk te bevatten, als het gaat om de moeilijke ervaringen. Maar als je volhardt en toch de focus blijft houden, vallen achteraf de puzzelstukken in elkaar, die maken dat je kunt blijven lachen.

Tot iets langer dan een jaar geleden wist ik niet dat minimalisme me zo zou boeien. Totdat een voorbeeldpersoon, door ziekte, uit mijn leven weg viel. Nu weet ik waarom het is zoals het is. En nog meer, hoe het zal zijn.

Het leven is als een logische cirkel. In Jermaine's geval een minimalistische cirkel. Nu, op naar nog een jaar. En nog één. En nog één. En no..

Naarmate ik steeds meer begin te leren, over minimalisme als kunst, zie ik dat de pioniers binnen deze kunststroming aardig wat gemeen hebben met elkaar. Uiteraard in hun kunstwerken, maar zeker ook op persoonlijk vlak. Althans, afgaande op de informatie die ze openbaar uiten, op dit front.

Het is een algemeen gegeven dat veel kunstenaars een beeld visualiseren, eer ze aan hun kunstwerk beginnen. Men heeft het, in gedachten, al helemaal uitgetekend. En gaat hierna pas over op het realiseren van het kunstwerk. De minimalist gaat hierin een stap verder, door nog eens gebruik te maken van de omgeving. In die zin dat zowel de ruimte, als de (natuurlijke) belichting, onderdeel uit maakt van het object. Logica wordt dermate benadrukt, dat het object weinig tot geen ruimte over laat voor illusie. En vooralsnog is het de opdracht om de algehele constructie zodanig in elkaar over te laten gaan, alsof het één geheel is. Dus inderdaad; wat je ziet is 1 object!

Bovenstaande maakt dat ik kan concluderen dat 'minimalisten' de gave hebben om te visualiseren, tot in de details. En tevens zijn deze kunstenaars intens bewust van hun omgeving. Men heeft de gave om de logica te vinden in alles dat het oog waar neemt. Maar zeer zeker ook in wat goed doet voelen. Of tenminste, wat emotie oproept. En men is zeer gedisciplineerd.

Men oppert dat er in het werk van een minimalist geen (eigen) emotie terug te vinden is. Mijn vermoeden is dat de persoon, die het kunstwerk aanschouwt, een essentieel element is, die het geheel compleet maakt. Met andere woorden; de aanschouwer, met zijn/haar emoties/referentiekader, maakt het object compleet. Hiermee zou de (logische) cirkel rond moeten zijn. Welllicht heb ik dit verkeerd gesteld, maar dat zal in een later stadium, van mijn onderzoek, moeten blijken.

Minimalisten zijn filosofen! Dat weet ik wel.

Ik bespeur romantiek..

Robert Morris, Wheel.

Soms komt inspiratie met bakken uit de lucht vallen, dus besluit ik maar een wandeling te maken, om ietwat van deze inspiratie op te vangen. Gewapend met paraplu, aangezien het echt regent (tja). En mijn slimme hoorn, die nog eens foto's kan maken ook. Zo slim als dat ding is.

Mijn wandeling is in de plantagebuurt, in Amsterdam. En dan op de Entrepotdok. Een omgeving die, voor mijn gevoel, veel weg geeft van de cultuur van Amsterdam. En tevens ook een oase van rust kent.
De cultuur komt hier tot uiting, op verschillende manieren. Ik noem een  antieke kraanwerktuig, die de indruk moet wekken dat er handel is gedreven aan het dok. De woonboten, die in grote getalen aangemeerd liggen. De huizen, die in pakhuisontwerp zijn opgeleverd. Allemaal sporen, die aansluiten op het historische karakter van de binnenstad van Amsterdam.

Het valt mij, gedurende de wandeling, enorm op dat men zich gedreven voelt om het verleden te laten herleven. Men houdt vast aan traditie. Waarom? Een vraag, die in mij oprijst. Ik heb genoeg theoriën, maar die laat ik de komende weken goed op me inwerken.

