Thanks,
Jermaine.
vrijdag 2 november 2012
zondag 8 juli 2012
Those rainy days
So, this is the first time for me writing my blog in English. So bare with me, please. Since it's quite a challenge for me. It will also be the last time on this blog site, though. It's time for improvement. Grander, more effective and hence a lot of more fun. So I'll be moving to another blog platform. Saying this brings me back to why I started this blog. The reason that made me write down my findings weekly for almost two years.
It's exactly two years since I've lost my father to cancer. Before this great loss I wasn't the person I wanted to be for a long time. I had lost my smile. In addition, I had no job stability. And on top of that I broke up with my girlfriend, not even a month after the loss of my father. I hope never to feel such pain. The pain of loss.
Fate determined that I was alone with my father in the hospital, several hours before he would die. He would hereafter be taken away to his final resting place. And that was the moment I learned a life lesson. I have it in mind every day I wake up. However, I understood the lesson until several weeks later, when I was at what is now my favorite spot in Amsterdam. He wished to feel the rain on his skin for one last time when he saw that it was raining. Fortunately it happened, to the point that he would be driven away to to the place he would come to die.
It was then when I found my smile again. The special moment with the rain learned that everything is possible, if you dare to speak out your wishes. I have quite some wishes. Some are about minimalism (art) and my dance (locking). But my greatest wish is my first book as a dedication to my father.
From next week you can find me blogs elsewhere. Soon more info on this part.
For now I thank everybody who reads my blogs. I'm just getting started.
And yes, I am grateful for these findings.
It's exactly two years since I've lost my father to cancer. Before this great loss I wasn't the person I wanted to be for a long time. I had lost my smile. In addition, I had no job stability. And on top of that I broke up with my girlfriend, not even a month after the loss of my father. I hope never to feel such pain. The pain of loss.
Fate determined that I was alone with my father in the hospital, several hours before he would die. He would hereafter be taken away to his final resting place. And that was the moment I learned a life lesson. I have it in mind every day I wake up. However, I understood the lesson until several weeks later, when I was at what is now my favorite spot in Amsterdam. He wished to feel the rain on his skin for one last time when he saw that it was raining. Fortunately it happened, to the point that he would be driven away to to the place he would come to die.
It was then when I found my smile again. The special moment with the rain learned that everything is possible, if you dare to speak out your wishes. I have quite some wishes. Some are about minimalism (art) and my dance (locking). But my greatest wish is my first book as a dedication to my father.
From next week you can find me blogs elsewhere. Soon more info on this part.
For now I thank everybody who reads my blogs. I'm just getting started.
And yes, I am grateful for these findings.
 |
zondag 1 juli 2012
"Keti koti"
Vandaag (1 juli) is een herdenkingsdag voor de Surinaamse gemeenschap. Een bevrijdingsdag genaamd "Keti koti". Vrij vertaald betekend dit het losbreken van de ketens, waarmee men doelt op de afschaffing van de slavernij in Suriname en omstreken. Zelf ben ik van surinaamse afkomst en zeer trots op mijn afkomst. Des te meer sta ik stil bij deze dag die staat voor vrijheid. Ja, vrijheid.
Vrijheid is 1 van mijn primaire behoeftes. Ik moet het terug kunnen vinden in mijn activiteiten. anders is de activiteit niet voor mij bedoelt. Tevens koppel ik het stukje vreiheid ook aan wederzijds respect. In die zin dat je een ieder in zijn/haar waarde mag laten. Tenslotte is een ieder uniek. Dat geldt dus ook voor zijn/haar manier van denken. Dit brengt me terug bij een slogan die ik had bedacht voor een online platform waar ik tot voor kort nog onderdeel van uitmaakte. De slogan is: Unity in differences. Toen ik deze woorden schreef was dat met de gedachte om eenheid te smeden. Hier sta ik ook volledig achter. Ik weet dat ik graag voor mijn mening uitkom en hiermee ook aardig wat weerstand teweeg breng. Maar dat geeft niet. Wel weet ik altijd een ander in zijn waarde te laten en respect te behouden. We kunnen immers niet een exacte kopie van elkaar zijn. Een saaie wereld zou dat zijn.
