Jip en Janneke

Ik maak er vaak genoeg grapjes over in mijn directe omgeving als ik aangeef dat ik er nooit voor getekend heb om op een bepaalde dag in het jaar te 'verjaren'. Met andere woorden heb ik er niet voor gekozen om 'jarig' te zijn. Elk jaar weer. Als pasgeboren kind hebben ze me nooit gevraagd of ik het ermee eens was. Tenminste, niet voor zover ik me dat herinneren kan. Later is  mij verteld dat ik een boekje kreeg, waarin staat dat ik op dat moment, op die dag in het jaar geboren ben. En telkens wanneer die dag weer in het jaar terugkomt mag ik dat 'vieren'. Als ik dat had geweten had ik geprotesteerd, enfin.

Bovenstaande brengt me terug bij de prents van Jip en Janneke, Nederlands bekendste kinderen. De prents vertellen altijd over de avonturen van de twee. Dat ze naar de speeltuin gaan. Of op bezoek bij 'oom en tante'. Brood halen bij de bakker. En nog meer van dat soort taferelen. Heel simpel. Maar wel heel indrukwekkend.

Als ik nu terugdenk aan de tijd dat ik die prents las, besef ik dat ik de speelsheid van toen niet verleerd ben. Misschien heb ik toen al besloten om niet te 'verjaren'. Om lekker naïef te blijven en je geen zorgen te hoeven maken over de dingen die 'grote'  mensen doen. Tevens ben ik er ook creatiever op geworden. Misschien was dit ook wel de achterliggende gedachte van de maker van deze prents. Om vooral kind te blijven en creatief met het leven om te gaan.

Nu de dag houd ik me ook bezig met dingen van 'grote' mensen. Maar ik heb mezelf aangeleerd om het te benaderen zoals Jip en Janneke het ook zouden doen, als kind. Je zou je maar te druk maken om bepaalde dingen. Word  je niet gelukkig van. En als kind weet je al gauw wat je wel of niet leuk vind.

Mijn 'verjaardag' (waar ik nog steeds niet voor gekozen heb, tja) is voor mij een dag als ieder andere dag. Anders gezegd zie ik elke dag als een verjaardag en vier ik die zoals een Jip en Janneke dat ook zouden doen. Tevens denk ik  niet meer in termen van tijd. Het houdt me jong.

En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.