Echter is mijn streven om minimalisme te ervaren. Binnen minimalisme is er geen plaats voor traditie. Geen plaats voor trends. En zeer zeker is de kunst geen weerspiegeling van de eigen persoon, laat staan cultuur. Dat laatste laat trouwens ook ruimte voor discussie open. Onderzoekwaardig dus.

Ik proef een andere uitdaging. Namelijk de volgende: Op welke manier past minimalisme binnen het exterieur van Amsterdam. Een (belangrijke) vraagstuk, die ik meeneem in mijn onderzoek. Jermaine is wel even zoet.
 

De volgende uitdaging, op het gebied van mijn onderzoek naar minimalisme, is al weer in gang gezet. Ditmaal met behulp van Rhythm nation Amsterdam (een kunstzinnig collectief, bestaande uit enkele jonge tieners).

De opdracht: een beeld vastleggen, zonder een illusie op te wekken. Anders gezegd; wat je ziet is er ook echt. Geen persoonlijke insteek, overbodige attributen, enz. Niet meer en niet minder.
De foto's die hier uit voort komen, mogen dan gecategoriseerd worden als objecten. Althans, dat is het doel.

De kunst is om te 'presenteren' in plaats van  te 'representeren'. Kun je het volgen? Ik haast niet meer.

Creativiteit kent geen grenzen. En het resultaat, uit deze fotosessie, mag daar blijk aan gaan geven. Wellicht vinden we het wiel opnieuw uit (maar dan anders). Jermaine heeft er zin in!

Art is love is omnipotent.

Rhythm nation Amsterdam

Objectiviteit. Focus. Passie. Visie. En een blind geloof, om de ultieme perfectie te realiseren.

Mooie filosofie, waar ik me geheid in kan vinden.  En tevens enkele van de ingrediënten, voor het neerzetten van een werkstuk, waar je u tegen zegt, zo schijnt.

Voorgaande telt, zeer zeker, voor Ray Key. Houtbewerker en minimalist, tot in de eerste graad. Bewijs zijn, onder andere, zijn kommen. Deze zijn opgemaakt uit 1 stuk hout, zonder dat er stukken aan elkaar bevestigd zijn, op welke manier dan ook. Hierbij schuilt de kracht in het materiaal dat gebruikt wordt. En het feit dat de stukken niet verder geperfectioneerd kunnen worden, omdat ze hun hoogste graad van perfectie al bereikt hebben. Althans, voor zover het oog dat kan bepalen.

Het is een kwestie van kunst maken, op de meest simplistische manier mogelijk. Met als uitkomst een kunstwerk dat functioneel en oogstrelend is. What more does a human being need?!

Ik ben geïnspireerd..

"To be thing-less is to possess the world"..


Een uitspraak, die ik tegenkom, als ik bezig ben met m'n onderzoekje. Ik moest er even bij stilstaan. Geeft stof tot nadenken. Schrijven dus..

Wie is namelijk, vandaag de dag, bereid zich te ontdoen van alle prullaria, die je, min of  meer, opgedrongen wordt door alle media, winkels, 'trendsetters', etc? Een bekend gegeven! Men koopt vaak, om er later achter te komen dat de koop misschien overbodig was. Daarbovenop komt dat men vaak genoeg de vrees heeft om afstand te nemen van (overbodige) dingen.

Minimalisme leert om te bedenken wat bruikbaar, belangrijk en mooi is. In één woord; Functionaliteit! Dingen moeten staan voor wat ze zijn. En moeten die functie ook kunnen vervullen. En vooral mooi zijn, tot in de details. Aangezien het oog ook wat wilt. Daarentegen valt iets als schoonheid altijd te betwisten, enfin. Hoe dan ook, duidelijkheid, maar ook terughoudendheid zijn de essentiële ingrediënten.

Jermaine is verkocht als hij 1 van de werken ziet van John Pawson (zijn huis in Londen). Veruit één van de meest bekende minimalisten, binnen de architectuur. 't Zijn vooral de details die 't 'm doen..

Een engelse gezegde verhaalt ook: "We think in generalities, but we live in details". Hmm, genoeg hersenspinsels voor nu, om een weekje op te kunnen teren..