Des te meer gaat het me aan het hart als de slogan "Unity in differences" nog steeds gevoerd wordt door dit online platform. Aangezien (onder andere) dit stukje juist heeft gemaakt dat ik geen onderdeel van de samenwerkingsverband uit wilde maken, aangezien de woorden niet door de andere partij werden nageleefd. Vooralsnog behoud ik mijn respect voor de andersdenkende en kies ik mijn pad naar vrijheid. Mijn vrijheid!
Jarenlang heb ik op de achtergron mijn bezigheden verricht. De bescheidenheid zelve. Men hoefde niet af te weten van mijn bezigheden. Als ik het maar wist.Terwijl ik wist dat ik met mijnbezigheden wel degelijk invloed uit kon oefenen op anderen. In de postieve zin, natuurlijk. Ook 'invloed' is 1 van mijn primaire behoeftes.
In de afgelopen paar jaar heb ik geleerd dat je best uit mag komen voor de dingen waar je voor staat. Mits dat op een oprechte manier gebeurd. Het is tijd geworden om 'op te staan', uit de schaduw te treden en mijn 'vrijheid'tot uiting te laten komen op een wat groter toneel. Ik zal mezelf wat meer laten zien. Dat ben ik mezelf wel verschuldigt.
Zodadelijk bezoek ik met de kids van Coco (ons dansgroepje) het Oosterpark, waar Keti koti herdacht wordt. een goede manier om vrijheid te vieren.
Ja, vrijheid. Ik ben er dankbaar voor.
 |
| Vrijheidsbeeld Oosterpark, Amsterdam |
zondag 24 juni 2012
Coco doet dingen.
Het is schoon 10 jaar geleden dat ik begon met dansen. Niet wetende dat het zo een indruk zou achterlaten op mijn simpele leventje. Het begon met een grap toen ik met een goede vriend van mij onderzocht welke hobby we moesten beginnen om indruk te kunnen maken op de dames (tja). Het lag aan de leeftijd! Zo gezegd, zo gedaan kwamen we uit op 2 opties. Het werd zangles of dansles (tja). Na wat wikken en wegen kozen we voor de laatste. Al gauw kwamen we terecht bij een dansstudio wat tevens het begin bleek van een lang avontuur.
Al gauw kwam ik erachter dat het me niet lukte om de danspassen te onthouden, die voorgedaan werden door de choreograaf. Storender werd het toen mijn goede vriend daar wel een ster in was en al heel gauw werd uitgenodigt om mee te doen aan shows. Blij was ik wel voor hem, maar natuurlijkerwijs werd ik er wat onzekerder door in mijn eigen dans. Ik zag mezelf namelijk niet verder groeien. En hij boekte alleen maar vooruitgang. Totdat ik ontdekte dat het enorm leuk was om te 'freestylen'. Gewoon door je simpelweg te laten bevangen door de muziek, zonder dat daarvoor een pas was ingestudeerd. Pure vrijheid. Ik zag vooruitgang!
Eens (2 jaar later) was er een les waarin mijn dansleraar experimenteerde met de muziek. Het was een nummer uit de jaren 70. Het enige wat ik hoorde was een melange van tromgeroffel, een basgitaar, drums en nog meer. Zo veel geluiden. En het klopte stuk voor stuk. Het was funk music. Daar bovenop kwamen nog eens de passen die we aangeleerd kregen. Dat waren recht toe, recht aan bewegingen. Heel simpel, maar heel indrukwekkend. De dansstijl die mijn leraar ons aanleerde heet locking. En als ik er nu op terug kijk bemerk ik dat ik tijdens deze les mijn passie heb gevonden.