John Pawson

Zo veel mogelijk aan het oppervlak onttrekken, zonder concessies te doen aan genieten?! Maar aan de andere kant  toch meer zien, dan wat het oog alleen kan bevatten?!

Minimalisme is een filosofie.

Het is meer een kwestie van terug gaan, naar waar het ooit begon. Pure eenvoud. Althans, zoals ik het bevat. Wat zien we? Wat willen we zien? Houden we vast aan het oppervlak? Of grijpen we naar de essentie, de filosofie achter hetgeen het oog bekoort.

Gebruik van een ruimte, in optimale vorm, zonder al te veel poespas. Functionaliteit tot in den hoge. "Less is more".
Minimialisme is mijn leerstoel. Mijn nulpunt, sinds enige tijd. En tevens de reden dat 'de glimlach' voort blijft leven.

Is Nederland klaar voor wat komen gaat? We zullen zien wat de toekomst ons brengt. Ik weet 't stiekem al. De tijd zal het leren, uiteraard.

Claudio Silvestrin

Wellicht moet ik toch een stapje terug doen, eer ik de grens oversteek, voor het vervolg op mijn ervaringsonderzoekje op het gebied van minimalisme, binnen de architectuur. In Amsterdam kennen we een mooi boutiquehotel, die in minimalistische stijl is ingericht. Namelijk The Dylan. Het blijkt overigens ook  eigendom te zijn geweest van Claudia Hempel. Eén van mijn favoriete designers en tevens de designer van The Hempel, in Londen. Een hotel dat ook in de planning staat.

De grap is dat ik enige tijd geleden contact had met The Dylan, voor een photoshoot, voor Rhythm Nation (een dansgezelschap). Ik ging er ook op bezoek. Heel nonchalant, met m'n jeans, die hier en daar een (weloverwogen) scheur kende. De hotelmanager wist niet hoe snel ze naar de lobby moest komen, om me op te vangen.

Wat mij meteen opviel van het hotel, was de sereniteit, die er hing. Rust, maar vooral ook in de inrichting. Alles klopte. Alles was in verhouding met elkaar. Het hof, als ingang. De bar. De receptie. De daarbij behorende stoelen. De subtiele afwerking van het overige meubilair. De mooie dames achter de receptie (tja). En dit alles in een oogopslag. Een waar genot (en dan heb ik het echt niet alleen over de dames). Een welkome entree. Ik waande me net een klein kind in een groot attractiepark. Jermaine is verkocht.

Yup, eerstvolgende overnachting, in de reeks van mijn ervaringsonderzoek, is toch in The Dylan. Wellicht zal ik me dan wat gepaster kleden, om een hartaanval van de hotelmanagerdame te voorkomen. Aardig is ze wel. Dat scheelt.

Ok, na even afgedwaalt te zijn, is het weer tijd voor mijn passie. Namelijk de inrichting van ruimtes, op een zo simplistische en minimalistische manier, zonder concessies te doen aan genieten. En dat laatste op een exclusieve manier (tjah).

Mijn eerste  mijlpaal is The Hempel, in Londen. De eerste in de reeks. Een bezoek doet ervaren. En minimalisme is.. wat je ervan maakt.

Jermaine is onderweg, naar de rol van ervaringsdeskundige. Ik kan niet wachten..

                                               

Creativiteit leert.. (..over kunst en cultuur)

Kunst en cultuur staan in het geding. Heel Nederland in rep en roer. Echter maakt 'Creativiteit' zich totaal geen zorgen. Creativiteit leert namelijk dat ze nog valt, nog staat, door een 'zakcentje' meer of minder.

Creativiteit voedt zich met passie en dankbaarheid. Ze werpt resultaten op, die je niet gedaan krijgt met dat 'zakcentje' alleen. Echter, dat zakcentje maakt juist dat je haast verplicht bent binnen de termen van 'het mogelijke' te blijven. Waar creativiteit juist haar heil zoekt in het onmogelijke, buiten de box van hetgeen dat al 'is'.

Creativiteit leert dat er altijd mogelijkheden zullen zijn, mits je bereid bent je ogen open te houden. En vooral niet meegaat in de hype, die 'afhankelijkheid' heet. Passie en dankbaarheid bewijzen een trouwe gids, naar 'die mogelijkheid' te zijn.