Al gauw werd ik leergieriger. Echter, mijn dansleraar was zelf niet zo bedreven in de dansstijl. Hij kende enkele basisbewegingen, maar dat was het dan ook. Het internet was toen opkomende. En Youtube bestond toen nog niet. Ik was overgeleverd aan enkele foto's en beknopte stukjes tekst die ik wel terug kon vinden van de pioniers van deze dansstijl. De rest moest ik maar fantaseren om beter te kunnen worden. Gelukkig was de muziek wel beschikbaar. Het bleek mijn grootste mentor.
Eens (2 jaar later) was er een les waarin mijn dansleraar experimenteerde met de muziek. Het was een nummer uit de jaren 70. Het enige wat ik hoorde was een melange van tromgeroffel, een basgitaar, drums en nog meer. Zo veel geluiden. En het klopte stuk voor stuk. Het was funk music. Daar bovenop kwamen nog eens de passen die we aangeleerd kregen. Dat waren recht toe, recht aan bewegingen. Heel simpel, maar heel indrukwekkend. De dansstijl die mijn leraar ons aanleerde heet locking. En als ik er nu op terug kijk bemerk ik dat ik tijdens deze les mijn passie heb gevonden.
Al gauw werd ik leergieriger. Echter, mijn dansleraar was zelf niet zo bedreven in de dansstijl. Hij kende enkele basisbewegingen, maar dat was het dan ook. Het internet was toen opkomende. En Youtube bestond toen nog niet. Ik was overgeleverd aan enkele foto's en beknopte stukjes tekst die ik wel terug kon vinden van de pioniers van deze dansstijl. De rest moest ik maar fantaseren om beter te kunnen worden. Gelukkig was de muziek wel beschikbaar. Het bleek mijn grootste mentor.
Niet veel later kreeg ik de mogelijkheid om les te geven. Ik greep de kans aan, omdat dit voor mij de mogelijkheid was om te kunnen groeien in mijn dans. Een extra drive om harder te trainen. Ik werd er creatiever op. Ik moest wel, aangezien ik elke week een les moest geven.
Niet veel later deed ik mee aan shows. Zowel in het binnen- en buitenland. Totdat ik gevraagd werd om een les in te vallen voor kids in de leeftijd van 6 tot 10 jaar. Een uitdaging. Ik hoefde er niet lang over na te denken.
Het bleek heel moeilijk om de kids geboeid te kunnen houden. Aangezien ik meer bezig was om vader te spelen, dan dat ik de dansbewegingen kon aanleren. Heel uitputtend, maar blij was ik wel als bleek dat die kids de dansbewegingen toch wel oppikten. Ongeacht hun ongehoorzaamheid. Dit was tegenover een groep met oudere leerlingen, die klakkeloos alles van je overneemt toch wel een veel grotere uitdaging. En leuk!
Niet veel later begon ik meerdere lessen te doen voor kids. Op scholen, buurthuizen, etc. Totdat ik 5 jaar geleden terecht kwam bij een stichting die ook voorziet in naschoolse opvang. Ik werd daar voorgesteld aan een groep kids in de leeftijd van 10 jaar. Wat mij al heel gauw opviel aan deze groep, was dat de kids al heel gauw wisten wat ze wilden. Voor mij was dit het teken dat dit niet zomaar een groep was. Dus begon ik shows met hun te maken. Totdat de stichting failliet verklaard werd. er was geen geld meer voor de naschoolse activiteiten, waar mijn les ook onderdeel van uitmaakte. Ik kon voor mijn gevoel die kids niet in de steek laten, dus bleef ik doorgaan met les geven, zonder dat ik er een vergoeding voor kreeg. Dat maakte mij niet uit.
Niet veel later begon ik meerdere lessen te doen voor kids. Op scholen, buurthuizen, etc. Totdat ik 5 jaar geleden terecht kwam bij een stichting die ook voorziet in naschoolse opvang. Ik werd daar voorgesteld aan een groep kids in de leeftijd van 10 jaar. Wat mij al heel gauw opviel aan deze groep, was dat de kids al heel gauw wisten wat ze wilden. Voor mij was dit het teken dat dit niet zomaar een groep was. Dus begon ik shows met hun te maken. Totdat de stichting failliet verklaard werd. er was geen geld meer voor de naschoolse activiteiten, waar mijn les ook onderdeel van uitmaakte. Ik kon voor mijn gevoel die kids niet in de steek laten, dus bleef ik doorgaan met les geven, zonder dat ik er een vergoeding voor kreeg. Dat maakte mij niet uit.
Met de jaren is de groep geslonken. Maar de kids uit die groep die overgebleven zijn zijn nog even gedreven als toen. Voor mij reden genoeg om kansen te kunnen creeëren voor hun. We zijn een dansgroep begonnen. Een dansgroep die meer zal doen dan alleen maar dansen. Een collectief dat mogelijkheden creeërt voor die kids, maar ook voor de mensen er omheen.
Voorheen heette de danssgroep "Rhythm nation". Dat is nu "Coco" geworden. Mijn aandeel in de dansgroep is dat ik bezig blijf met dans. Maar nog meer hoop ik dat een ieder die met de dansgroep te maken heeft er zijn/haar geluk uit kan putten. Ik word er ook gelukkig van. Het houdt me van de straat, haha. Dat is meer dan genoeg.
Voorheen heette de danssgroep "Rhythm nation". Dat is nu "Coco" geworden. Mijn aandeel in de dansgroep is dat ik bezig blijf met dans. Maar nog meer hoop ik dat een ieder die met de dansgroep te maken heeft er zijn/haar geluk uit kan putten. Ik word er ook gelukkig van. Het houdt me van de straat, haha. Dat is meer dan genoeg.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
zondag 17 juni 2012
Jip en Janneke
Ik maak er vaak genoeg grapjes over in mijn directe omgeving als ik aangeef dat ik er nooit voor getekend heb om op een bepaalde dag in het jaar te 'verjaren'. Met andere woorden heb ik er niet voor gekozen om 'jarig' te zijn. Elk jaar weer. Als pasgeboren kind hebben ze me nooit gevraagd of ik het ermee eens was. Tenminste, niet voor zover ik me dat herinneren kan. Later is mij verteld dat ik een boekje kreeg, waarin staat dat ik op dat moment, op die dag in het jaar geboren ben. En telkens wanneer die dag weer in het jaar terugkomt mag ik dat 'vieren'. Als ik dat had geweten had ik geprotesteerd, enfin.
Bovenstaande brengt me terug bij de prents van Jip en Janneke, Nederlands bekendste kinderen. De prents vertellen altijd over de avonturen van de twee. Dat ze naar de speeltuin gaan. Of op bezoek bij 'oom en tante'. Brood halen bij de bakker. En nog meer van dat soort taferelen. Heel simpel. Maar wel heel indrukwekkend.
Als ik nu terugdenk aan de tijd dat ik die prents las, besef ik dat ik de speelsheid van toen niet verleerd ben. Misschien heb ik toen al besloten om niet te 'verjaren'. Om lekker naïef te blijven en je geen zorgen te hoeven maken over de dingen die 'grote' mensen doen. Tevens ben ik er ook creatiever op geworden. Misschien was dit ook wel de achterliggende gedachte van de maker van deze prents. Om vooral kind te blijven en creatief met het leven om te gaan.
Nu de dag houd ik me ook bezig met dingen van 'grote' mensen. Maar ik heb mezelf aangeleerd om het te benaderen zoals Jip en Janneke het ook zouden doen, als kind. Je zou je maar te druk maken om bepaalde dingen. Word je niet gelukkig van. En als kind weet je al gauw wat je wel of niet leuk vind.