"Wanneer is het gedaan met Kunst & cultuur?" Creativiteit antwoordt, met een glimlach: Misschien wanneer de zon stopt met schijnen.

Eén ding staat vast, over Creativiteit. Ze heeft het laatste woord. Iets om dankbaar voor te zijn.

Art is Love is Omnipotent..

Panne(n)koek

 Ik laat me leiden door enkele happenings van de laatste paar dagen. Een simpel fotootje, die voorbij komt, ergens 'on-line'. Studie- en werkgerelateerd. Tijdens een 'drankje'. Binnen mijn hobby (dans) en natuurlijk ook door het dagelijkse leven.

Het doet namelijk een lach opwekken (op een goedgezinde manier) om tot het besef te komen dat we elkaar constant manipuleren. Misschien om een beter beeld van jezelf te 'verkopen'. De wereld mooier te maken dan dat die is. Een traan weg te stoppen. Of om die 'bepaalde' onzekerheid teniet te doen gaan.

Ervaring leert dat manipulatie vaak genoeg ook de manier is om tot een bepaald doel te geraken. Als mens-zijnde doen we niet anders, dan dat. Middels een lach, een traan, het gesproken en het geschreven woord. Of juist die 'stilte'. Elk van hen dient een (manipulatief) doeleind.

Ik neem (onder andere) voorbeeld van Curtis Mayfield. Veruit mijn meest favoriete artiest. Bekend als zanger, componist, liedschrijver en activist. De man bracht zijn boodschap middels een machtige tool, als muziek. Bij uitstek een middel om te kunnen 'manipuleren'. Zijn boodschap werd 'gehoord'. Het bereikte mij,

Grappig is als je op een bepaald moment op de dag stil staat, vervolgens om je heen kijkt, en beseft dat alles, dat binnen je gezichtsveld valt, een boodschap uitdraagt. Simpel voorbeeld; De prullenbakken, die precies 250 meter uit elkaar staan. Het moet haast niet mogelijk zijn om je papiertje op straat te gooien, toch? "Wiens idee zal dat zijn gweest?", is de vraag. Maar ook die aardige dame, die broodjes verkoopt, op het station. Zal haar aardigheid het broodje lekkerder maken? Of die ene profielfoto, op die community-website. Ben jij dat echt? Of is dat een boodschap, die je uit wilt dragen?

Conclusie die ik kan maken is dat je wel degelijk in staat bent je eigen wereld te creeëren. Een rekensom die een kind van 5 jaar kan maken. Een mooi gegeven, toch? Een wereld waarin jij de dirigent bent en alles gaat zoals jij vindt dat het gaan moet. Het enige wat je hoeft te doen, is jezelf te zijn. En tegelijkertijd daarmee, in je omgeving, het beeld op te wekken dat je bent wie je denkt te zijn, wilt zijn en bent. Het trekt de 'mogelijkheden' aan. Denken!! Yup, inderdaad 'denken'. Denk je eigen leven in. Het maakt dat je de structuur in het 'leven' leert zien en uit kunt buiten. En als je dan al daarvoor kiest, schikt het om dat op een zo postief mogelijke manier te doen. Een manier, die maakt dat een ander er ook bij gebaat is.

Ze zeggen: "een goed milieu begint bij jezelf". Zo ook, denk ik, dat dat geldt voor een 'mooie' wereld. En hoe mooi die wereld kan zijn, is afhankelijk in welke staat jij mogelijk bent om te kunnen 'manipuleren'. De manier kan zijn om lekker gezond naïef te zijn. Maar wees wel vooral eerlijk naar jezelf toe. Want..ja..je zult jezelf hoe dan ook tegen komen (of ben ik nu iets te dubbelzinnig?)

Zeg wat je doet, zodat je kunt doen wat je zegt. Tenminste.. zo doe ik het.. Mijn wereld wordt er met de dag alleen maar mooier op. door de wetenschap dat je inderdaad de mogelijkheid hebt om te kunnen 'creeëren'.

En nu heb ik echt zin in een panne(n)koek. Of ben ik nou ook aan het manipuleren...

Passie is als muziek in de oren. 't Maakt dat je danst. Ik dans graag..

Dit stuk is nog niet afgeschreven. De intro en het couplet zijn een feit. Binnenkort het refrein. Ik kan niet wachten.. 

Een stap dichter bij de definitie van schoonheid? Wellicht..

Rhythm nation Amsterdam

De glimlach die voort leeft

Een pijnscheut die door merg en been gaat, als die stiltestorm aanslaat, die het oor doet verdoven. Een moment van onbesef, ironie en bitter wenen, die minutenlang aanhoudt, zet in. Totdat het ongenadige besef komt dat die stiltestorm geen einde zal kennen.

Toch maakt de stiltestorm plaats voor sereniteit. Het geeft namelijk te kennen dat hetgeen niet meer zichtbaar is voor het oog, nog voor altijd fris en fruitig zal zijn in de geest. De gedachtegang die maakte dat de glimlach weer terug keerde. En maakte dat de zoektocht naar de definitie van schoonheid aanving.

"Ik zou nog een keer de regen op mijn huid willen voelen"..

En dat was wat gebeurde. Een waar testimonium van het feit dat het mogelijke in het onmogelijke ligt.

In termen van het fysieke alweer bijna een jaar geleden. Echter, voor de geest een waar keerpunt. Het moment dat de glimlach zich weer toonde, als nooit tevoren.

Een ware minimalist was het. Hij leerde ons dat de kleinste dingen het leven mooi maken. Hij wordt gemist..

Voor het oog een simpel stukje gras. Voor de ziel een gereedschap voor de creatieve geest. Volgende week de ondergrond voor de vereeuwiging van kunst in beweging..

"art is love is omnipotent "- R.n.A.

Dreamer

Yeeeah, it's that time. De vingers kriebelen..

Merkwaardig is het als je voor jezelf op kunt maken dat je bepaalde ideeen hebt. En ze ook daadwerkelijk tot uiting ziet komen. Grappig is het ook als de truc is dat je enkel en alleen maar je ogen hoeft te sluiten en dan kunt 'zien'  wat de volgende stap is. Of heb ik gewoon slaap? (hmm).

Nah, het maakt daadwerkelijk dat je enorm veel energie krijgt. Energie die je geheid nodig gaat hebben om helder en doelgericht naar resultaat toe te werken.  En al die gezichten, die kunt laten zien, bevatten één dezelfde en ware essentie. En ja, die week, die 7 dagen telt, kent er ineens 8.

Dynamiek is het sleutelwoord. En creativiteit de onderliggende waarde. Ja, wat is dan creativiteit? Nou? Ja, inderdaad je ogen sluiten en 'zien' wat je wilt zien. Als je het eenmaal  kunt 'zien', is het een kwestie van wachten tot hetgeen je  'ziet' tot uiting komt, in onze oppervlakkige wereld. Curtis Mayfield zong erover met 'Keep on pushin'. James Brown, met 'Mind Power'. Goapele ook met 'Closer' (het is ook gewoon een mooi liedje hoor, die laatste, vind ik. Met of zonder boodschap, ghehe); Kunstenaars, waar ik een band mee heb. Maar zeer zeker ook een tal van filosofen, van sinds de mensheid bestaat. Zowel bekende als minder bekende. Velen hanteerden deze techniek.

Bovenstaande is aanstekelijk. Het maakt gelukkig. Nog meer omdat je weet dat een ander er ook beter van wordt. Ik ben aangestoken. Wellicht nu ook een ander.

Ok, tijd om te dromen. Maar dat deed ik al, bedenk ik me.. Over mooie dingen.. Sure is funky..

A lesson 'art of movement from a different angle'.. Rhythm nation Amsterdam..

It's the mentality reflected in the artform, that makes it beautiful..

Beau site

Yup, de vingers kriebelen. Tijd om te krabbelen.

Momenteel zit ik, ergens bij onze zuiderburen, in een rustig en schappelijk hotelletje te bedenken wat voor opvallende dingetjes ik ditmaal heb meegemaakt, met betrekking tot mijn onderzoekje, naar de definitie van schoonheid. Ik gooi m'n vingers maar op de automatische piloot en laat me verrassen met het eindresultaat. Here goes..