Mijn 'verjaardag' (waar ik nog steeds niet voor gekozen heb, tja) is voor mij een dag als ieder andere dag. Anders gezegd zie ik elke dag als een verjaardag en vier ik die zoals een Jip en Janneke dat ook zouden doen. Tevens denk ik niet meer in termen van tijd. Het houdt me jong.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
Bovenstaande brengt me terug bij de prents van Jip en Janneke, Nederlands bekendste kinderen. De prents vertellen altijd over de avonturen van de twee. Dat ze naar de speeltuin gaan. Of op bezoek bij 'oom en tante'. Brood halen bij de bakker. En nog meer van dat soort taferelen. Heel simpel. Maar wel heel indrukwekkend.
Als ik nu terugdenk aan de tijd dat ik die prents las, besef ik dat ik de speelsheid van toen niet verleerd ben. Misschien heb ik toen al besloten om niet te 'verjaren'. Om lekker naïef te blijven en je geen zorgen te hoeven maken over de dingen die 'grote' mensen doen. Tevens ben ik er ook creatiever op geworden. Misschien was dit ook wel de achterliggende gedachte van de maker van deze prents. Om vooral kind te blijven en creatief met het leven om te gaan.
Nu de dag houd ik me ook bezig met dingen van 'grote' mensen. Maar ik heb mezelf aangeleerd om het te benaderen zoals Jip en Janneke het ook zouden doen, als kind. Je zou je maar te druk maken om bepaalde dingen. Word je niet gelukkig van. En als kind weet je al gauw wat je wel of niet leuk vind.
Mijn 'verjaardag' (waar ik nog steeds niet voor gekozen heb, tja) is voor mij een dag als ieder andere dag. Anders gezegd zie ik elke dag als een verjaardag en vier ik die zoals een Jip en Janneke dat ook zouden doen. Tevens denk ik niet meer in termen van tijd. Het houdt me jong.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
zondag 10 juni 2012
Op je snuitje
Als ik terugkijk op bepaalde situaties van de afgekopen week (en verder terug) besef ik me dat het weer eens tijd is om een goede schoonmaak door te voeren. En dan binnen mijn bezigheden. Soms wil je wel eens te veel doen om dan met de vraag te eindigen: waar doe ik het voor? Vervelend is het als je daar geen antwoord op kunt geven. Ik had zo'n moment. Het bevalt me allerminst. Tijd voor verandering dus.
Tot een tijd geleden wist ik overzicht te houden. Alles had ik precies uitgeschreven. En daarom kon ik ook m'n rust behouden, terwijl ik het aardig druk heb. Ik merk dat ik die rust niet meer heb. Dus is het tijd om terug te grijpen naar de essentie. Ik heb ooit voor mezelf bepaald dat aandacht, vrijheid, plezier, invloed en creativiteit de dingen zijn die ik terug moet kunnen vinden in mijn bezigheden. Het zijn de behoeften die maken dat ik iets als geluk kan ervaren. Geluk staat voor iets doen lukken. Kortom succes! En succes is voor mij een manier om geluk te doen ervaren. Heel logisch, zou je denken. Daarom ga ik al mijn huidige bezigheden filteren aan de hand van deze 5 behoeften.
Ik liet me laatst toevallig door iemand vertellen dat ik dingen gewoon moet doen. En nergens vanuit moet gaan. Het deed me glimlachen, omdat deze persoon een hele moeilijke gesprekspartner is. Maar met die woorden bracht 'ze' me weer helemaal terug bij mezelf. Dat had ik niet verwacht. Vooral niet van haar. Nogmaals een bevestiging dat je nergens vanuit moet gaan, maar gewoon moet doen.
Ja, het is tijd om te minimaliseren en dan op alle vlakken. Om de rust te kweken en de dingen te doen waar geluk uit voortkomt. En nog meer om dicht bij de essentie van de bezigheid te blijven. De enige manier daarvoor is door het gewoon te doen en nergens vanuit te gaan. Je gaat er harder van werken ook. Soms ga je op je snuit. En hard ook. Maar dan weet je in ieder geval hoe dat is. Ze zeggen niet zomaar : Een ezel stoot zichzelf geen twee keer aan dezelfde steen. Elke ervaring is er één. Een leerstoel, waar alleen gewin uit voort kan komen. Gelukkig win ik graag. Wie niet?
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
Tot een tijd geleden wist ik overzicht te houden. Alles had ik precies uitgeschreven. En daarom kon ik ook m'n rust behouden, terwijl ik het aardig druk heb. Ik merk dat ik die rust niet meer heb. Dus is het tijd om terug te grijpen naar de essentie. Ik heb ooit voor mezelf bepaald dat aandacht, vrijheid, plezier, invloed en creativiteit de dingen zijn die ik terug moet kunnen vinden in mijn bezigheden. Het zijn de behoeften die maken dat ik iets als geluk kan ervaren. Geluk staat voor iets doen lukken. Kortom succes! En succes is voor mij een manier om geluk te doen ervaren. Heel logisch, zou je denken. Daarom ga ik al mijn huidige bezigheden filteren aan de hand van deze 5 behoeften.
Ik liet me laatst toevallig door iemand vertellen dat ik dingen gewoon moet doen. En nergens vanuit moet gaan. Het deed me glimlachen, omdat deze persoon een hele moeilijke gesprekspartner is. Maar met die woorden bracht 'ze' me weer helemaal terug bij mezelf. Dat had ik niet verwacht. Vooral niet van haar. Nogmaals een bevestiging dat je nergens vanuit moet gaan, maar gewoon moet doen.
Ja, het is tijd om te minimaliseren en dan op alle vlakken. Om de rust te kweken en de dingen te doen waar geluk uit voortkomt. En nog meer om dicht bij de essentie van de bezigheid te blijven. De enige manier daarvoor is door het gewoon te doen en nergens vanuit te gaan. Je gaat er harder van werken ook. Soms ga je op je snuit. En hard ook. Maar dan weet je in ieder geval hoe dat is. Ze zeggen niet zomaar : Een ezel stoot zichzelf geen twee keer aan dezelfde steen. Elke ervaring is er één. Een leerstoel, waar alleen gewin uit voort kan komen. Gelukkig win ik graag. Wie niet?
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
zondag 3 juni 2012
Ook ik heb een moeder
Erkenning schijnt het sleutelwoord te zijn van de afgelopen week. Daar kom ik achter als het woord min of meer in meerdere situaties naar voren komt. Het komt naar voren als ik een persoonlijk gesprek heb met een oudgediende in de danswereld, waar ik me graag in begeef. Maar ook komt de term naar voren in een theaterstuk, dat ik onlangs bezocht.
Iedereen is denk wel op zoek naar een vorm van erkenning. Dat kan zijn voor de geleverde diensten op het werk, het vertoonde talent op een wedstrijd, voor het feit dat men vrijwilligerswerk heeft gedaan. Ga zo maar door. Het is een menselijke eigenschap. Wie wilt er nou geen compliment krijgen voor het 'werk' dat men geleverd heeft. Des te zuurder is het als je die erkenning niet krijgt. Want je hebt uiterst je best gedaan, dus een simpele 'dank je wel' had wel op zijn plaats geweest. Dat maakt het harde werken toch al een stuk aangenamer. Toch?
Tot een paar jaar geleden hunkerde ik ook naar erkenning van 'buitenaf'. Voor mijn gevoel deed ik dingen waar men 'u' tegen kon zeggen. Maar men deed dat niet. "Ziet men dan niet wat ik allemaal doe?" "Waarom ziet mijn mijn intenties niet?" "Ik geef jou toch ook erkenning?" Enkele vragen die me dwars zaten.