Hoogtepunt van de week was toen ik een zeer diepzinnig gesprek had met mijn broeder van een andere moeder. Op koninginnendag, om precies te zijn. Deze 'broeder van een andere moeder' ken ik al schoon 11/12 jaar. Kon het altijd goed met hem vinden, omdat de man in kwestie zeer geschoold was/is, vooruitstrevend, nuchter. Maar nog meer zéér eigenzinnig. Een persoon met een eigen mening, een eigen kijk op de wereld en vermogend genoeg om uit alle ervaringen toch het positieve te benadrukken. Kenmerken waar ik me heel goed in kan vinden.

Maanden- tot jarenlang heb ik hem niet gesproken, totdat we tot gisteren  maar eens besloten om eens ouderwets wat te drinken te halen, een bankje op te zoeken en even goed te babbelen. Al gauw leidde het gesprek richting de welbekende 'verdeel en heers'-strategie, die gevoerd wordt in 'bepaalde'  zorgstaten. Zware stof. Ja, hoe zorgen we ervoor dat we niet alleen maar een pion zijn in dit grote schaakspel?  Nou, door te proberen zo naïef mogelijk te blijven. En te blijven handelen naar gevoel en ingeving.
Ik wist meteen weer waarom we in de eerste instantie vrienden zijn geworden. Ik ben gelukkig niet de enige 'gek'. Het gesprek mocht 3 uur lang duren.

Mijn 'broeder van een andere moeder' kwam op het juiste moment weer langs om een stukje energie te geven. De energie die ik geheid nodig ga hebben om enkele 'gevalletjes brutaal' of anders gezegd; een ritmische eenheid op z'n Amsterdams, op de juiste manier op de gevoelige plaat te krijgen. Aangezien er enkele factoren spelen, die het proces naar de uiteindelijke perfectie enigzins zouden kunnen verstoren (hmmm, vraag me af of deze zin klopt, enfin). Spannend worden doet het wel.
Eerst hebbben de gevalletjes 'brutaal x 5' volgende week een workshop 'bewegingen', vanuit een ander perspectief. Ben benieuwd.
wat nog spannender is dat ik verder in de week enkele tentamens heb. Nou ben ik niet zo 'n trouwe 'huiswerker'. Hmm, wellicht helpt het als ik het juiste eindresultaat visualiseer. Dan boeit de weg er naar toe niet zo. Wellicht..

Wel ja, voor nu hou ik het hierbij. Ik ga maar eens bekijken hoe 'mooi' deze hotelkamer is. ik ga er vanuit dat het bijdraagt aan mijn onderzoekje, naar de definitie van schoonheid. Ik zit namelijk in de 'Beau site'. Hoe toevallig is dat?

Rhythm nation Amsterdam

Yeeeah, het is alweer een tijd geleden, maar als het moment daar is, moet je het aangrijpen ook. Ook wanneer het zandmannetje al uren klaar staat om te gaan strooien.

Jermaine voelt er weer voor om te bloggen. En niet zomaar even. Het is al een soort van honger, die alleen maar middels het geschreven woord gestild kan worden. De opdracht is gegeven en de uitvoering daar. Ditmaal met de ogen en de oren gesloten (spreekwoordelijk uiteraard) en de vingers die het werk doen. Ik kom namelijk weer terug op de reden dat ik in de eerste instantie begonnen ben met schrijven. Namelijk de zoektocht naar de definitie van schoonheid.
Yup, Jermaine zweeft, maar met beide voeten stevig op de grond. Wellicht doet een beetje achtergrondinfo wat meer tot de verbeelding spreken. Ik zal proberen het zo kort mogelijk te houden.

Sinds mijn 15e heb ik al het gevoel gehad om een boek te schrijven. Nu is dan het moment dat ik eindelijk weet waarom ik er toen nog niet klaar voor was en nu wel. Logischerwijs was dat het gebrek aan levenservaring. Nu de dag kan ik met enige smart vertellen dat ik  aardig wat  lessen heb moeten leren over: onzekerheid, lusteloosheid, verderf. Geen doel voor ogen hebben. Het verlies van 2 dierbare familieleden. Mijn voorliefde voor een hobby. Die eerste echte liefde, etc. Enkele krachttermen, waarmee een ieder wel eens mee te maken heeft gehad. Maar die maken dat ik nu, tot diep in de nacht zit te beredeneren, hoe ik al deze ervaringen, in het gechreven woord, vorm moet geven.

Keerpunt in mijn leven is het moment dat ik letterlijk de overgang van leven naar de dood heb aanschouwd, van een zeer dierbaar persoon van mij. Iets pijnlijkers, maar anderzijds ook indrukwekkend, dan dat heb ik nooit meegemaakt. Dit moment dateert van nog geen jaar geleden. Het tekent mijn leven. Aan de andere kant was de weg naar dit moment, die helaas niet omkeerbaar was, één van hemelse waarde. Ik stoel er nu mijn levenswijze op. Het is inderdaad zoals men zegt; de dood brengt je dichter bij het leven. Het heeft me geleerd om niet meer oppervlakkig te zijn  (wat ik überhaupt al niet was) maar wel datgeen te realiseren dat diep van binnen in je leeft.

Waarom doe ik dit?

 Ik ben er namelijk achter gekomen hoe je bepaalde dingen in het leven systematisch kunt bewerkstelligen. Ik heb het dan over doelen, die je wilt behalen. Een voorwaarde, die ik mezelf gesteld heb, is om dat te delen met een ander. Niet omdat het moet, maar omdat het gelukkig maakt. De ander zou er ook baat bij kunnen hebben. Wellicht komt het sullig over, of lijkt het een poging tot het zoeken van aandacht. Maar ik kan me berusten in het feit dat vele filosofen en metafycisi me al voor zijn geweest. Dus is Jermaine toch niet zo gek (tja). Echter zal Jermaine deze wetenschappers niet napraten, maar 'het' op zijn eigen, eigentijdse manier brengen.

Transparantie is het sleutelwoord naar succes, daar ik op zoek ben naar bepaalde rijkdommen. En dat laatste in de breedste zin van het woord. Ik ben namelijk niet van plan een sober leven te leiden. Wat ik al niet doe, hoor. Rijkdom maakt namelijk mogelijk om alles uit het leven te halen. Het is tevens ook je geboorterecht. Let wel; ik heb het niet alleen over geld. Dat is simpelweg maar een ruilmiddel en niet meer dan dat.
De uitdaging is om niet alleen te schrijven over hoe die rijkdom vergaard wordt, maar om het systematisch te laten zien met daden. Ik zal er heel openlijk over zijn, aangezien ik aardig nog wat doelen nastreef. Wellicht verklaart men me nu officieel voor gek. Maar wees eerlijk en vraag jezelf eens af; die anderen die het wel gelukt is om verschillende vormen van rijkdom te vergaren,wat maakt hun anders dan ons? Zij begrepen 'iets'!

Wat mij altijd heeft aangetrokken is de term 'schoonheid'. Dit kan oppervlakkige schoonheid zijn, maar zeer zeker ook de innerlijke schoonheid. Mijn energie ga ik inzetten voor een onderzoek naar de definitie van schoonheid, in de breedste zin van het woord. Hier ben ik al enige tijd mee bezig, middels meerdere projectjes. Door bepaalde situaties, met wilskracht en verlangen, aan te trekken, krijg ik steeds meer  onderzoeksmateriaal op mijn pad. Telkens een stap dichter bij de rijkdommen, die ik voorzie. En ik heb het dan nog steeds niet alleen over geld.

Voor nu, houd ik het hierbij. Vooralsnog zal ik wekelijks proberen een evalutie te doen op mijn onderzoek, middels een blogje, een filmpje, etc.

Ok, het is eruit. Ogen en oren mogen weer open. Of nou ja, ik ben uitgeschreven, voor nu. Zandmannetje mag aantreden. Later op de dag zal ik een concreet voorbeeld geven van één van de onderzoeksmaterialen, voor mijn onderzoek naar de definitie van schoonheid..