Op een gegeven moment besefte ik me dat ik de erkenning niet van 'buiten' moest zoeken. Je kunt er niet vanuit gaan dat een ander denkt zoals jij. Een ieder van ons voert een eigen identiteit. Zijn/haar eigen ervaringen, leefwijze, cultuur, etc. Verschillende factoren die maken dat mijn manier van denken verschilt van dat van jou. Mijn waarheid hoeft dus niet jouw waarheid te zijn. Net zoals je in een relatie 3 waarheden hebt. De waarheid van elk van de partners. En de waarheid die 'gezien' wordt door de omgeving. Deze 3 waarheden kunnen enorm van elkaar verschillen. En dat hoeft helemaal geen punt te zijn.
Om terug te komen op het stukje erkenning, heb ik geleerd om erkenning te putten uit mezelf. Ik heb een eigen waarheid. Net zoals een ieder zijn/haar eigen waarheid kent. Ik hecht daar waarde aan en heb er respect voor. Dus ook voor dat van een ander. Een bonuspunt is het als je erkenning van een ander krijgt. Maar als die niet komt dan is dat geen probleem. Ik kan het 'plaatsen'. En gelukkig is daar niets mis mee.
Maar leuk is het wel als men je complimenteert voor je verdiensten. En bedenk eens voor jezelf dat het niks kost om een ander te complimenteren. Het is het typische verhaal van 'geven en nemen'. Het voelt goed. Want ja, net zoals jij heb ook ik een moeder.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
Iedereen is denk wel op zoek naar een vorm van erkenning. Dat kan zijn voor de geleverde diensten op het werk, het vertoonde talent op een wedstrijd, voor het feit dat men vrijwilligerswerk heeft gedaan. Ga zo maar door. Het is een menselijke eigenschap. Wie wilt er nou geen compliment krijgen voor het 'werk' dat men geleverd heeft. Des te zuurder is het als je die erkenning niet krijgt. Want je hebt uiterst je best gedaan, dus een simpele 'dank je wel' had wel op zijn plaats geweest. Dat maakt het harde werken toch al een stuk aangenamer. Toch?
Tot een paar jaar geleden hunkerde ik ook naar erkenning van 'buitenaf'. Voor mijn gevoel deed ik dingen waar men 'u' tegen kon zeggen. Maar men deed dat niet. "Ziet men dan niet wat ik allemaal doe?" "Waarom ziet mijn mijn intenties niet?" "Ik geef jou toch ook erkenning?" Enkele vragen die me dwars zaten.
Op een gegeven moment besefte ik me dat ik de erkenning niet van 'buiten' moest zoeken. Je kunt er niet vanuit gaan dat een ander denkt zoals jij. Een ieder van ons voert een eigen identiteit. Zijn/haar eigen ervaringen, leefwijze, cultuur, etc. Verschillende factoren die maken dat mijn manier van denken verschilt van dat van jou. Mijn waarheid hoeft dus niet jouw waarheid te zijn. Net zoals je in een relatie 3 waarheden hebt. De waarheid van elk van de partners. En de waarheid die 'gezien' wordt door de omgeving. Deze 3 waarheden kunnen enorm van elkaar verschillen. En dat hoeft helemaal geen punt te zijn.
Om terug te komen op het stukje erkenning, heb ik geleerd om erkenning te putten uit mezelf. Ik heb een eigen waarheid. Net zoals een ieder zijn/haar eigen waarheid kent. Ik hecht daar waarde aan en heb er respect voor. Dus ook voor dat van een ander. Een bonuspunt is het als je erkenning van een ander krijgt. Maar als die niet komt dan is dat geen probleem. Ik kan het 'plaatsen'. En gelukkig is daar niets mis mee.
Maar leuk is het wel als men je complimenteert voor je verdiensten. En bedenk eens voor jezelf dat het niks kost om een ander te complimenteren. Het is het typische verhaal van 'geven en nemen'. Het voelt goed. Want ja, net zoals jij heb ook ik een moeder.
En dankbaar dat ik ben voor de wetenschap.
